Είναι φορές που, εκεί που παρακολουθείς τις ειδήσεις και την επικαιρότητα, νιώθεις πως κάτι λείπει ή πως έχεις χάσει επεισόδια. Είναι που νιώθεις πως κάτι δεν κολλάει μ’ αυτά που ακούς κι αυτά που διαβάζεις. Για παράδειγμα, η περίπτωση του Θάνου Πλεύρη, τον οποίο ένα ολόκληρο σύστημα χειροκροτεί και αποθεώνει για τη φοβερή και τρομερή στάση που τολμά και παίρνει απέναντι στον πατέρα του και δεν μπορείς να καταλάβεις τι στο καλό έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Πλεύρης και ο γιος του τον καταδικάζει. Ειδικά αν έχεις εμπιστευθεί την καθημερινή σου ενημέρωση στη λίστα Πέτσα, ούτε έχεις ακούσει ούτε έχεις διαβάσει και κυρίως δεν έχεις δει τον πατέρα του υπουργού Υγείας να χαιρετά ναζιστικά μέσα στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της έφεσης των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής.
Γιατί, μέχρι να βγει ο Θάνος Πλεύρης να τοποθετηθεί για την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία του πατέρα του, κανένα συστημικό ΜΜΕ δεν είχε τολμήσει να αναπαράξει το συγκεκριμένο θέμα μην τυχόν και έχουν τίποτα μπλεξίματα με το Μαξίμου και τους κυβερνητικούς επιτηρητές του Τύπου. Όπως το παράδειγμα με τον Πατούλη, που έγινε είδηση όταν απάντησε στη Δούρου, χωρίς να έχει δημοσιευτεί ποτέ τι είχε πει η Δούρου για τον Πατούλη κι αν δεν είχε απαντήσει ο Πατούλης, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι είχε πει η Δούρου.
Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με τον Πατούλη και τη Δούρου. Γίνεται μονίμως με ό,τι προσάπτει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, που σπανίως γίνεται αυτόνομη, αυτοτελής και στην ώρα της είδηση, αλλά περιμένει η λίστα Πέτσα είτε την επίσημη απάντηση, είτε τη διαρροή, είτε το non paper του Μαξίμου που απαντά στην αντιπολίτευση για να γίνει η είδηση, και κάπου στο τέλος θα γίνεται και μια μικρή αναφορά στο τι είχε πει η αντιπολίτευση. Γιατί έτσι πάει το σύστημα.
