Στη νουβέλα της Τζούλιας Γκανάσου «Γόνιμες μέρες», που κυκλοφορεί όπως και όλο το προηγούμενο έργο της από τις εκδόσεις Γκοβόστη, μπαίνουμε στο μυαλό ενός άντρα ο οποίος, μετά από μια βία συμπλοκή, βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα στο σώμα του, παύοντας να έχει οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό και όντας μόνο οργανισμός. Δίχως δυνατότητα διαφυγής. Ακίνητος, ανήμπορος να αντιδράσει, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου σε κωματώδη κατάσταση, με μοναδική επαφή με τον έξω κόσμο την όσφρηση και την ακοή, παρακολουθεί όλα όσα διαμείβονται, ακούγοντας τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις των οικείων του.
Η Γκανάσου καλεί τον αναγνώστη σε συμμετοχή. Κι αυτός, ακριβώς όπως ο ήρωάς της, πρέπει να αποκρυπτογραφήσει, να κατανοήσει, να συνδέσει τα κομμάτια, να ερμηνεύσει, να ανακαλύψει. Ο ήρωας, ένας φύλακας αρχαιοτήτων και πατέρας δύο μεγάλων παιδιών, εμπλέκεται σε κύκλωμα λαθρεμπορίας. Εμπλέκεται δίχως να το πολυσκεφτεί, βυθισμένος καθώς είναι μέσα στην αδιαφορία. «Δεν με ένοιαζε τι θα συμβεί. Ναι, δεν με απασχολούσαν οι συνέπειες των πράξεών μου. Αυτή είναι η αλήθεια, δεν με αφορούσε τίποτα, τελικά και κανείς». Όταν όμως βρίσκεται δίπλα σε ένα πτώμα κρατώντας στο χέρι του ένα ματωμένο μαχαίρι -το όργανο του φόνου προφανώς-, τα πράγματα περιπλέκονται. Πώς εμπλέκεται στον φόνο; Θέλησε να σκοτώσει ή να σώσει το θύμα; Είναι θύτης ή είναι και ο ίδιος θύμα τελικά;
Η δράση γίνεται σχεδόν καταιγιστική, η Γκανάσου εισάγει στοιχεία νουάρ, καθώς συγχρόνως μας βυθίζει στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού του άντρα, ο οποίος, μετά τη χορήγηση ενός φαρμάκου για να μπορέσει να ξυπνήσει και να δώσει κατάθεση για όσα στα αλήθεια έγιναν, αρχίζει να ανακαλεί κομμάτια της μνήμης του πριν από την εποχή της μνήμης, δηλαδή πριν από την ηλικία των πέντε χρόνων του. «Έχω μια σπάνια ευκαιρία να εξερευνήσω τη ζωή πριν από τη μνήμη και πρέπει να το εκμεταλλευτώ! Θέλω να δω πώς ήμουν βρέφος ή νήπιο...». Με αυτό το εύρημα η Γκανάσου εισάγει στο παιχνίδι το παρελθόν. Το παρελθόν το οποίο έχει καθορίσει και διαμορφώσει το παρόν, ακόμη κι όταν η μνήμη δεν μπορεί να το ανακαλέσει παρά μόνο αποσπασματικά. Το μυαλό του άντρα, σε απόλυτη εγρήγορση και ένταση -ακριβώς όπως και η ίδια η γραφή-, παλεύει με νύχια και με δόντια: Να καταλάβει, να βάλει σε τάξη τις ψηφίδες, να συμπληρώσει τα κενά.
«Σμιλεύτηκα μέσα από μία απώλεια και μία πλάνη. Επιτρέψτε μου να εξερευνήσω την πρώτη ζωή, τότε σχηματοποιείται ο άνθρωπος (λένε), τότε διαμορφώνεται η σχέση με τη μάχη, τη νίκη, την ήττα, τότε ερχόμαστε σε επαφή με το θηρίο, τον Θεό, τη μοναξιά, τον φόβο, τον πόνο...». Και, πράγματι, τα καταφέρνει. Όμως δεν υπάρχουν απαντήσεις. Οι απαντήσεις εμπεριέχουν τα ερωτήματα. «Αν αλλάξει το παρελθόν, ποιος θα είμαι; Ποιος θα γίνω, αν δεν είμαι εγώ...» Ποιος είμαι; Αυτό το ερώτημα διασχίζει τις σπαρακτικές σελίδες της Γκανάσου. Η διαδικασία της ενηλικίωσης, ως άλλη γέννα, είναι επίπονη και αγωνιώδης. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Όλα ρευστά και ομιχλώδη, ακριβώς όπως το συνηθίζει η συγγραφέας. Θα θυμάμαι; Κι αυτό που θα θυμάμαι θα είναι η αληθινή ιστορία; «Άραγε, υπάρχει 'αληθινή' Ιστορία;»
Η Γκανάσου μοιάζει να απεχθάνεται το τετριμμένο. Η γραφή της είναι πρωτότυπη, βέβηλη, δυνατή, εντυπωσιάζει δίχως να το προσπαθεί, είναι περίτεχνη δίχως να είναι εξεζητημένη γιατί περιέχει σπαραγμό, βυθίζεται στην αναζήτηση, αγκομαχά για την αλήθεια. Για όση αλήθεια περικλείεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Για όση από αυτή μπορεί να αντέξει. Η Γκανάσου σκάβει βαθιά δίχως σταματημό. Σε μια συνειδητή διαδικασία ακρίβειας στη δόμηση του κειμένου, το οποίο αποκαλύπτει πως το πανανθρώπινο είναι εντελώς προσωπικό.
Info
Τζούλια Γκανάσου
«Γόνιμες μέρες»
Εκδ. Γκοβόστη
144 σελ.
Τιμή: 10 ευρώ
