Η σχάση σήμερα του επιστητού, το ξήλωμα της ποιητικής υφής του κόσμου και η καλπάζουσα, αχαλίνωτη πρόοδος της τεχνολογίας προέκυψαν από μια μοιραία παρερμηνεία των «φυσικών» φιλοσόφων που είδαν τα κείμενα του Πλάτωνα και των διαδόχων του έξω από τη «φύση» τους. «Ον» και «Μη Ον» τοποθετήθηκαν σε γυάλινους δοκιμαστικούς σωλήνες ως αντικείμενα απάνθρωπων πειραματισμών, με την καθιέρωση των πρωτείων του «νέου» επιστημονικού λόγου από τον Φραγκίσκο Βάκωνα, στην τομή του 16ου με τον 17ο αιώνα, ο οποίος επέβαλε ως κανόνα τον αγγλικό εμπειρισμό, θέσπισε την υπεροχή της επιστημονικής γνώσης απέναντι σε όλες τις άλλες μορφές της και εισήγαγε τον διαχωρισμό των εθνών σε «πολιτισμένα» ή «απολίτιστα», με αυθαίρετο κριτήριο τον βαθμό της επιστημονικής (και τεχνολογικής τους) ανάπτυξης. Με «φυσικό» δικαίωμα των «ανώτερων» πολιτισμών να επιβάλουν διά πυρός και σιδήρου τον «πολιτισμό» τους στα «κατώτερα» έθνη.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου φτάσαμε, να επιχειρείται από τα «ανώτερα» έθνη, σήμερα, με τη δημιουργία της τεχνητής νοημοσύνης, η ανοιχτή κατάργηση του ελευθέρου ανθρώπου και η μετάβαση στο καθεστώς του ελεγχομένου μετανθρώπου, της αναδιπλωμένης συνείδησης. Ήδη απέχουμε μόλις ένα βήμα, καθώς μαθαίνω∙ σοφοί επιστήμονες πέτυχαν αυτό που η φύση αρνιόταν επίμονα ώς τώρα να κάνει, υποχρεώνοντας την, μέσω ενός βακτηρίου, να «παντρέψει» τον άνθρακα, που είναι η βάση της ζωής, με το πυρίτιο, βάση της ψηφιακής τεχνολογίας! Τι τέρατα θα βγάλει αυτός ο αναγκαστικός γάμος, αφήνω τον αναγνώστη να συμπεράνει. Για ποια επιστημονική φαντασία μιλάμε λοιπόν σήμερα; Όλα είναι ήδη εδώ!
Ωραία, πράγματι, μας τα λέει και ακόμη ωραιότερα μας τα δείχνει, σε σκηνοθεσία δική της για το streaming 2021, η Βίλη Σωτηροπούλου στο έργο της με τίτλο «To 3% - πολιτικό έργο 'επιστημονικής φαντασίας'» (κινηματογραφική σκηνοθεσία - μοντάζ του Κυρηναίου Παππαδημάτου). Με τους καλούς ηθοποιούς Ανδρέα Βιτωράτο, Μίνα Λαμπροπούλου, Άννα Μακρή, Πασχάλη Μερμιγκάκη, Γιώργο Νάσιο, την ίδια τη συγγραφέα, με τη Στέλλα Τροκάνα και τον μικρό Πέτρο Μελαχροινούδη. Με τα ωραία σκηνικά - κοστούμια της Ανδρομάχης Μοντζολή, τη μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Λαλούμη, το τραγούδι της Ευτυχίας Γεωργακοπούλου και του Βασίλη Παπαδημητρίου. Φροντισμένη παράσταση μιας καλογραμμένης μελλοντολογικής δυστοπίας, που μας προειδοποιεί για τα δεινά που έρχονται από ένα μέλλον ανεξέλεγκτης, καλπάζουσας τεχνολογίας, παράλληλα με παντελή έλλειψη κοινωνικών ανακλαστικών για τη διαχείρισή της.
Όλα καλά, αλλά τα δεινά που προοιωνίζεται η συγγραφέας δεν μας έρχονται διόλου από το μέλλον, είναι, αντίθετα, πολύ παλιά φαντάσματα της γηραιάς Ευρώπης, που μόνοι μας, με την αλαζονεία της δύναμης που μας κατέχει, τα ξυπνήσαμε και τα βγάλαμε ξανά στο φως. Υπάρχει πάνω σ' αυτό μια εξαιρετική ταινία επιστημονικής φαντασίας, μέχρι σήμερα αξεπέραστη, γυρισμένη από τον Φρεντ Γουίλκοξ το 1956 (!) με τον τίτλο «Ο απαγορευμένος πλανήτης». Είναι μια ελεύθερη διασκευή της «Τρικυμίας» του Σαίξπηρ. Εκεί και αν μας μιλάει προφητικά για τους μαθητευόμενους μάγους της τεχνολογίας! Αναζητήστε την, δείτε την. Τα λέει όλα!
