Και τι τέσσερα χρόνια ήταν αυτά που περάσαμε…
Μια χώρα που πενθεί μας κατάντησαν. Πενθούμε νεκρούς που «έφυγαν» άδικα στα νοσοκομεία του τρόμου και στα τρένα και από απελπισία. Πενθούμε τη φτώχεια μας και την απόγνωση, το μέλλον που είναι αβέβαιο, πενθούμε για τα παιδιά που ψάχνουν να βρούν ζωή σε ξένους τόπους.
Ενα ατελείωτο μοιρολόι αυτά τα χρόνια, μόνο που το μοιρολόι βοηθά να ξεσπάσει η ψυχή, ενώ εμείς πνιγόμαστε, σαν τους «Μοιραίους» του Βάρναλη. Μαραζώσαμε, αδέρφια μου. Τέσσερα χρόνια τώρα, μαραζώσαμε. «Μαράθηκαν» οι νέοι που όλη τους η ζωή έγινε ένα ξερό μεροκάματο και το άγχος πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς. Τους έκλεψαν τη νιότη τους, όπως έκλεψαν κι από όλους την αξιοπρέπειά μας.
Σκάνδαλο πάνω στο σκάνδαλο, μια πανδημία ανεξέλεγκτη και μετά κρυμμένες ειδήσεις. Είπε κανένας ότι πέθαναν άνθρωποι επειδή ο Πλεύρης έκλεισε τα χειρουργεία; Ή επειδή δεν μπόρεσαν να κάνουν τις θεραπείες τους; Στόμα το στόμα τα μαθαίναμε, όσοι τα μαθαίναμε.
Κι έπειτα, βλέπεις τα παιδιά και λες, πώς να αντέξουν αυτοί οι άνθρωποι την αβεβαιότητα στην οποία τους καταδικάζει ο Μητσοτάκης; Πώς θα δεις ένα παιδί δέκα χρονών και θα διαλέξεις: «εσύ θα γίνεις ψυκτικός, εσύ, που έχεις λεφτά από το σπίτι σου, θα γίνεις γιατρός»; Κι άμα γίνεις γιατρός, θα δουλεύεις 48 ώρες βάρδια σε νοσοκομεία του θανάτου.
Αίματα στα νοσοκομεία, αίματα στα πεζοδρόμια, αίματα από όσους δεν άντεξαν και έπεσαν απ’ τα μπαλκόνια.
«Καταπληκτική ποιότητα ζωής».
Γι' αυτούς είμαστε σκουλήκια κάτω από την πατούσα τους. Αυτοί οι λίγοι, εμείς οι πολλοί. Αυτοί οι λίγοι ολιγάρχες, εμείς οι πολλοί υποτακτικοί.
Μόνο που αν το διαβάσουμε αλλιώς, αυτοί είναι όντως οι λίγοι κι εμείς οι πολλοί. Αυτοί είναι οι λίγοι καταπιεστές κι εμείς οι πολλοί που μπορούμε να τους διώξουμε.
Μητσοτάκης ή Δημοκρατία είναι το δίλημμα. Να πάψουμε να φοβόμαστε, αδέρφια μου. Να πάρουμε ανάσα!
