Φανταζόταν, άραγε, ο Λένιν όταν έθετε το -μάλλον καταφατικό- ερώτημα για τη διάδοση του μαρξισμού στην εργατική τάξη, μα κυρίως για το μέλλον και την ιδεολογική και πολιτική στρατηγική του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος ότι το ερώτημα αυτό θα επανερχόταν ξανά και ξανά ανά τα χρόνια στην Αριστερά απανταχού της Γης; Πρόκειται, βέβαια, για ένα μεταφυσικό ερώτημα, που μονάχα υποθετικές απαντήσεις μπορεί να έχει, ωστόσο πιθανότατα καμία γενιά αριστερών δεν πέρασε δίχως να επιστρέψει σε αυτό. Το σπουδαίο με την υπόθεση της Αριστεράς είναι ακριβώς ότι δεν προχωρά γραμμικά, δεν ερμηνεύεται με νομοτέλειες και βεβαιότητες.
Στην Ελλάδα το συναρπαστικό ταξίδι της Αριστεράς έγινε με το πλοίο του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη Γένοβα και τους αγώνες ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στον αγώνα για το δημόσιο πανεπιστήμιο, στην εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη, τη στιγμή που από το 2012 μέσα στην πιο σφοδρή κρίση «γύρισε καπάκι η ζωή», όπως έλεγε ο ποιητής, και η Αριστερά έκανε την οργή και την απογοήτευση ελπίδα και πείσμα. Τόλμησε να ζητήσει την εντολή της διακυβέρνησης. Και τα κατάφερε. Από τότε πέρασαν χρόνια, που μοιάζουν δεκαετίες. Τίποτα σήμερα δεν θυμίζει εκείνη την περίοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του κόμματος άνοιξε την πόρτα και διάβηκε σε μια νέα εποχή. Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκλεισε πίσω της την πόρτα. Ο βαριά ηττημένος εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο και στον ορίζοντα της κοινωνίας, κάτι που αποδείχτηκε από την πολύ μεγάλη συμμετοχή και τις δυο Κυριακές. Τα ερωτήματα που καλούνται πλέον να απαντήσουν το κόμμα και ο νέος πρόεδρος είναι πολλά και αμείλικτα. Και, μάλιστα, σύντομα, καθώς ούτε τα μέλη ούτε η κοινωνία θα δώσουν περίοδο χάριτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ενώπιον δύο ορατών προοπτικών: της επιστροφής του ως πρωταγωνιστής στο πολιτικό παιχνίδι ή του οριστικού κλεισίματος της «παρένθεσης» και της διακήρυξης Βορίδη για στρατηγική ήττα της Αριστεράς και των ιδεών της.
Στη μακρά πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα η ΑΥΓΗ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι. 71 χρόνια Ιστορίας, άλλωστε, το μαρτυρούν. Στην τόσο κρίσιμη περίοδο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια την Αριστερά η ΑΥΓΗ έπαιξε υποδειγματικά τον ιστορικό της ρόλο. Κάλυψε την προεκλογική περίοδο -μια πρωτόγνωρη εσωκομματική διαδικασία- με απόλυτο επαγγελματισμό, ουδετερότητα και εξαντλητικά ισότιμη προβολή των υποψηφίων. Η συντονισμένη επιχείρηση λάσπης και κατασυκοφάντησης της εφημερίδας και της δολοφονίας χαρακτήρων δημοσιογράφων, εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου, υπήρξε άδικη και αβάσιμη. Θα περιμέναμε να είχε καταδικαστεί. Δυστυχώς δεν έγινε. Ελπίζω να οφείλεται στην πόλωση του Διαδικτύου και στην ένταση της προεκλογικής αναμέτρησης. Ο Αλ. Τσίπρας σχεδόν έναν χρόνο πριν μου έκανε την αφάνταστη τιμή να αναλάβω τη διεύθυνση της ιστορικής εφημερίδας. Το έπραξα με αίσθηση της ευθύνης και του βάρους αυτής. Ευθύνη που ελπίζω να τίμησα το σύντομο αυτό διάστημα. Η εκλογή νέου προέδρου και άρα νέου ιδιοκτήτη καθιστά στη δική μου αντίληψη την παραίτησή μου από τη διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ πράξη αυτονόητη ηθικά, επαγγελματικά και πολιτικά.
