Υπάρχει κάτι το θεμελιώδες στην ανάμνηση˙ η μοναδικότητα του υλικού. Υπό αυτή την έννοια όταν η επιθυμία ανασυντίθεται μέσα από τον λόγο, η αναμνησιακή της διάσταση επαναβιώνεται στον παρόντα χρόνο και παρόντα τόπο.
Συνεπώς, η επιλογή της Άνθης να διαθέσει τις 3.500 δραχμές για το κοτλέ παντελόνι είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την γεωγραφία της πόλης, όπως αυτή φαίνεται μέσα από την κάμερα, και τις συναισθηματικές αποστάσεις, όπως αυτές φαίνονται μέσα από τα γράμματα, τον λόγο.
Ο Χρήστος, μέσα από την απουσία του, κυρίως την απουσία λόγου του, είναι το πρόσωπο που προοικονομεί την μετάβαση της κοινωνίας, την μελλούμενη κατάργηση των αποστάσεων, ταυτόχρονα όμως και την μετάβαση των συναισθημάτων προς το αδρανές. Η ανασύνθεση του υλικού συνιστά την αναβίωση της εποχής, συγχρόνως με την επανεξέταση της εμπειρίας ως βίωμα, ως εποχή αυτή καθ’ αυτή.
Η επιλογή της Άνθης και του Χρήστου να αναζητήσουν τον κοινό τους τόπο, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, έχει να κάνει πιο πολύ με την αναζήτηση ενός κοινού σημείου στον χρόνο των δύο εραστών. Αφού αυτό δεν υπάρχει ή είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί, η συνάντηση λαμβάνει χώρα σε μια μικρή ετεροτοπία, με δικό της εσωτερικό σύστημα κανόνων, έξω από τον χρόνο και την πολιτική.
Το τεράστιο μοσχοβίτικο ξενοδοχείο είναι ο αναγκαίος αυτός τόπος όπου η ροή του χρόνου αντιστρέφεται, θαρρείς για να καταφέρουν να συμπέσουν οι χρόνοι δύο εν μέρει αποπροσωποποιημένων ανθρώπων που τους χωρίζει η διαφορετικότητα της ενσωμάτωσης. Ο έρωτας.
