"Όσο γραφικό και αν φαίνεται σε κάποιον, είναι γοητευτικό να αφηγείσαι τον έρωτα κάτω από διάφορες συνθήκες, ακόμα και παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης", λέει η σκηνοθέτις Μαρίνα Βρόντη, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η αθηναϊκή πρεμιέρα της "Εσμέ" του Σπύρου Περεσιάδη από τον ΘΟΚ στην Πειραιώς 260.
Σε ένα χωριό των Καλαβρύτων, λίγο πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, δύο νεαρά παιδιά, ο Δρόσος και η Εσμέ, ερωτεύονται με πάθος, με μόνο εμπόδιο την καταγωγή τους. Ο Δρόσος είναι Έλληνας και η Εσμέ Τουρκοπούλα. Ο έρωτάς τους θα δοκιμαστεί από τις αντιδράσεις των δικών τους και θα τους οδηγήσει επίμονα στη δική τους ερωτική επανάσταση.
“Το έργο αυτό αφορά εξίσου και την Κύπρο, μιας και υπάρχουν ακόμα ζωντανά αυτά τα στερεότυπα για τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων” και έτσι η Μαρίνα Βρόντη επιμένει πως μια ερωτική ιστορία είναι ο καλύτερος τρόπος για να τα νικήσεις.
Ο σκηνοθετικός της στόχος σε ένα τέτοιο κείμενο ήταν η μετατροπή ενός εθνικού θέματος σε πανανθρώπινο και είναι αλήθεια πως καταφέρνει να κάνει τον θεατή να ξεχάσει τον τόπο και τον χρόνο που εξελίσσεται η ιστορία, δίνοντας έμφαση στο πώς ο έρωτας πρέπει να αναπνέει ελεύθερα και να μην συναντά σύνορα και εμπόδια.
Το στόμα της Εσμέ μιλά πανανθρώπινα και έτσι η σκηνοθέτις έμεινε απόλυτα πιστή στους στίχους του Περεσιάδη, χωρίς να της έχει γεννηθεί η ανάγκη για λεκτικές μετατροπές ή προσθήκες, εκτός από τους στίχους των τραγουδιών, που όμως και αυτά βασίζονται πάνω στο κείμενο, όπως χαρακτηριστικά μας λέει.
Η ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής, με τη μουσική που έχει συνθέσει για την παράσταση ο Κώστας Κακογιάννης, σε συνδυασμό με τις υπέροχες λυρικές φωνές των Χριστίνα Παπαδοπούλου και Αθηνά Μουστάκα, ανέδειξαν δυναμικά τον λόγο του Περεσιάδη, δημιουργώντας ένα ερωτικό μανιφέστο που ζωντάνευε διαρκώς ιστορικούς τραγικούς έρωτες από το παγκόσμιο θέατρο σαν μυστικά φαντάσματα. Στους ανδρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Βασίλης Χαραλάμπους και Προκόπης Αγαθοκλέους συμπληρώνουν άρτια το υποκριτικό κάδρο της παράστασης.
Με σκηνοθετική λιτότητα, επικεντρωμένη στον λόγο και την ιστορία, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πόσο διαχρονικός μπορεί να είναι ο λόγος του Περεσιάδη τόσα χρόνιο μετά. Και εκεί στο τέλος, σκληρά διά στόματος Αθηνάς Μουστάκα και με έναν ανατριχιαστικό φωνητικό λυγμό που χαράζει την καρδιά σου, το έργο μοιάζει να γράφτηκε χθες με την αγωνία του σήμερα: “Ανάθεμα, κατάρα / σε εκείνον που πρωτόβαλε και χάραξε σημάδια / και που ξεχώρισε τη γη σε χώρες και βασίλεια”.
