Ο Νίκος Σιαπκίδης, ο ιδρυτής, διευθυντής και εκδότης της θρυλικής Επιθεώρησης Τέχνης έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη, σε ηλικία 94 χρόνων. Πολυσχιδής προσωπικότητα, με σημαντική προσφορά στην Αριστερά και αξιομνημόνευτη σεμνότητα, πότισε με πνευματική προσφορά τη μετεμφυλιακή περίοδο, υπηρέτησε την αρχιτεκτονική επιστήμη, διέτρεξε με σθένος τη δύσκολη ιστορική στιγμή της χώρας και με γενναιοδωρία τη ζωή. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Τρίτη, στις 12 το μεσημέρι, από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Πλήρης ημερών και πλήρης έργου, αυτός ο ακάματος αρχιτέκτονας με το ανήσυχο πνεύμα και τις ιδιαίτερες ευαισθησίες, ο βαθιά ουμανιστής και οραματιστής αριστερός, συνέδεσε τη ζωή του με τα πανανθρώπινα ιδανικά, με την Αριστερά και την Οικολογία και στάθηκε ακλόνητος σε όλη τη διαδρομή του σημαντικότερου περιοδικού της Αριστεράς για τις τέχνες, τον πολιτισμό, τη λογοτεχνία από το πρώτο του τεύχος, το 1954, μέχρι το κλείσιμό του από τη χούντα.
Κιβωτός ιδεών, η Επιθεώρηση Τέχνης με τη στιβαρή διεύθυνση του Νίκου Σιαπκίδη φιλοξένησε τον ανθό της μεταπολεμικής αριστερής διανόησης των τεχνών και των ανθρωπιστικών επιστημών, που, παρά την ιδεολογική της τοποθέτηση, υπηρέτησε την ανεξιθρησκία του πολιτισμού, την κοινωνική κριτική ακόμα και την αυτοκριτική τής Αριστεράς, για να σημαδέψει ανεξίτηλα την εποχή της. Ο Νίκος Σιαπκίδης φρόντισε με σθένος ώστε το περιοδικό να είναι ανοιχτό σε ό,τι νέο κόμιζε η εποχή, να καταστεί ένα ελεύθερο βήμα. Και μπόρεσε να αποτυπώσει τις αναζητήσεις της ελληνικής Αριστεράς στη μετεμφυλιακή συνθήκη, την άνοιξη της δεκαετίας του 1960, τους προβληματισμούς, αλλά και τις εντάσεις γύρω από το μέλλον του κινήματος μέχρι την κήρυξη της στρατιωτικής δικτατορίας.
Ο Νίκος Σιαπκίδης φρόντισε πριν από μερικά χρόνια ώστε η Επιθεώρηση Τέχνης να φτάσει στους φυσικούς της αποδέκτες παραχωρώντας τα δικαιώματα του περιοδικού στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, απ’ όπου έχουν όλοι πρόσβαση στην ηλεκτρονική του μορφή.
Από τους πιο σεμνούς της Αριστεράς, συνέδεσε επίσης τη ζωή του με την Αρχιτεκτονική. Γεννημένος το 1928 στην Αθήνα, σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, εμπνεύστηκε από τις ιδέες του μοντερνισμού, εργάστηκε στο γραφείο του Σπύρου Μπονάνου, ενώ στη διάρκεια της δικτατορίας βρέθηκε στο Παρίσι και με την επιστροφή του, από το 1974 μέχρι τη συνταξιοδότησή του, εργάστηκε στην Τεχνική Υπηρεσία του ΕΜΠ.
Έδωσε συνδικαλιστικούς αγώνες από τους κόλπους του ΣΑΔΑΣ, του οποίου υπήρξε γραμματέας, συμμετείχε σε όλα τα αρχιτεκτονικά συνέδρια στη χώρα μας. Ο ίδιος πίστευε ότι κορυφαία προσφορά του στον ΣΑΔΑΣ ήταν η διοργάνωση και η έκδοση των πρακτικών και του πορίσματος του ιστορικού Ε΄ Πανελλήνιου Συνεδρίου Αρχιτεκτόνων το 1966, του σημαντικότερου συνεδρίου στην εκατόχρονη ιστορία του συλλόγου, που χάραξε ανεξίτηλα τις ιδέες και τον διάλογο για την Αρχιτεκτονική και Πολεοδομία στην Ελλάδα.
Παρά τη μεγάλη προσφορά του, παρέμεινε έως το τέλος αθεράπευτα σεμνός, σταθερά προσηλωμένος στις ριζοσπαστικές ιδέες της εποχής μας. Αντιμετώπισε την ανθρώπινη κατάσταση με γενναιοδωρία, καλοσύνη και τρυφερότητα. Δεν έχασε ποτέ το καυστικό χιούμορ και τη μεγάλη αγάπη του για το σκάκι. Ακάματος και μαχητής μέχρι το τέλος. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του ήταν ως ομιλητής στο συνέδριο «Αττική σε κρίση» του ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ το 2017, στην τιμητική εκδήλωση «Ιστορική γενιά αρχιτεκτόνων», την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017, στην Αίθουσα Τελετών του κτηρίου «Αβέρωφ» στο ΕΜΠ.
