Τον Οκτώβριο του 1961, παραμονές εκλογών, επί εξουσίας εθνάρχη, ο 24χρονος Στέφανος Βελδεμίρης, μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη, με δύο σφαίρες στο κεφάλι, ενώ έριχνε προεκλογικές προκηρύξεις από το πίσω κάθισμα ενός μισθωμένου ταξί. Η Χωροφυλακή έκρυψε ότι ο δολοφόνος ήταν χωροφύλακας και αυτό αποκαλύφθηκε μόνο μετά τις εκλογές. Από την ΕΔΑ, όχι από την αρμόδια Χωροφυλακή. Δικαιολογητικό του φόνου: εξοστρακισμός.
Την άνοιξη του 1963, πάλι επί εθνάρχη, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια όλης της Χωροφυλακής της Θεσσαλονίκης, μετά από συγκέντρωση για την ειρήνη. Τους δολοφόνους με το τρίκυκλο όμως δεν τους συνέλαβε κάποιος από τους εκατοντάδες αυτόπτες χωροφύλακες, αλλά ένας πολίτης που είχε το θάρρος να πηδήξει πάνω στο τρίκυκλο. Η Χωροφυλακή στήριξε την εκδοχή των δολοφόνων ότι επρόκειτο για τροχαίο δυστύχημα.
Τον Νοέμβριο του 1985, στις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Τον πυροβόλησε ενώ έτρεχε να διαφύγει, αφού, κατά τους αστυνομικούς, είχε εκσφενδονίσει μολότοφ εναντίον τους. Αυτή τη φορά δικαιολογία ήταν η υπέρβαση των ορίων νόμιμης άμυνας εξαιτίας της ταραχής του δράστη. Για την Ιστορία, αφού καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ελαφρά ποινή με αναστολή, στον δεύτερο βαθμό αθωώθηκε.
Ο εξοστρακισμός επανήλθε με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Εδώ μάλιστα το «ελαφρυντικό», που υπέβοσκε σε άλλες περιπτώσεις, γράφτηκε στην ούγια. Ή πιο σωστά στην... Κούγια. Αποκλίνουσα συμπεριφορά του θύματος! Χαρακτηριστική για όλες τις περιπτώσεις που το αίμα χρωματίζει τις σχέσεις αστυνομίας - πολίτη. Διότι άμα είσαι Κορκονέας, σε έχουν στα ώπα-ώπα. Άμα είσαι φασίστας, σε έχουν στα ώπα-ώπα. Άμα είσαι «αποκλίνων», όλο και κάποιος αστυνομικός θα εξοστρακίσει πριν ρωτήσει.
Δεκάδες τέτοια παραδείγματα στο πέρασμα των δεκαετιών. Τελευταίο: Τον δολοφονημένο Νίκο Σαμπάνη τον εμφάνισαν ψευδώς ως οδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου. Και τον φόνο του ως εξοστρακισμό, φυσικά. Η παράδοση δηλαδή συνεχίζεται. Η αστυνομία μπορεί με τη συνενοχή της πολιτικής ηγεσίας να συμπεριφέρεται σαν μαφία. Έχει δικαίωμα και στο αίμα και στο ψέμα. Που πάει να πει πως όταν με το καλό αναλάβει μια αποκλίνουσα κυβέρνηση, θα χρειαστεί πολλή δουλειά και αποφασιστικότητα για να αποκλίνουν επιτέλους οι «δυνάμεις της τάξεως» από αυτή την αιματηρή αταξία...
