Ουτοπία. Λέξη μαγική. Ξένη στην άτσαλη εποχή μας, χαμένη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και της μνήμης. "Είναι ένα ζητούμενο αν η ουτοπία σήμερα έχει κάποιο χώρο μες στο όραμά μας, αν μπορεί να υπάρξει στο θέατρο και κατ' επέκταση στη ζωή μας" λέει ο Ακύλλας Καραζήσης. "Ο καθένας έχει τη δική του ουτοπία, τον τρόπο του δηλαδή να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Για μας, ως ομάδα, η ουτοπία είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα στην προσωπική μας ζωή, αλλά και στον τρόπο που γίνεται το θέατρο σήμερα" λέει από τη δική του πλευρά ο Μάνος Βαβαδάκης από την Ομάδα "Μataroa".
Με βαριές αποσκευές στην τέχνη του ο Ακύλλας Καραζήσης, με ιδιαίτερη δυναμική στα θεατρικά δρώμενα και υποψιασμένη ματιά στην εποχή, η Ομάδα "RMS Mataroa", ξανασυναντιούνται στη σκηνή και επιλέγουν να ακονίσουν τη μνήμη μας. Ο εμφύλιος που ξέσπασε στους κόλπους των Δημοκρατικών τα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου, όπου μέσα σ' ένα καλοκαίρι άναψε και έσβησε η φλόγα της ουτοπίας του αναρχικού κινήματος της Ισπανίας, μπαίνει στο θεατρικό μικροσκόπιό τους.
Το "Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι/Βαρκελώνη '36" των "Μataroa" σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, που παρουσιάζεται στη σκηνή της οδού Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης από την Παρασκευή 13 και για εννέα παραστάσεις, έως τις 29 Μαΐου, προτείνει ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη τις ταραγμένες μέρες του Ισπανικού Εμφυλίου, στα τρία εκείνα χρόνια πριν από την απόλυτη επικράτηση του Φράνκο, τότε που ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης βασισμένο στον αναρχισμό μετέτρεψε για λίγο την ουτοπία σε πραγματικότητα.
"Με τους 'Mataroa' έχουμε ξαναδουλέψει, οι προβληματισμοί μας για το θέατρο αλλά και για την πολιτική συμπίπτουν" λέει ευθύς εξαρχής ο Ακύλλας Καραζήσης, συμπληρώνοντας ότι "αυτό που μας απασχολεί πολύ έντονα είναι πώς μπορεί να βάλει κανείς στο θέατρο θέματα ζωντανά που αφορούν τις επιθυμίες μας. Κεντρικό ζήτημα είναι η ουτοπία". Για τον γνωστό σκηνοθέτη "αυτό που ψάχνει κανείς στη ζωή είναι μια διαφορετική πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας, που να χωράει τη δημιουργικότητα, την εκφραστικότητα, μια πραγματική ζωή. Αυτή μας η επιθυμία κουμπώνει με αυτό το κομμάτι του άγνωστου, σχετικά, παρελθόντος. Του εμφυλίου δηλαδή που διαδραματίστηκε μέσα στον Ισπανικό Εμφύλιο. Σ' αυτό το σύντομο καλοκαίρι της Βαρκελώνης του '36 εμείς βλέπουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας ουτοπίας" λέει.
"Επιλέξαμε αυτό το κομμάτι του Ισπανικού Εμφυλίου γιατί έχει ενδιαφέρον η προσπάθεια του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία να εφαρμόσει τις ιδέες του σε όλους τους τομείς, από την εκπαίδευση, τη διοίκηση του κράτους, μέχρι τα μέσα παραγωγής" προσθέτει ο Μάνος Βαβαδάκης. "Το συνταρακτικό είναι ότι ενώ ξεκινάει αυτό το αναρχικό πρόγραμμα, δεν ολοκληρώνεται ποτέ, εξαιτίας του εμφυλίου που ξεσπάει μέσα στις δημοκρατικές δυνάμεις που μάχονται τον φασισμό".
Στρέφοντας τη ματιά πάνω στην Ιστορία και στις ιδεολογίες, η παράσταση περνάει από το θέατρο ντοκουμέντο στη θεατρική αφήγηση, αλλά και σε πιο λυρικές φόρμες. "Στην παράσταση το βασικό είναι να βρεθούν τα υλικά αλλά και οι τρόποι, θεατρικοί και μη, ώστε να παρουσιαστούν αυτά τα υλικά" εξηγεί ο Α. Καραζήσης. Το σινεμά, μια συμφωνική ορχήστρα, ένα jam session με ήχους του δρόμου, είναι μερικά από τα υλικά που χρησιμοποιεί η παράσταση για να συνθέσει αυτή τη νέα αφήγηση για την ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου.
Η αφήγηση της ιστορίας αποτελείται από πολλές θραυσματικές εικόνες. "Στην παράσταση δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση. Υπάρχουν κάποιες δραματουργικές νησίδες. Η ζωή και ο θάνατος του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, της πιο σημαντικής προσωπικότητας στον ισπανικό αναρχισμό, ο τραυματισμός του Όργουελ που πολεμάει στον Ισπανικό Εμφύλιο ως εθελοντής, η εκτέλεση του Λόρκα, είναι μερικά στιγμιότυπα που αναπλάθονται στη σκηνή για να αφηγηθούμε την ιστορία του Ισπανικού Εμφυλίου" εξηγεί ο Μάνος Βαβαδάκης, καλώντας να δούμε την παράσταση ως "ένα έργο τέχνης που διαμορφώνεται κάθε βράδυ από την αρχή".
Σπεύδοντας να απαντήσει στην απορία μας, διευκρινίζει ότι "το κομμάτι της ουτοπίας, για μας, δεν έχει απαντήσεις, αλλά θέτει ερωτήματα. Γι' αυτό στην παράσταση διαπραγματευόμαστε το θέμα μέσα από συζήτηση, κάθε βράδυ διαφορετική, που γίνεται ανάμεσα στους ηθοποιούς την ώρα της σκηνικής δράσης".
Ποια είναι άραγε η ουτοπία για μια νέα θεατρική ομάδα, αναρωτιόμαστε. "Δεν μπορούμε επ' ουδενί να δούμε μια παράσταση, ένα έργο τέχνης ως προϊόν προς πώληση. Αυτή η αντίληψη είναι ξένη για τους 'Mataroa'" απαντά αμέσως ο Μάνος Βαβαδάκης. "Ο καθένας έχει τη δική του ουτοπία, τον τρόπο του δηλαδή να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Για μας, η ουτοπία είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα στην προσωπική μας ζωή, αλλά και στον τρόπο που γίνεται το θέατρο σήμερα. Έχει να κάνει δηλαδή με τις εργασιακές σχέσεις, τον τρόπο που υπάρχουν οι καλλιτέχνες σε μια ομάδα, τη σχέση εξουσίας μεταξύ μας, τις ίσες αμοιβές όλων των συντελεστών και ηθοποιών μιας παράστασης".
