Επικαλούμενο ελληνική συνέντευξη της Marlis Petersen του έτους 2016, το λήμμα της Wikipedia για την υψίφωνο διατείνεται ότι η Γερμανίδα ζει στην Αθήνα από το 2009, αγνοώντας μεταγενέστερη αναφορά τής ίδιας, στην «Kleine Zeitung», στην οποία επίσης ανατρέχει. Το 2018, λοιπόν, η πριμαντόνα εξηγούσε ότι εγκατέλειπε την αττική διαμαντόπετρα προς αναζήτηση κατοικίας στη Βιέννη, διατηρώντας εξοχικό στην Κορώνη και ελαιοπαραγωγικές δραστηριότητες. Τη σχέση της με την Ελλάδα είχε βέβαια διακηρύξει η καλλιτέχνις ενώπιον των μικροφώνων της αυστριακής ραδιοφωνίας σε συνέντευξή της ήδη μεσούσης της πιστοληπτικής κρίσης. Και μάς είχε συγκινήσει τότε η αποφασιστική στάση της έναντι συμπατριωτών της για την απαξιωτική αντιμετώπιση των Ελλήνων εν όψει της δημοσιονομικής μας δυσπραγίας.
Χωρίς να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η μετοίκησή της από το ευρύτερα γνωστό διαμέρισμά της στο Παγκράτι έχει ολοκληρωθεί, σημειώνουμε όμως την εμπειρία τής εισόδου της στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου και τη γεμάτη πάθος αξιοποίηση του μικροφώνου της, προκειμένου να απευθύνει, σε προχωρημένα και σημειακά μόνον τρωτά, αξιαγάπητα ελληνικά, την αίσθησή της για την Ελλάδα, την Αθήνα, το Μέγαρο, το κοινό, αλλά και τον τιμώμενο της συναυλίας αείμνηστο Λαμπράκη, ως «οικογένεια» για ’κείνη. Μια τέτοια διακήρυξη από ένα παγκόσμιας αναγνώρισης πρόσωπο της λυρικής τέχνης, την ερμηνεύτρια δυσχερέστατων ρόλων «μοιραίων γυναικών», αποτέλεσε ευτυχές εναρκτήριο λάκτισμα του πρόσφατου αθηναϊκού της προγράμματος. Ενός προγράμματος που παραδόξως επέστρεφε στην κλασική και προκλασική περίοδο της δυτικής μουσικής, συνυφασμένη με τεχνικές προϋποθέσεις εκτελεστικής ακρίβειας και δεξιοτεχνίας, οι οποίες, μετά την ολοκλήρωση της παρακολούθησης, επιβεβαίωσαν την ανάγκη υπηρέτησής τους από λιγότερο ώριμη φάση σταδιοδρομίας των ερμηνευτών τους.
Έτσι, ιδίως η πρώτη, πιο δραματική, από τις εναρκτήριες arie antiche του Alessandro Scarlatti, με πιανιστική συνοδεία -για όλο το α’ μέρος της βραδιάς- από τον Stephan Matthias Lademann, εξέθεσε τη φωνή σε σποραδικά ανυπότακτες εξάρσεις στην ψηλή περιοχή, που περιορισμένα μόνον ισοσκέλισε η μαγνητική παρουσία τής αγαπημένης μονωδού, με τους διαλεκτικούς αυτοσχεδιασμούς της στο ενδιάμεσο μέρος της δεύτερης άριας να δοκιμάζουν την κρατούσα αισθητική αντίληψη για το μπαρόκ. Η μαγεία της Μάρλις εδραιώθηκε με τη μονωδία του Benedetto Marcello, που κατέγραψε σφαιρική διάταση κειμένου και μουσικής και μαγική μετάπτωση από το κεντρικό στο τελικό μέρος. Η γραμμή τηρήθηκε στην άρια από τον «Βασιλέα Ποιμένα» του Μότσαρτ, με βιολί ομπλιγκάτο του εξάρχοντος τής Καμεράτα Σέρτζιου Ναστάσα. Οι μουσικοί της, υπό τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο, κατέλαβαν τη σκηνή μετά το διάλειμμα με την εισαγωγή από την όπερα «Πολύφημος» του Nicola Porpora, που ακολούθησαν σελίδες του Βιβάλντι (η τριοσονάτα «La Follia» σε ερμηνεία πιστευτής παραφροσύνης, αλλά και αξιοσημείωτης οργανικής εντέλειας) και του Χαίντελ. Άριες από τις όπερές του «Ιούλιος Καίσαρ» και «Αλτσίνα», σε ερμηνείες επίζηλης εσωτερικότητας, ολοκλήρωσαν τη συναυλία, η προσφορά της Πέτερσεν όμως στην αγαπημένη αθηναϊκή της «οικογένεια» είχε και συνέχεια...
