Γραμμένη σε μια κρίσιμη περίοδο για την Αθήνα, όταν η βαρβαρότητα χτυπάει πάλι την πόρτα της, η «Μήδεια» του Ευριπίδη ηχεί στα αυτιά μας ακόμη σήμερα ως προφητεία δυσοίωνη. Πρωταγωνίστρια δεν είναι η παιδοκτόνος Μήδεια, αλλά η ίδια η παιδοκτονία! Και οφείλουμε πάντα να ακούμε τη φωνή του ποιητή. Το έργο της Αλεξάνδρας Κ* «γάλα, αίμα», είναι μια σύγχρονη μεταγραφή της ευριπιδικής «Μήδειας».
Μια πάμπτωχη γυναίκα πρόσφυγας, μια «ξένη», εγκαταλείπεται από τον ντόπιο σύζυγό της για χάρη μιας νεότερης σε ηλικία και πλούσιας νύφης, ενώ, επιπλέον, εξαναγκάζεται από τον ισχυρό πατέρα της νύφης να εγκαταλείψει τον τόπο, χωρίς τα παιδιά της. Έχει προηγηθεί και η προδοσία της από τον νέο άνδρα, επίδοξο μελλοντικό εραστή, που αρνείται να της παράσχει το καταφύγιο που ζητάει. Μόνη και έρημη πια, σκοτώνει τα δύο παιδιά της (κορίτσια), όχι τόσο για να τιμωρήσει τον άπιστο άνδρα της, αλλά επειδή, όπως λέει, δεν θέλει να τα αφήσει να μεγαλώσουν και να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο όπου οι γυναίκες «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα».
Δύο δραματουργικές διαφορές ξεχωρίζουν τη σύγχρονη Μήδεια από την κλασική. Η πρώτη, ότι ο δεινός ψυχολόγος Ευριπίδης βάζει την ηρωίδα του πρώτα να εξασφαλίζει ένα καταφύγιο (τον Αιγέα, που υπόσχεται να τη φιλοξενήσει στην Αθήνα) και ύστερα να αποφασίζει τον φόνο των παιδιών της.
Εδώ, στο έργο της Αλεξάνδρας Κ*, έχουμε το αντίθετο, η εγκατάλειψή της και από τον νέο άνδρα ενισχύει την επιθυμία του φόνου. Εντάξει, και αυτό συμβαίνει, αλλά πρόκειται πια για μια γυναίκα διαφορετικής ψυχοσύνθεσης. Δεν είναι η ψυχρή και υπολογιστική, μέσα στη φωτιά που την καίει, Μήδεια του Ευριπίδη, αλλά μια σύγχρονη γυναίκα παρανάλωμα του πάθους της, που αδυνατεί να ελέγξει τις παρορμήσεις της. Η δεύτερη διαφορά είναι ότι η σύγχρονη συγγραφέας επιλέγει να είναι κορίτσια τα παιδιά της Μήδειας, όχι αγόρια, όπως στην αυθεντική εκδοχή. Μια επιλογή του τραγικού ποιητή, ασφαλώς όχι τυχαία. Επειδή τα αγόρια ανήκουν στον πατέρα και είναι η «φυσική» του συνέχεια, ενώ τα κορίτσια στη μητέρα, όντας η δική της προέκταση. Αυτά κάνουν τη σύγχρονη «Μήδεια» της Αλεξάνδρας Κ. να γέρνει περισσότερο προς μια παπαδιαμαντική «Φραγκογιαννού». Έχουμε, δηλαδή, διχασμό του κεντρικού ρόλου που, αναιτιολόγητα, «πατάει σε δύο βάρκες». Ένα δραματουργικό, ας το πούμε, λάθος.
Το έργο της Αλεξάνδρας Κ* διαθέτει, εν γένει, περισσότερο από τον χαρακτήρα ενός αγροτικού νατουραλιστικού δράματος, τα στοιχεία μιας αλιευμένης δημοσιογραφικής είδησης, επιδερμικά σχολιασμένης. Μένει στο σύμπτωμα, δεν μπαίνει στην ασθένεια. Το τέλος είναι αδιέξοδο.
Η σκηνοθεσία του Γιάννου Περλέγκα, ένα δείγμα κακώς εννοούμενης «νεορεαλιστικής» γραφής, δεν κάνει τίποτε για να βελτιώσει τα ελαττώματα του έργου. Αντιθέτως, τα επιτείνει, ωθώντας το βαθύτερα στη γραφικότητα και στο φολκλόρ. Η Έλενα Τοπαλίδου, περισσότερο ικανή χορεύτρια παρά ηθοποιός, «φέρνει» το πράγμα στα όρια του μελοδράματος. Και οι άλλοι ηθοποιοί (Μάγδα Καυκούλα, Γιώργης Βασιλόπουλος, Γιάννος Περλέγκας, Σύρμω Κεκέ, Μιχάλης Τιτόπουλος), με την κατά συνθήκη νατουραλιστική υποκριτική τους, δεν συμβάλλουν, φοβάμαι, στην υπέρβαση των ορίων. Το όλο πράγμα, χλιαρό, θύμιζε μέτρια ελληνική κινηματογραφική ταινία, όχι πρώτης ούτε τελευταίας διαλογής, της δεκαετίας του 1950. Μάλιστα, με αυτά τα χαρακτηριστικά σκηνικά - κοστούμια εποχής της Λουκίας Χουλιάρα, τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα και τη μουσική του Στράτου Γκρίντζαλη.
