Η περίπτωση την ηλικιωμένης γυναίκας που παραλίγο να καταλήξει στα δικαστήρια για μια μικροκλοπή τροφίμων από αλυσίδα σούπερ μάρκετ, πέρα από τη γενικευμένη κατακραυγή, πυροδότησε και ένα διαδικτυακό κίνημα με την προτροπή για καταναλωτικό μποϊκοτάζ στα Lidl. Ένα μποϊκοτάζ που παραγνωρίζει τους λόγους και τις αιτίες που οδηγούν καθημερινά όλο και περισσότερους καταναλωτές στο να επιλέγουν προϊόντα με μοναδικό κριτήριο την τιμή, αφήνοντας παράλληλα στην άκρη μια σειρά από παράγοντες που υπό άλλες συνθήκες θα κυριαρχούσαν στις επιλογές τους.
Είναι η οικονομική δυσπραγία της συντριπτικής πλειονότητας των καταναλωτών που την οδηγούν στα Lidl και στα κάθε Lidl που διεκδικούν ένα τεράστιο μερίδιο της αγοράς ποντάροντας σε φθηνά, αλλά αμφιβόλου ποιότητας προϊόντα. Κι αυτή η μερίδα του κόσμου αδυνατεί οικονομικά να στηρίξει μποϊκοτάζ και κινήματα τύπου #cancel_LIDL, γιατί απλώς δεν το σηκώνει η τσέπη της. Και όσο η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις θα σαρώνουν την αγορά τόσο θα πολλαπλασιάζονται αυτοί που ως μοναδικό καταναλωτικό κριτήριο θα έχουν το πώς θα χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα προϊόντα στο καλάθι τους με όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα, προσπερνώντας υποχρεωτικά τις όποιες ενστάσεις υγείας, περιβαλλοντικές, ηθικές ή άλλου είδους που υπό καλύτερη οικονομική θέση ίσως και να είχαν.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα σούπερ μάρκετ. Ισχύει και για άλλα προϊόντα, καθώς είναι δύσκολο να πείσεις, για παράδειγμα, έναν οικονομικά αδύναμο να μην αγοράζει φτηνά ρούχα μιας εταιρείας ακόμη κι αν αυτά ράβονται σε εργασιακές γαλέρες από ανήλικους εργάτες-σκλάβους. Σε έναν κόσμο που η κατανάλωση γίνεται ολοένα και πιο ταξική και αποκόπτεται από τις όποιες θεωρίες περί κοινωνικής ανέλιξης που αναδεικνύονται σε περιόδους επίπλαστης ευημερίας, οι μη έχοντες είναι καταδικασμένοι σε μια ποιότητα ζωής από το κάτω ράφι.
