Το δίπολο Έρωτα - Θανάτου, που απασχόλησε τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς σε σχέση με τη Μαρία Κάλλας, αποτελεί τον πλέον διαδεδομένο τόπο αναφοράς της ανθρώπινης πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όσο για την αναπαράσταση του δικού της θανάτου, που φέρεται ότι επαναπραγματεύτηκε, επ’ ευκαιρία του προσώπου της Ελληνοαμερικανίδας υψιφώνου, η εβδομηντατετράχρονη πλέον performer επίσης δεν κόμισε «αμφορείς ες Σάμον».
Όταν μάλιστα ο θεατής υπερβεί την εφεκτικότητα που επιχειρείται να καλλιεργηθεί μέσω θεωρητικής υπεράσπισης πειραματικών μορφών έκφρασης, όπως είναι η λεγόμενη «performance», τότε ακόμη και η υψηλών προθέσεων αξιοποίηση ενός προσώπου - συμβόλου για τον τομέα της δράσης του, όπως πέραν πάσης αμφιβολίας είναι η Κάλλας, εκφυλίζεται σε απλοϊκότητα.
Και μόνη εξάλλου η δήλωση της Αμπράμοβιτς ότι δεν «καπέλωσε» την πριμαντόνα επιβεβαιώνει την ελλιπή εποπτεία της για ένα πεδίο όπου τόσο το αντικείμενο, ως υψηλής ποιοτικής στάθμης σύνθεση παραστατικών τεχνών, όσο και τα επίπονης κατάρτισης πρόσωπα που το υπηρετούν συνοδεύονται από ένα βάθος οικουμενικής και διαγενεακής καθιέρωσης δυσχερώς κατανοητό στον αμέτοχο των τεχνικών και αισθητικών παραμέτρων του.
Η κοινή συγκίνηση από άγονους έρωτες της Ντίβας δεν αποτελεί, λοιπόν, ούτε αναγκαίο ούτε επαρκή λόγο ενασχόλησης με αυτήν, όταν μάλιστα το δίπολο στην περίπτωσή της διαμορφώνεται μεταξύ Έρωτα και Τέχνης, με έμφαση στην τελευταία, ως βαρύνουσα συμβολή στον πολιτισμό της σύγχρονης και της διαχρονικής ανθρωπότητας.
Μετά από πρελούδιο σε μουσική Marko Nikodijevic, επτά καλλιτέχνιδες της ΕΛΣ, με στολή θεραπαινίδας, ερμηνεύουν, ενώπιον της κλινήρους πρωταγωνίστριας, ισάριθμες άριες, όχι όλες χαρακτηριστικές της σταδιοδρομίας της Κάλλας, με την ορχήστρα της ΕΛΣ υπό τον Yoel Gamzou ενίοτε ρυθμικά δέσμια του βηματισμού συνοδευτικών προβολών, όπως στην εναρκτήρια Τραβιάτα.
Συστοιχίες τετριμμένων λέξεων και σημαινομένων γεφυρώνουν αυτό το άνευρο σπονδυλωτό συμπίλημα, με ελάχιστη δράση τής Αμπράμοβιτς επί σκηνής. Η αυλαία πέφτει και ένα ιντερλούδιο οδηγεί στο καταληκτικό, εξίσου αμήχανο επεισόδιο, της τακτοποίησης του δωματίου της Κάλλας, αμέσως μετά τον θάνατό της, με όλο το... υπηρετικό προσωπικό των αοιδών να μοιράζεται το νοικοκύρεμα και με επαναλαμβανόμενη ονομαστική αναφορά στην καμαριέρα της Κάλλας Bruna Lipoli.
Ωστόσο η Αμπράμοβιτς ιδιοποιείται την εικόνα της Μαρίας για την αυλαία της, υπό τον ήχο της μεγάλης φωνής, επωδός προβλέψιμα βεβιασμένη, όπως το σύνολο της παράδοξης ακολουθίας.
Αν κάτι μας έμεινε ως μουσική παραμυθία, αυτό ήταν η δεξιοτεχνικά άρτια και συγκινητική ερμηνεία στη σκηνή της τρέλας της Λουτσία από τη Βασιλική Καραγιάννη, η υγιής και αγέρωχη Μπάτερφλαϊ της Άννας Στυλιανάκη, η εύθραυστη αλλά βαθυβίωτη Δυσδαιμόνα της Έλενας Κελεσίδη (με ένα άμεμπτο Amen), η ιεροπρεπής Νόρμα της Τσέλια Κοστέα, έστω και με την... ανταλλαγή φύλων μεταξύ Αμπράμοβιτς και Willem Dafoe στο video wall να μάχεται άστοχα και άσχετα για την απόσπαση της προσοχής από τη μουσική του Μπελίνι. Η Κάλλας δεν θα επιδοκίμαζε και ίσως να το διατύπωνε όπως η βασίλισσα Βικτωρία μετά από command performance: «We were not amused»!
