Δεν έκανε γκελ το προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Και πώς να κάνει μια τέτοια συρραφή από αόριστες υποσχέσεις με πολύ βάθος; Βάθος τετραετίας και βάλε… Το κατάλαβε μάλλον και ο «κυβερνήτης» και αποφάσισε να βάλει το χέρι στην τσέπη (όχι βεβαίως τη δική του) και να αρχίσει τα φιλοδωρήματα. 50 ευρώ εδώ, άλλα 70 εκεί, 150 τώρα για τους 18χρονους, μπας και σταματήσουν να… τραγουδάνε το όνομά του.
Από τη μία κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα χρεοκοπήσει τη χώρα, από την άλλη, κάθε φορά που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την αξιωματική αντιπολίτευση σε ανοδική πορεία, αυτός, πανικόβλητος, τρέχει να υποσχεθεί νέα χαρτζιλίκια. Λίγο αντιφατικό μοιάζει. Ρητορική νίκης και πράξεις απελπισίας.
Το πρώτο ερώτημα είναι φυσικά πού τα βρίσκει τελικά τα λεφτά, τα οποία δεν έχει την Παρασκευή, αλλά εξαγγέλλει πως θα δώσει το Σάββατο. Το άλλο, και σοβαρότερο όμως, αφορά τη λογική που κυριάρχησε κυρίως την τελευταία διετία στην κοινωνική (που λέει ο λόγος) και οικονομική του πολιτική. Εφάπαξ επιδόματα-ψίχουλα, μην τυχόν και δεσμευτεί σε μόνιμες και σταθερές αυξήσεις για τα χαμηλά εισοδήματα. Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται από τη μία πως η οικονομία «πάει τρένο» και από την άλλη να θεωρεί πως οι Έλληνες, και κυρίως τα νέα παιδιά, θα εξαγοραστούν με ένα προεκλογικό χαρτζιλίκι;
Ο άνθρωπος, που η στάση του απέναντι στη νεολαία θύμιζε όλη αυτή την τετραετία κάποιον που προσπαθεί να ανοίξει μια κονσέρβα με ένα σφυρί, κατάφερε να ξεκουμπώσει πάλι το κουτάκι με τις φθηνές χάντρες ελπίζοντας να θαμπώσει τα πλήθη με τη γενναιοδωρία του. Στην ουσία, για ακόμα μια φορά αυτό που επιβεβαιώνει είναι το πόσο υποτιμά τη νεολαία. Πόσο αγοραία την αξιολογεί.
