Το Μπαλέτο της ΕΛΣ επέστρεψε στο Ηρώδειο με μια sold out πρεμιέρα την Τρίτη 27 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, με την παραγωγή “Χορός με τη σκιά μου”, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ τον Νοέμβριο του 2019 και θα παρουσιαστεί για μια τελευταία την Πέμπτη 30 Ιουλίου.
Τέσσερα εμβληματικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι γίνονται η αφορμή και η αιτία για τον διευθυντή του μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνο Ρήγο να δημιουργήσει και να χαράξει χορευτικές ιστορίες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ξεκινώντας από τον Βορρά, με μια φουρτουνιασμένη θάλασσα να αποτυπώνεται στους βράχους του κατάμεστου θεάτρου που περιλάμβανε τον Κύκλο του CNS του Χατζιδάκι, οδηγούμαστε ακριβώς αντίθετα στον Νότο με τον άνεμο του Καπετάν Μιχάλη. Η ανατολή γεμίζει από το "Καταραμένο φίδι", τη μουσική σύνθεση του Χατζιδάκι που έγραψε για το Ελληνικό Χορόδραμα το 1949, για να δώσει τη θέση της στο τέλος του ορίζοντα, στη Δύση και στο αριστουργηματικό "Χαμόγελο της Τζοκόντας".
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος με απόλυτο σεβασμό στη μουσική αλλά και με το γνωστό του χορογραφικό θράσος στη δημιουργία των χορευτικών εικόνων άρπαξε τα σώματα των χορευτών και τα έκανε αφηγηματικές ιστορίες παραδομένες απόλυτα στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο χορογραφικά σκοτεινός Βορράς έδωσε τη σκυτάλη στον αέρινο Νότο που με ορμή μάς πέταξε στην κατάφωτη Ανατολή για να ξεγελαστούμε μέχρι το εύθραυστο τέλος της και με τελικό προορισμό τη μελαγχολική Δύση κάπου στη μοναξιά μιας Νέας Υόρκης, αυτής όμως των γνώριμων αθηναϊκών αστεριών.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ίσως στην πιο ώριμη φάση του δημιουργικά, γίνεται η χορευτική μήτρα που αναγεννάει τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, καταθέτοντας εμφανώς πιο προσωπικά και βιωματικά από ποτέ μια ολόκληρη χορευτική ιστορία σε απόλυτη σύμπνοια με τη μουσική του Μάνου. Ακόμα και στις χορογραφημένες μουσικές παύσεις οι ήχοι των σωμάτων των χορευτών έμοιαζαν με μουσικές συνθέσεις του ίδιου του Χατζιδάκι, γνώριμες στ' αυτιά σου από τις ιστορίες που ο καθένας από εμάς γράφει σε όποιο σημείο του ορίζοντα κι αν βρεθεί.
Το φωτιστικό σύμπαν που δημιούργησε ο Χρήστος Τζιόγκας κατάφερε καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου να αποτελέσει τον πιο σημαντικό δορυφόρο των χορευτών, αναδεικνύοντας πρόσωπα, ιδρώτες, λεπτεπίλεπτα άκρα και σωματικές γραμμές άρτιων χορευτικών κάδρων και ενισχύοντας καθοριστικά την αφήγηση. Τα κοστούμια, διατηρώντας μια γνώριμη pop φλυαρία, εναρμονίστηκαν πλήρως στα σώματα των χορευτών και προσγειώθηκαν εντυπωσιακά ως ξενιστές στο αρχαίο θέατρο.
Όμως αυτό που πραγματικά αποτέλεσε έναν ολόκληρο ξεχωριστό κόσμο ήταν το σκηνικό της παράστασης που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Ρήγος αυτή τη φορά, που ιδιαίτερα στη Δύση, μέσα από ένα διαιρεμένο σκηνογραφικό παζλ, εικονοποιεί από τα σπλάχνα του "Χαμόγελου της Τζοκόντας" μια Νέα Υόρκη της κάθε μοναξιάς, της κάθε μελαγχολίας, της κάθε επιστροφής, του κάθε τέλους. Εκεί, στην απόλυτη σκιά. Που ένας άνθρωπος μόνος, με το σώμα αυτή τη φορά να ανήκει στον ίδιο τον Κωνσταντίνο Ρήγο, αποκαλύπτει έναν μαγικό χορό με τη σκιά του, σε ένα εσωτερικό χορευτικό σόλο με μοναδικό σύμμαχο έναν αποκαλυπτικό προβολέα.
Είναι γεγονός πως τις μουσικές περιπατητικές συντροφιές με τις μουσικές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι ήταν δύσκολο να τις φανταστεί κανείς χορογραφημένες. Ο Ρήγος όμως καταφέρνει να σε ξεγελάσει κάνοντάς σε να νομίζεις πως γράφτηκαν για να συνοδεύσουν τις δικές του χορογραφίες στα τέσσερα σημεία του δικού του ορίζοντα. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος τον επιβεβαίωσε. Ναι. Έτσι χορεύεται ο Χατζιδάκις.
