«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» έλεγε πριν εβδομήντα χρόνια το ΚΚΕ. Αλλά δεν θα μιλήσω για το ΚΚΕ. Θα μιλήσω για το αν είναι όλοι ίδιοι. Αν είναι ίδιοι ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης ας πούμε.
Βέβαια, πιστεύω ότι δεν υπάρχει καν τέτοιο δίλημμα, μιας και η ερώτηση είναι αν πρόκειται για ομοιότητα μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια σαφέστατη αναφορά στο δημοκρατικό έλλειμμα εντός της ίδιας της Ν.Δ. Πράγμα το οποίο είναι, ταυτόχρονα, ευτυχές, καθώς όλες τις αθλιότητες αυτού του κόμματος τις χρεώνεται ο ίδιος ο αρχηγός του κι ας μην… ήξερε απολύτως τίποτα. Γενικώς.
Θεωρώ τον Κ. Μητσοτάκη έναν έξυπνο άνθρωπο. Έξυπνο, αλλά χωρίς να είναι σε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν τον αφορά η κοινωνική πραγματικότητα. Η πλειονότητα της κοινωνίας είναι πολύ φτωχή και δεν νομίζω πως η λαϊκότητα της φτώχειας «αγγίζει» τον πρωθυπουργό.
Φυσικά, ούτε το επιτελείο του. Μια κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί το νερό και διαλύει την εργασία και την Υγεία σίγουρα δεν ενδιαφέρεται για τον λαό.
Αυτά, όμως, είναι γνωστά. Το πρόβλημα είναι όσα ξεχνάμε, με πρώτους εμάς τους δημοσιογράφους. Είναι όλοι ίδιοι; Το πολιτικό επιχείρημα είναι σαθρό, αλλά στην προεκλογική περίοδο η σαθρότητα του επιχειρήματος γίνεται κανόνας.
Ξεχνάμε λοιπόν. Είναι όλοι ίδιοι όταν οι μεν έκαναν το ΕΣΥ δημόσιο και δωρεάν για όλες και όλους και οι δε το διέλυσαν; Όταν οι μεν έσωσαν την πρώτη κατοικία -το ξέρετε, και μάλιστα καλά, κι αν δεν το ξέρετε, τότε πια η ευθύνη μπορεί και να είναι ατομική- και οι δε ξεκίνησαν τους πλειστηριασμούς; Είναι ίδιοι αυτοί που κράτησαν όρθιο το κοινωνικό κράτος μέσα στα Μνημόνια κι εκείνοι που χωρίς Μνημόνιο εφαρμόζουν μνημονιακές επιταγές;
Το «όλοι ίδιοι είναι» βοηθάει τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι το θέμα κι αυτή είναι και η ευθύνη που φέρουμε ο καθένας και η καθεμία. Δεδομένα θα την αναλάβουμε κιόλας, η Ιστορία εκπτώσεις δεν έκανε ποτέ. Ας διαλέξουμε αν θα κοιτάμε προς τον λαό ή αν θα κοιτάμε προς τις συνθήκες που ποτέ δεν… ωριμάζουν.
Αλλη απάντηση δεν υπάρχει.
