Οι Uncensored είναι ένα αθηναϊκό συγκρότημα που σχηματίστηκε πριν από δέκα χρόνια και αποτελείται από τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και μπουζουξή Νίκο Τσώλη, τον κιθαρίστα, πιανίστα και κιμπορντίστα Παντελή Πιλάβιο, τον μπασίστα Σταύρο Καλταμπάνο και τον ντράμερ Γιάννη Πάτση. Το πρώτο τους άλμπουμ «Μέσα μου ζει» κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και σε βινύλιο κι αυτό που το διακρίνει είναι σίγουρα η πολύ φυσική ενσωμάτωση -και όχι απλή πρόσμειξη- στο rock τους πάρα πολλών στοιχείων από τη λαϊκή αλλά και τη δημοτική μουσική παράδοσή μας. Ο δημιουργός των τραγουδιών τους και άτυπη ηγετική φυσιογνωμία τους Νίκος Τσώλης μας εξήγησε το πώς αλλά και το γιατί συμβαίνει αυτό.
Είστε από τα λίγα ελληνικά συγκροτήματα που, ενώ οι στίχοι σας είναι στη γλώσσα μας, το όνομά σας είναι αγγλικό. Πώς προέκυψε αυτό;
Έλα ντε... Η αλήθεια είναι ότι το Uncensored είναι ένα όνομα το οποίο το διαλέξαμε ως δεκαεξάχρονα το 2011 - συγκεκριμένα το είχε σκεφτεί ο πρώην ντράμερ μας, ο Μάρκος. Τότε παίζαμε έναν πιο σκληρό punk ήχο και κάναμε αρκετές διασκευές μη ελληνικών τραγουδιών. Όταν το 2013 ο Μάρκος αποχώρησε από την μπάντα, κρατήσαμε το όνομα προς τιμήν του. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, το όνομα μας συνδέει με την πιο άγρια εφηβική πλευρά μας η οποία γέννησε την μπάντα.
Είστε επίσης διαφορετικοί από άλλες μπάντες ως προς το ότι μπορεί να είστε φίλοι και συνεργάτες, αλλά κατά βάση πρόκειται για έναν τραγουδοποιό / ερμηνευτή και τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν ή κάνω λάθος;
Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να πω ότι οι Uncensored είναι ο Νίκος Τσώλης. Έχω σίγουρα έναν πρώτο ρόλο, καθώς γράφω τα τραγούδια, όμως οι ενορχηστρώσεις μας είναι μια συλλογική διαδικασία, στην οποία κύριο ρόλο παίζει ο Παντελής Πιλάβιος. Το σόλο project μου λέγεται Tsolimon και έχει τελείως διαφορετική ηχητική προσέγγιση.
Ποια ήταν συνοπτικά η μουσική διαδρομή σου, Νίκο, αλλά και των υπολοίπων μέχρι τον σχηματισμό του γκρουπ και από εκεί και πέρα η κοινή σας πορεία έως την κυκλοφορία του δίσκου;
Το μουσικό υπόβαθρο καθενός είναι διαφορετικό. Ο Σταύρος Καλταμπάνος είναι φοβερός jazz κοντραμπασίστας και αυτή τη στιγμή βρίσκεται με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Χρόνινγκεν, ο Γιάννης Πάτσης είναι μέλος του συγκροτήματος Bonnie Nettles, που έχει έναν σύγχρονο ψυχεδελικό ήχο, κοντά σ’ αυτόν της σκηνής του Μάντσεστερ, και ο Παντελής Πιλάβιος είναι πολυμουσικός και συνιδρυτής της ανεξάρτητης δισκογραφικής Polyscope. Εγώ είμαι απόφοιτος του Μουσικού Λυκείου Παλλήνης, κλασικός κιθαρίστας και μπουζουξής.
Είναι αρκετά πια τα ελληνικά rock συγκροτήματα που χρησιμοποιούν στοιχεία από τη λαϊκή και την παραδοσιακή μουσική μας, αλλά εσείς το κάνετε και πάρα πολύ, και με έναν ξεχωριστό τρόπο. Για παράδειγμα, το μπουζούκι είναι κάτι σαν... ταμπού για το ελληνικό rock, αλλά όχι και για εσάς. Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη άποψη, ίσως και μέθοδος, σε σχέση μ’ αυτό ή απλώς τα ακούσματά σου πάντα είχαν μια ασυνήθιστα μεγάλη ποικιλία και προέκυψε αυθόρμητα;
Είχα την τύχη να έχω μεγάλη ποικιλία ακουσμάτων από το σπίτι μου καθώς και μία μεγάλη δισκοθήκη στην οποία μπορούσα να βουτάω για μουσικές αναζητήσεις. Η μητέρα μου άκουγε Portishead, Λένα Πλάτωνος και Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Ο πατέρας μου, Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Χρήστου, Τζίμι Χέντριξ και Τάκη Καρναβά. Όλα αυτά αποτέλεσαν τρομερή αφετηρία και για τα δικά μου ψαξίματα, τα οποία κινήθηκαν σε διαφορετικούς άξονες, όπως το hip - hop, ο Τζον Κολτρέιν, ο Τζον Κέιτζ αλλά και το punk. Νομίζω πως το ελληνικό rock είναι το ιδίωμα που έχω ακούσει λιγότερο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που στους Uncensored το μπουζούκι δεν αποτελεί ταμπού.
Υπάρχει όμως κάτι το ιδιαίτερο στην σχέση σου με την παραδοσιακή μουσική μας και στο πώς την εντάσεις στα τραγούδια ή όχι;
Η σχέση μου με το ηπειρώτικο και το ρεμπέτικο τραγούδι είναι πολύ ξεχωριστή. Αυτή είναι η μουσική που με συγκινεί περισσότερο. Όλα μου τα τραγούδια είναι εμποτισμένα μ’ αυτά τα ακούσματα.
Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι πλέον καθοριστικές επιρροές σου τόσο από το rock και γενικότερα από τη διεθνή μουσική όσο και από την ελληνική;
Πέρα από τα ρεμπέτικα και τα ηπειρώτικα, στον ήχο των Uncensored έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο και μουσικοί όπως οι Swans, ο Νικ Κέιβ, ο Μπλίξα Μπάργκεντ και ο ημέτερος The Boy.
Οι στίχοι σου είναι εντελώς και αποκλειστικά βιωματικοί ή εμπεριέχουν και μυθοπλαστικά στοιχεία;
Κατά βάση βιωματικοί. Ακόμα και τα μυθοπλαστικά στοιχεία (όπως στο «Λύκος») προέρχονται από έντονα βιώματα.
Αν και δεν είναι ορατή σε πρώτο επίπεδο, υπάρχει σ’ αυτούς και μια αρκετά έντονη πολιτική διάσταση ή είναι η ιδέα μου;
Σίγουρα υπάρχει, σε άλλα τραγούδια περισσότερο και σε άλλα λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως πιστεύω ότι κάθε μορφή λόγου κρύβει ιδεολογία από πίσω, πάντοτε κάτι υπονοείται σιωπηλά, συνήθως και ασυνείδητα.
Πώς βιώσατε προσωπικά και ποια είναι η άποψή σας για το ζήτημα πανδημία / καραντίνα τόσο στο διεθνές όσο και ειδικότερα στο ελληνικό επίπεδό του;
Η καραντίνα μάς έχει δυσκολέψει αρκετά σαν μπάντα. Πέρυσι ο Παντελής βρισκόταν στην Ολλανδία και φέτος είναι εκεί ο Σταύρος. Προσπαθούμε να παραμένουμε δημιουργικοί μέσα στη νέα (παλιά πλέον…) συνθήκη. Στην πρώτη καραντίνα αυτό ήταν πιο εύκολο. Ζούσαμε κάτι πρωτόγνωρο και σε έναν βαθμό συναρπαστικό, παρά τις δυσκολίες του. Τώρα είναι πιο βαρύ νομίζω το πράγμα. Ο κόσμος έχει κουραστεί και τα μέτρα της κυβέρνησης δεν φαίνεται να οδηγούν κάπου.
Πιστεύεις ότι μελλοντικά τραγούδια σου θα έχουν δεχτεί την επίδραση, ίσως και να περιέχουν αναφορές στην πανδημία που ακόμα συνεχίζεται ή όχι;
Μέσα στο 2020 ως Tsolimon κυκλοφόρησα τρεις «σπιτικές» παραγωγές τραγουδιών καραντίνας, τα «Καραντίνα», «Πάλι μονάχος» και «Pato», τα οποία υπάρχουν στο YouTube. Δεν ξέρω αν θα υπάρχουν αναφορές και σε μελλοντικά τραγούδια, γιατί το θέμα έχει σε έναν βαθμό εξαντληθεί μέσα μου, σίγουρα όμως θα με επηρεάζει ο τρόπος με τον οποίο εκτιμούμε διαφορετικά κάποια πράγματα που παλιότερα είχαμε ως δεδομένα.
Και τα προσεχή σχέδιά σας, όσο βέβαια είναι δυνατό να γίνονται τέτοια στη συγκυρία της Covid-19;
Τα σχέδιά μας αυτή τη στιγμή είναι καταδικασμένα να παραμένουν περιορισμένα... Έχουμε ηχογραφήσει νέο υλικό, το οποίο θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σύντομα, ίσως μαζί με κάποιο βίντεο, όμως αυτό που πραγματικά θα θέλαμε είναι να παίξουμε ζωντανά.
Όπως δηλαδή κάθε δημιουργικός και ενεργός μουσικός, παντού στον κόσμο και ανεξάρτητα από το ιδίωμα στο οποίο εντάσσεται, μετά από περισσότερο από έναν χρόνο πανδημικής καραντίνας...
