Δεν μπορούμε να διανοηθούμε διάκριση, οι επόμενες απονομές της οποίας να κινδυνεύουν περισσότερο από την αίσθηση αντικλίμακας στην επιλογή των τιμωμένων, από τη νέα «Μενέλαος Παλλάντιος», που θέσπισε ο διευθυντής των Μουσικών Σχολών του Ωδείου Αθηνών Φίλιππος Τσαλαχούρης από το τρέχον έτος 2021-2022 στο όνομα ενός παιδαγωγικού και θεσμικού θρύλου για τον παλαιότερο καλλιτεχνικό εκπαιδευτικό φορέα της χώρας. Και τούτο γιατί ο πρώτος τιμώμενος δεν είναι άλλος από τον βιολοντσελίστα, αρχιμουσικό και ερευνητή Βύρωνα Φιδετζή, μια μοναδική περίπτωση σκαπανέα της λόγιας ελληνικής μουσικής, που επί δεκαετίες συστηματικά ανασύρει, εισάγει και ηχογραφεί με ακαταπόνητο και ανιδιοτελή ζήλο πλειάδα έργων, εμπνέοντας μια καθολικής αποδοχής συστράτευση καλλιτεχνικών δυνάμεων της σύγχρονης Ελλάδας και συμβάλλοντας πρωταρχικά στην εμπέδωση και τεκμηρίωση της ύπαρξης και της εμβέλειας τού συχνά υποτιμώμενου αυτού κεφαλαίου στον νεοελληνικό πολιτισμό.
Διόλου τυχαία η Ένωσις Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, σωματείο μόλις κατά δύο έτη νεώτερο της Ακαδημίας Αθηνών, μετά την εν έτει 1998 αναγνώριση στον Φιδετζή για το σύνολο της δισκογραφίας του, επανήλθε το 2016, με την απονομή στον ίδιο του Μεγάλου Βραβείου Μουσικής, επικαλούμενη στο σκεπτικό της «τα μαθήματα μουσικής πατριδογνωσίας που παρέδωσε, μέσω του θεσμού των Ελληνικών Μουσικών Γιορτών που ο ίδιος δημιούργησε το 2005». Έχοντας συμπράξει στην οικεία επιτροπή, αλλά και με συνείδηση του φορτίου τιμής και ευθύνης που συνοδεύει την ιδιότητα μέλους του «Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου Ωδείο Αθηνών 1871», ουδέποτε αισθανθήκαμε παρόμοια ασφάλεια για τη γενική αναγνώριση αποδιδόμενης κριτικής επιβράβευσης όσο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Υπό την έννοια αυτή, η γεμάτη συγκινησιακή φόρτιση και ουσία τελετή της 15ης Φεβρουαρίου, στην εντυπωσιακά πλήθουσα για καιρούς πανδημίας αίθουσα «Άρης Γαρουφαλής», αλλά και η ακολουθία των διακεκριμένων ομιλητών, ανθρώπων με συνεπή και αδιάπτωτη παρουσία, επιβεβαίωσε όχι απλώς ένα αδιαμφισβήτητο κοινωνικό και καλλιτεχνικό who is who προσέλευσης, αλλά και τη συμβολική ηγετική διάσταση του Φιδετζή σε μια σοβαρή προσπάθεια αποκατάστασης και απήχησης της μουσικής αυτής στην ίδια τη γενέτειρά της. Τόσο ο πρόεδρος του Ωδείου Αθηνών Νίκος Τσούχλος, που κατέλαβε πρώτος το βήμα, όσο και όλοι οι άλλοι εκλεκτοί ομιλητές, ο αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Λουκάς Καρυτινός, ο ομότιμος καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου και διευθυντής του Κέντρου Ερευνών και Τεκμηρίωσης Ωδείου Αθηνών Χάρης Ξανθουδάκης, ο μουσικολόγος καθηγητής στο ΕΚΠΑ και πρόεδρος της Ορχήστρας Φιλαρμόνια Νίκος Μαλιάρας, αλλά και ο Φίλιππος Τσαλαχούρης αναφέρθηκαν με δυσχερώς αποκρυπτόμενη διάθεση ευγνωμοσύνης στην αδιάβλητη προσωπική σχέση και πολλαπλή οφειλή τους προς τον τιμώμενο, που ταυτόχρονα σηματοδοτούσε κλάσμα της κεφαλαιώδους συμβολής του στον μεγάλο σκοπό. Η αναφορά στην επιστράτευση Ελλήνων μουσικών για τις πολλές ηχογραφήσεις του Φιδετζή και η μέσω αυτής διαιώνιση της τέχνης τους προσωποποιήθηκε τόσο στην προσφάτως εκλιπούσα υψίφωνο Μάρθα Αράπη όσο και στην επί τόπου παρούσα ομότεχνή της Ιουλία Τρούσσα, τη «Ρέα» στην ιστορική χάραξη της ομώνυμης όπερας του Σπύρου Σαμάρα.
