Ήταν καταπληκτική η χθεσινή Βουλή. Εξαιρετική. Η συζήτηση ήταν για την κοινωνική πολιτική (της κυβέρνησης) που, μεταξύ μας, δεν έχουμε καταλάβει τι θα είναι. Η κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής -λένε τώρα- η οποία θα ενσωματωθεί στην τιμή του ρεύματος; Η αποζημίωση για τις συνεχείς πυρκαγιές, ίσως; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι κοινωνική πολιτική επί Δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Κοινωνία δεν είμαστε μόνο εμείς η πλέμπα. Ας αρχίσουμε από αυτό. Κοινωνία είναι και οι πλούσιοι. Εκεί έχει γίνει εξαιρετική κοινωνική πολιτική, ας πούμε. Να, διαλύοντας τις εργασιακές θέσεις, οι εργοδότες είναι πιο ανέμελοι, έχουν περισσότερα δικαιώματα. Κοινωνική πολιτική είναι και η ενίσχυση του νοσοκομείου, όπως την παρουσιάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλαδή με ιδιωτικοποίηση. Για παράδειγμα, τα ιδιωτικά νοσοκομεία της Βοστώνης είναι τα καλύτερα του κόσμου, αλλά αν δεν μπορείς να πληρώσεις, πεθαίνεις ακόμη κι από γαστρεντερίτιδα. Να το πω αλλιώς: αν δεν υπήρχε το obamacare, αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ θα υπήρχε επιδημία AIDS.
Επομένως, κοινωνική πολιτική γίνεται πάντα, μα πάντα, αναλόγως ποιο κομμάτι της κοινωνίας ενδιαφέρει την εκάστοτε κυβέρνηση. Τι είναι κοινωνική πολιτική για την πλειονότητα της κοινωνίας, είναι άλλο ζήτημα. Συμπεριλαμβάνει τη λέξη που μισούν περισσότερο από όλες οι νεοθατσερικοί: Δημόσιο. Δημόσια Παιδεία, Υγεία, κυρίως Υγεία αρχικά. Και η δεύτερη χειρότερη λέξη: επιδότηση. Επιδότηση ρεύματος, ενοικίου, ειδών πρώτης ανάγκης.
Η κοινωνία είναι ένα σύνολο γεμάτο βαθμίδες - και ψευδαισθήσεις, φυσικά. Η τόσο απότομη φτωχοποίηση άργησε να γίνει αντιληπτή από τη μεσαία και τη μικρομεσαία τάξη, ας πούμε. Όχι επειδή έχουν περισσότερα, αλλά επειδή δεν θέλουν να έχουν ίδια προβλήματα με τους ήδη φτωχούς. Τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και πέρασε στο στομάχι κι από εκεί έχει κατσικωθεί στον λαιμό μας, στενέψαν τα περάσματα. Τώρα όλοι έχουν ανάγκη την κοινωνική πολιτική. Και για το ρεύμα και για την Υγεία και για την Παιδεία και για τις πρώτες ανάγκες, και μη μιλήσουμε για τη στέγη στη βάρβαρα εξαγορασμένη γη των πόλεων.
Μη μιλήσουμε, γιατί δεν φτάνουν οι λέξεις. Το μοναδικό αισιόδοξο πράγμα είναι πως λέξεις δε χρειάζονται για να συνεννοηθούμε πια. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι έχουμε χάσει και τι μας στερούν.
