Ηταν μουδιασμένος ο κόσμος στην Κεντρική Επιτροπή της Πέμπτης - εκτός, φυσικά, από τους αεκτζήδες που ήταν νταμπλούχοι. Μουδιασμένος ο κόσμος, κάθε κεφάλι και σενάριο.
Μετά ήρθε ο Τσίπρας και τον χειροκροτούσαν επί πέντε λεπτά - και για πολλές φορές έπειτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχηγό, αυτό ήταν το μήνυμα.
Βέβαια, έχει κι άλλα πράγματα. Προσωπικές φιλοδοξίες, ατζέντες... Διαδρόμους. Ξέρετε τι θα ήταν πραγματικά ανόητο; Να δώσουμε σημασία σε αυτό το πράγμα γενικώς, μα ειδικώς τώρα.
Η κάλπη είναι κενή κι εμείς πάμε για άνοδο. Οπότε, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τώρα θα το βουλώσουμε. Θα το βουλώσουμε και θα ακούσουμε την κοινωνία και θα κάνουμε και μια σιωπή μεταξύ μας, γιατί με 20 μονάδες στο κεφάλι συν γκρίνια και απαξίωση όχι εκλογές δεν βγαίνουν, το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς διακυβεύεται.
Παλεύουμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο και πιο σπουδαίο από μας και τα μικρά μας ύψη. Παλεύουμε για την Αριστερά. Ο Τσίπρας είναι ένας πρόεδρος με τρεις μεγάλες νίκες και μία τεράστια ήττα, αλλά είναι κεφάλαιο για τον ΣΥΡΙΖΑ, κι αν νομίζουμε ότι η κοινωνία τού γύρισε την πλάτη, σε αυτόν και όχι σε όλες και όλους μας, κάνουμε λάθος.
Επειδή φάγαμε τρία χρόνια να μετριόμαστε ποιοι έχουν το περισσότερο δίκιο. Ακόμη κι αν αντιδράσαμε, κατάπιαμε την -αποπροσανατολιστική και όχι ξεκάθαρη- στροφή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. προς ένα Κέντρο, αλλά που δεν ήταν κι ακριβώς Κέντρο, ήταν και λίγο μουσταλευριά: ασαφές, δηλαδή.
Κι επειδή αν κερδίζαμε, τη νίκη θα τη θεωρούσαμε δική μας, τώρα δική μας να θεωρήσουμε και την ήττα. Δική μας είναι. Έτσι γίνεται στις συλλογικότητες, υπεράνω δεν είναι κανένας.
Εχουμε ένα μήνυμα να αποδείξουμε, ότι η Αριστερά παλεύει και πως είμαστε συντρόφισσες και σύντροφοι.
Μόνο έναν μήνα για ένα ολόκληρο μέλλον που έρχεται.
