Η εθνική τραγωδία με βρήκε στην Κεντρική Ευρώπη. Ήταν σαν να παρακολουθούσα τις εξελίξεις από τα πίσω βαγόνια. Επίσης, εκείνες τις ημέρες έπρεπε να μετακινηθώ μέσω τρένων. Ειρωνικό. Το εισιτήριο είχε ημερομηνία Πέμπτη 2 Μαρτίου και το δρομολόγιο απαιτούσε την αλλαγή τριών αμαξοστοιχιών. Την παραμονή η έκκληση από γονείς ήταν «να κάτσεις στα πίσω βαγόνια», δηλαδή εκεί όπου ήταν ο μικρότερος κίνδυνος στα Τέμπη. Η αυθόρμητη απάντηση: «Μην ανησυχείτε. Στην Ευρώπη δεν βάζουν δύο τρένα στις ίδιες ράγες». Το «πάρε με όταν φτάσεις» που ακολούθησε απέκτησε ξαφνικά άλλο νόημα. Αν καλοσκεφτεί κανείς την παραπάνω φράση, αναδεικνύεται και η τραγικότητα του γεγονότος. Ο πολίτης μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πώς δεν θα κινδυνεύσει η ζωή του σε μια μετακίνηση που η ασφάλεια θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Επίσης, δείχνει πόσο μακριά είμαστε από τα ευρωπαϊκά στάνταρ. Στην τελική, πόσο μακριά είμαστε από τα αυτονόητα.
Τελικά, μάλλον δεν ήταν άτυχοι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη. Όλοι οι υπόλοιποι που έχουμε κάνει το συγκεκριμένο ταξίδι κάποια στιγμή πρόσφατα ήμασταν τυχεροί. Αυτό προκύπτει από όσα έχουμε μάθει το τελευταίο διάστημα. Άσε που η τύχη είναι ένας παράγοντας που δεν πρέπει να συγχέεται με αιτίες που οδηγούν μαθηματικά σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Και ήρθε μετά από όλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ζητήσει συγγνώμη. Αν τον πίστεψε έστω και ένας, θα αναθεώρησε λίγες ώρες μετά. Τα δάκρυα στα μάτια μας δεν ήταν από τη συγκίνηση για την ανάρτηση του πρωθυπουργού, αλλά από την οργή και τα δακρυγόνα. Αυτό που συγκινεί όντως, όμως, είναι τα νέα παιδιά που κατεβαίνουν στον δρόμο και διεκδικούν να μάθουν γιατί χάθηκαν έτσι τόσοι άνθρωποι, στη θέση των οποίων θα μπορούσε να βρίσκεται καθένας.
