Ο Εντουάρ Λουί (ψευδώνυμο του Εντί Μπελγκέλ), γεννημένος σε χωριό της νότιας Γαλλίας το 1992, με απόντα -μάλλον δολοφονημένο- πατέρα, είναι ένας νέος στην ηλικία, ταχύτατα ανερχόμενος πεζογράφος, που σε όλα τα έργα του αυτοβιογραφείται χωρίς να κρύβει διόλου την ερωτική του ιδιαιτερότητα.
Την προβάλλει, αντιθέτως, για να δείξει την κοινωνική απομόνωση ή τη «μοναξιά των κάμπων με το βαμβάκι» των «ιδιαιτέρων ερωτικά» ή για διάφορους λόγους, όπως διατύπωσε το πράγμα ένας άλλος «καταραμένος συγγραφέας» της Δύσης. Αλλά ο Εντουάρ Λουί δεν είναι «καταραμένος συγγραφέας», το αντίθετο. Η μοίρα του Όσκαρ Ουάιλντ έχει ξεπεραστεί στις χώρες της «πολιτισμένης Δύσης», ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Αυτό ακριβώς η αυταπάτη ότι είμαστε ελεύθεροι αποτελεί τη βάση όλων σχεδόν των έργων του Εντουάρ Λουί, που γράφει πάντα με αυτό το ψευδώνυμο, ενώ οι ήρωες των έργων του φέρουν άλλοτε το «εκπολιτισμένο» ψευδώνυμο και άλλοτε το αληθινό όνομά του. Αυτή η διχοστασία είναι χρήσιμη για να κατανοήσουμε σωστά το έργο του Εντουάρ Λουί / Εντί Μπελγκέλ.
Η «Ιστορία της βίας» που παρακολουθήσαμε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με το θέατρο Σαουμπίνε, σε σκηνοθεσία του Τόμας Οστερμάγιερ, είναι μια τέτοια ιστορία βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Εντουάρ Λουί, σε θεατρική διασκευή του σκηνοθέτη και του συγγραφέα, όπου μας αφηγείται την ίδια αληθινή ιστορία με παρ’ ολίγον θύμα τον ίδιο τον συγγραφέα, που ζήσαμε με τις δολοφονίες του Ταχτσή, του Κουμανταρέα, του Ζακ, για να μείνω στους επώνυμους.
Ελαφρώς παραλλαγμένη, μιας και ο ίδιος επιζεί από την απόπειρα δολοφονίας του από μια τυχαία γνωριμία του δρόμου. Για να μας διηγηθεί την ιστορία του με έναν όντως πρωτότυπο τρόπο: την έχει προηγουμένως αφηγηθεί στην αδελφή του, και τώρα αόρατος, κρυμμένος πίσω από ένα τοίχο, ακούει έναν τρίτο αφηγητή να απαγγέλλει όσα του μετέφερε η αδελφή του, με ένα δικό του τρόπο.
Μια μετα-αφήγηση που δεν είναι μόνο «μοντέρνος» λογοτεχνικός ελιγμός, αλλά συνιστά το «αφήγημα» μιας ολόκληρης, πετυχημένης, εν θεάτρω ψυχαναλυτικής μεταβίβασης. Ανιχνεύει κάποιος πίσω από την περίπλοκη κατασκευή του μύθου μια συγκεκριμένη ψυχαναλυτική ερμηνεία της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή, που διακρίνει την απωθημένη ερωτική επιθυμία ανάμεσα στην Ηλέκτρα και τον Ορέστη. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του έργου, που το αποκολλά από την ατζέντα της επικαιρότητας για να το αναγορεύσει σε σύμβολο.
Αλλά η σκηνοθεσία του Οστερμάγιερ δεν το βλέπει, ή δεν θέλει να το δει. Σχολιάζει απελπιστικά μονόχρωμα και μονοδιάστατα την ιστορία σαν καθημερινό συμβάν και σύμπτωμα, χωρίς να διακρίνει τα τρία επίπεδά της, το πραγματικό, το συμβολικό, το φαντασιακό. Ανακατεύει τους ρόλους σαν φτηνά τραπουλόχαρτα, παρουσιάζοντας μάλιστα την καταλυτική τρομερή αδελφή - ερινύα ως κωμικό πρόσωπο! Γιατί, άραγε; Δεν μας το εξηγεί.
Αυτά, παρά τις μεγάλες προσπάθειες των ικανότατων ηθοποιών να προσδώσουν στο όλο πράγμα μια διάσταση θεατρικής μεταβίβασης και λύτρωσης. Ο εκπληκτικά εύστοχος στις υφολογικές αλλαγές Ρενάτο Σους ως θύμα - θύτης, η έξοχη Αλίνα Στίγκλερ, μεγάλης υποκριτικής ευαισθησίας ως αμφίβουλη αδελφή, και οι πολύ καλοί Κρίστοφ Γκαβέντα και Λάουρεντζ Λάουφενμεργκ στα ξεχωριστά δικά τους.
Με την ωραία μουσική του Νιλς Όστεντορφ, τα σκοτεινά σκηνικά - κοστούμια (Νίνα Βάτζελ) και τα αναπόσπαστα βίντεο (Σεμπαστιέν Ντιπουί), την ωραία χορογραφία (Γιοχάνε Λέμκε), τους αποκαλυπτικούς φωτισμούς (Μίκαελ Βέτζελ).
