Αν και ανομολόγητη, η απόφαση παρουσίασης ταυτάριθμων συμφωνιών του Robert Schumann και του Johannes Brahms από την Κρατική Ορχήστρα του Βερολίνου κατά την τετράπτυχη οκτωβριανή αθηναϊκή τους μετάκληση ανατρέχει αναπόφευκτα στη βαθιά σχέση των συνθετών μεταξύ τους, αλλά και με τη σύζυγο του πρώτου Clara, τη θυγατέρα του δασκάλου -αλλά άκοντος πεθερού του- Friedrich Wieck και ισόβια αγαπημένη του Μπραμς, μούσα δε αμφοτέρων ως διάσημη πιανίστρια και συνθέτρια, πραγματική influencer του 19ου αιώνα.
Με χρυσά, ευγενή χάλκινα εγκαινίασε η Ορχήστρα τη φθινοπωρινή εκτέλεση της 1ης, «ανοιξιάτικης», συμφωνίας του Σούμαν. Υπό την έμπειρη μπαγκέτα του Μπάρενμπόιμ το έργο εκτυλίχθηκε με εναλλαγή λαμπρότητας, χαλαρής διάθεσης και ποιητικού μυστηρίου κατά την ιδεαλιστική επιθυμία του συνθέτη και στο προσήκον μέτρο επιρροής της «Μεγάλης σε ντο μείζονα» συμφωνίας του Σούμπερτ, που αποτέλεσε πρότυπό της. Η ευρύχωρη διαχείριση του ποταμού των εγχόρδων (κατ’ εξοχήν στο β’ μέρος και εν γένει), οι τολμηρές παύσεις, αλλά και οι ανενδοίαστα μεγάλες χειρονομίες που έμοιαζαν να έρχονται από τον κόσμο του Μπρούκνερ, επιβεβαίωσαν αυθωρεί το κύρος του μαέστρου στο γερμανικό ρομαντικό ρεπερτόριο και προετοίμασαν για την 1η του Μπραμς που ακολούθησε.
Η βορβορώδης, καταιγιστική έναρξή της, με μελαγχολικής μουσικότητας ξύλινα στην επωδό της εισαγωγής, οδήγησε σε αδυσώπητη, αλλά όχι εμφατική έκθεση και ανάπτυξη του κύριου θέματος, χωρίς ευκαιριακές αγωγικές ανασχέσεις της μουσικής ροής. Η υποδειγματική αναπνοή, η εκτελεστικά αποτελεσματική διαχείριση της δυναμικής και η ευκαμψία της φραστικής επέτρεψαν ευτυχή ώσμωση του υποκείμενου δράματος με τον χειμαρρώδη λυρισμό των εγχόρδων στην αργή κίνηση και συνέτειναν σε ονειρώδη επανέκθεση του αρχικού θέματος στο σύντομο γ’ μέρος, ιδεωδώς προπαρασκευαστικό του -οιονεί ρετσιτατίβου- adagio που εγκαινιάζει το φιλόδοξο φινάλε της συμφωνίας.
Η σκιά του Μπετόβεν οδήγησε τον Μπραμς να αναβάλει τη δημόσια συμφωνική του έκθεση μέχρι την 5η δεκαετία ζωής και εκείνος την εξορκίζει με το μέρος αυτό ως απροκάλυπτα αναθηματική επαναδιατύπωση του τελευταίου της 9ης του ειδώλου του! Και εν προκειμένω η ευγένεια της ομάδας των χάλκινων ευνόησε την υψιπετή οργάνωση ολοκλήρωσης του έργου, ενώ η τοποθέτηση των εγχόρδων εκατέρωθεν του πόντιουμ συνέβαλε στην ευπρόσδεκτη δραματοποίηση του εσωτερικού διαλόγου εντός της Ορχήστρας, σχηματισμού σε αδιάλειπτη υποδόρια επικοινωνία των επίλεκτων μελών του με την οικεία τους, σχολαστική και εμφανώς διαλεκτική, μπαγκέτα του ώριμου αρχιμουσικού.
Η 2η συμφωνία του Σούμαν αποτελεί ίσως την απαιτητικότερη από τις αδελφές της και απόλαυσε μιαν εκτέλεση αξιοσημείωτου σφρίγους, δροσιάς και ανεπιτήδευτα αναλυτικής προβολής λεπτομερειών της. Με ευεργετική και εν προκειμένω τη στερεοσκοπική διαρρύθμιση της κατανομής των εγχόρδων, ο Μπάρενμπόιμ πέτυχε, στις 29/10, ένα αισθητά πιο στιλπνό αποτύπωμά τους από την προηγούμενη συναυλία. Μεγάλες στιγμές η διθυραμβική κατακλείδα του α’ μέρους, η παιγνιώδης δεξιοτεχνική εγρήγορση στο β’ και η επίταση της εκφραστικής έντασης ενός adagio espressivo σχεδόν προφητικού για την εξέλιξη του genre σε επόμενες φάσεις της ιστορικής προοπτικής του...
