Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές τις 21ης Μάη οι ψηφοφόροι, περισσότερο και περισσότεροι από άλλη φορά, αναρωτιούνται αν πράγματι τους εκφράζει κάποιος εκλογικός σχηματισμός, αν έχουν ουσία οι εκλογές, αν έχουν πραγματικές διαφορές τα προγράμματα ή αν όσα λέγονται προεκλογικά μπορούν να γίνουν πράξη. Και σε μια περίοδο κρίσης, είναι αλήθεια, της πολιτικής το ερώτημα τίθεται και επανατίθεται: Είναι όλοι το ίδιο;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα προς δύο κατευθύνσεις: ως προς τα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και ως προς τα άλλα αριστερά κόμματα. Με δύο, λοιπόν, διαφορετικές εκδοχές.
Δεν είμαστε ίδιοι
Οχι, με τη Νέα Δημοκρατία ασφαλώς και δεν είμαστε το ίδιο. Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν έκρυψε και δεν άλλαξε ούτε την ιδεολογία της ούτε τον τρόπο διακυβέρνησής της. Αυτή οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, αυτή διατηρεί επί δεκαετίες ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων και νεποτισμού, αυτή βλέπει το κράτος ως οικογενειακή επιχείρηση, αυτή οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες, αυτή διορίζει στρατούς ημετέρων λες και το κράτος είναι μαγαζί της, αυτή στηρίζει τους ολιγάρχες που εκμεταλλεύονται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, αυτή θεωρεί την κοινωνική ανισότητα φυσικό φαινόμενο, αυτή επιστρατεύει παρακρατικές και κατασταλτικές μεθόδους για να επιτύχει την κοινωνική και πολιτική πειθάρχηση, αυτή καταστρατηγεί κάθε έννοια Κράτους Δικαίου. Με τη Νέα Δημοκρατία δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ το ίδιο. Ούτε σε επίπεδο ιδεολογίας ούτε σε επίπεδο πολιτικής ηθικής. Ούτε και πρέπει.
Είμαστε, όμως, το ίδιο με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς; Η προφανής απάντηση είναι και εδώ όχι, στον βαθμό που υπάρχουν προγραμματικές διαφορές ή ιδεολογικές διαφωνίες. Σεβαστές οι διαφωνίες, ακόμη και οι στρατηγικές για τον σοσιαλισμό: αν ο δρόμος είναι μόνο επαναστατικός ή αν ο σοσιαλισμός περνάει και μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Άλλωστε, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πολιτικά, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, επαναστατικά και μη, συνεχώς συζητούν, αναλύουν, τσακώνονται, διασπώνται και ξαναενώνονται πάνω σε αυτούς τους άξονες.
Ωστόσο, στις εκλογές της 21ης Μάη δεν διακυβεύεται ο σοσιαλισμός. Διακυβεύονται τα πολιτικά επίδικα της επόμενης μέρας και των επόμενων χρόνων. Και τα επίδικα τίθενται με πραγματικούς όρους πάνω στα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας που ασφυκτιά. Και αυτή η πλειοψηφία ούτε θέλει ούτε αντέχει να κυβερνηθεί ακόμη τέσσερα χρόνια από τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη.
Θέλει απαντήσεις και λύσεις στο σήμερα με όρους διακυβέρνησης. Θέλει να ξέρει τι θα γίνει στις 22 Μαΐου με την ακρίβεια, με την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης όπως και άλλων έμμεσων φόρων, με την επαναφορά της 13ης σύνταξης, με την πραγματική αύξηση του μισθού, με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, με ένα αξιοπρεπές ωράριο, με τη φροντίδα για τους εργαζόμενους γονείς, με την προστασία της πρώτης κατοικίας και τη δίκαιη αποπληρωμή των ιδιωτικών δανείων, με το δημόσιο και ποιοτικό σύστημα Υγείας και Παιδείας, με τους χώρους πρασίνου και την ανάγκη αντιμετώπισης της αβίωτης κατάστασης στις μεγαλουπόλεις, αλλά και την αναβίωση της υπαίθρου, ποιες πολιτικές θα εφαρμοστούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Και θέλει να ξέρει τι θα γίνει και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, τι θα γίνει στον Πολιτισμό, τι θα γίνει με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ συμπολιτών μας, τι θα γίνει για την επαναφορά του Κράτους Δικαίου, πώς θα διασφαλίσουμε τον σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, από τα σύνορα μέχρι κάθε μικρό χωριό.
Στις 22 Μαΐου
Απέναντι σε αυτά τα ζητήματα είναι η ώρα να τοποθετηθούν αριστερά κόμματα και οργανώσεις. Όχι, όμως, για το πώς θα λυθούν στον σοσιαλισμό, αλλά πώς θα λυθούν από τις 22 Μαΐου. Σε αυτά τα ζητήματα να απαντήσουμε όλοι και όλες με όρους πραγματικότητας και όχι με την ευκολία του αντιπολιτευτικού λόγου.
Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ηττηθεί, όπως θέλει ο Κ. Μητσοτάκης, δεν θα ανοίξει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό, αλλά για την ήττα του συνόλου της Αριστεράς. Αυτό θέλουν και αυτό προσπαθούν: μια Αριστερά στο καναβάτσο και σε ρόλο ακίνδυνου παρατηρητή. Αυτόν τον ρόλο, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον αποδέχτηκε ποτέ.
Κι αν με τη Δεξιά δεν θέλουμε να είμαστε ίδιοι, με τα κόμματα, τις οργανώσεις και τον κόσμο της υπόλοιπης Αριστεράς δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι. Ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί οι μάχες του σήμερα και της επόμενης μέρας δεν απαιτούν να είμαστε όμοιοι. Δεν απαιτούν ταύτιση των προγραμμάτων. Απαιτούν, όμως, να ξέρουμε ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος. Και σήμερα ο αντίπαλος έχει όνομα και κόμμα: Κυριάκος Μητσοτάκης και Νέα Δημοκρατία. Και ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ είναι το κρίσιμο ώστε να νικήσει ο λαός.
Ο Νίκος Μανιός είναι γιατρός, υποψήφιος βουλευτής Α΄ Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
