Έχοντας υπηρετήσει επί μια 15ετία το Γ' Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και από τον -δυστυχώς εσβεσμένο ήδη προ πανδημίας- τομέα των απευθείας αναμεταδόσεων, επιλέγουμε ως πρώτο αντικείμενο της στήλης για το 2022 συναυλίες της ΕΣΟ. Είναι αυτή μια ευχετήρια επιλογή, ο θέσει σημαντικός αυτός σχηματισμός να εμπεδώσει σταθερότητα επιπέδου προσφοράς ανάλογη με εκείνη των ομολόγων του άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τις οποίες παρακολουθούμε επί 40ετία και αναγνωρίζουμε ως πρότυπα προγραμματικής στόχευσης, εσωτερικής λειτουργίας και εκδοτικής δραστηριότητας.
Σε δύο συναυλίες της που παρακολουθήσαμε, η ΕΣΟ απέδειξε ότι διαθέτει δυνατότητες, που ασφαλώς θα ενισχυθούν από έναν πιο πυκνό και σταθερά απαιτητικό προγραμματισμό, ιδίως του λιγότερο προβεβλημένου εγχώριου και διεθνούς συμφωνικού ρεπερτορίου, με σημαντικό όπλο πειθούς και διεύρυνσης του κοινού στην κατεύθυνση αυτή τις απαραίτητες, έστω και εξ αναβολής, αναμεταδόσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, χαιρετίζουμε την εισαγωγή του σύντομου Adagio για φλάουτο, ορχήστρα εγχόρδων και (διακριτικά) κρουστά του Μίκη Θεοδωράκη, ως εναρκτήρια σελίδα στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου. Σύνθεση κινηματογραφικής αισθαντικότητας, διεκδικεί θέση σε καρδιές ακροατών απαράσκευων για έναν Θεοδωράκη λιγότερο διθυραμβικό του αναμενομένου και την υπερασπίστηκε με απέριττη μουσικότητα η Μελίνα Μακρή υπό τη διεύθυνση της Ζωής Τσόκανου.
Ακολούθησε τολμηρά η «τρυφερή και βελούδινη», κυριολεκτικά παραμυθένια πενταμερής σουίτα για 2 πιάνα «Η Μάνα μου η Χήνα» (1910), όπως ο συνθέτης της Μορίς Ραβέλ την ενορχήστρωσε μαγικά για χορευτική και συναυλιακή χρήση λίγο αργότερα (1911). Έστω και με καθυστέρηση, η ΕΣΟ συντονίσθηκε με το πόντιουμ για μια διάφανης εσωτερικότητας στιχομυθία του 4ου μέρους και για αρκούντως εκστατική κλιμάκωση τού καταληκτικού «Νεραϊδόκηπου».
Μετά το διάλειμμα, η Alena Mikhailovna Baeva (*1985) υπερασπίστηκε το κονσέρτο για βιολί του Μπετόβεν με ήχο διαυγή, εύκαμπτο και γεμάτο δυναμικές και φραστικές αποχρώσεις. Η εύλογη αγωγική συνεννόηση επέτρεψε την ανάδειξη της τονικής αγνότητας της Ρωσίδας στο larghetto και τη συντονισμένη οργάνωση ενός ρυθμικά δυναμικού και ζωηρού φινάλε.
Εναν μήνα αργότερα, στις 15 Δεκεμβρίου, η ίδια αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου των Αθηνών γέμισε ευφρόσυνα από τους ήχους της Χορωδίας της ΕΡΤ, σε διδασκαλία Μιχάλη Παπαπέτρου, με χριστουγεννιάτικες εναρμονίσεις καλάντων και πρωτότυπες συνθέσεις των Τάσου Ρωσόπουλου, Βασίλη Καραγκεζίδη, Ιωσήφ Παπαδάτου, Νέστορος Ταίηλορ, Χρήστου Σαμαρά, Μιχάλη Οικονόμου και Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Τα «Βυζαντινά κάλαντα» του τελευταίου ξεχώρισαν για τη γοητευτική μεσαιωνική ατμόσφαιρα δυτικότροπης στροφικότητας, χάρη και στο εξωτικό κρουστό επίχρισμα της λιτής οργανικής συνοδείας. Η ΕΣΟ κατέλαβε τη σκηνή, υπό την μπαγκέτα του καλλιτεχνικού διευθυντή της Γιώργου Πέτρου, για μια συναρπαστική ανάγνωση της -ευτυχώς αδιάκοπης- σουίτας από την όπερα «Παραμονή Χριστουγέννων» του Ν. Ρίμσκι Κόρσακοφ, με ευκαιρίες για τα κόρνα στον «Χορό των Άστρων» και για τα χάλκινα στο «Σάββατο των Μαγισσών».
Ύμνους των Μότσαρτ, Μασκάνι και Μέντελσον απέδωσε με άμεμπτη μουσικότητα και γραμμή η υψίφωνος Βάσια Αλάτη, προτού η συναυλία ολοκληρωθεί δοξαστικά με το «Αλληλούια» από τον «Μεσσία» του Χέντελ. Και του χρόνου!
