Η ανθρωπότητα έρχεται όλο και πιο συχνά αντιμέτωπη με προβλήματα παγκόσμια και υπό προϋποθέσεις υπαρξιακά. Και οι απαντήσεις που δίνει, οι απαντήσεις που δίνουν τα κράτη και οι κοινωνίες, κάθε άλλο παρά επιτρέπουν αισιοδοξία. Για την ακρίβεια, προκύπτει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το ενδεικνυόμενο σύστημα για την αντιμετώπισή τους. Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η κλιματική κρίση και η πανδημία.
Η κλιματική κρίση είναι τόσο εμφανής και παρούσα που βρίσκεται στο καθημερινό πολιτικό λεξιλόγιο. Οι καταστροφικές φωτιές του καλοκαιριού αποδόθηκαν από την κυβέρνηση στην κλιματική κρίση. Παρ’ όλα αυτά, τα αποτελέσματα και της τελευταίας Συνόδου για το Κλίμα, της COP26 στη Γλασκώβη, ήταν ένα απόλυτο φιάσκο με αλληλοκατηγορίες και αλληλοεπιβουλές. Η γεωπολιτική εν πολλοίς ενεργειακή κρίση που περνάμε λειτουργεί επιβαρυντικά και στο κλίμα και οδηγεί σε ενεργειακή φτώχεια ολόκληρες χώρες της Ευρώπης.
Στην πανδημία, πάλι, είχαμε μια διπλή αποκάλυψη: Η αγορά, ο ιδιωτικός τομέας ελάχιστα έχει συμμετάσχει στην αντιμετώπισή της, αυτές τις μεγάλες προσπάθειες τις αναλαμβάνουν τα κράτη και τα δημόσια συστήματα Υγείας. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι ότι, ακόμα και υπό την υπαρκτή απειλή εξαφάνισης του είδους μας πολύ πιο απτά και πολύ πιο άμεσα απ’ ό,τι εμφανίζεται φερ’ ειπείν η κλιματική κρίση, επιδιώκεται πρώτα και κύρια το οικονομικό όφελος. Όσο και να επιμένουν οι ειδικοί και πρώτος και καλύτερος ο ΠΟΥ ότι πρέπει να εμβολιαστούν και μάλιστα ταχύτατα περιοχές σαν την Αφρική που έχει αμελητέα ποσοστά εμβολιασμού, αλλιώς θα έχουμε συνεχείς μεταλλάξεις και πανδημικά κύματα, οι μεγάλες φαρμακευτικές και τα κράτη που τις στηρίζουν αρνούνται να άρουν τις πατέντες των εμβολίων. Στο πλευρό τους και η εγχώρια Δεξιά διά του Μητσοτάκη, ο οποίος χλεύασε την ιδέα, μιλώντας για εμβολιόδεντρα που ονειρεύεται ο Τσίπρας.
Μόλις προχθές ο ΠΟΥ έθεσε ως στόχο κάθε χώρα να πετύχει 70% εμβολιαστική κάλυψη μέχρι τα μέσα του 2022, κάτι που θα βοηθούσε να τερματιστεί η οξεία φάση της πανδημίας.
Περισσότεροι από 281 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μολυνθεί από τον κορωνοϊό παγκοσμίως και περισσότεροι από 5 εκατομμύρια έχουν πεθάνει, σύμφωνα με καταμέτρηση του Reuters.
Η πανδημία είχε επίσης ως αποτέλεσμα τα περισσότερα κράτη, ακόμα και στην Ε.Ε., να αφήσουν κατά μέρος τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και να το γυρίσουν στον επάρατο κεϋνσιανισμό. Ακόμα και η ιδεοληπτική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη αναγκάστηκε να το κάνει. Η δε Ε.Ε. ξεπέρασε το ταμπού της έκδοσης κοινού χρέους.
Παράλληλα όμως, αναπτύσσεται καλπάζοντας ένα κύμα συντηρητισμού, σκοταδισμού και ανορθολογισμού και αντιπολιτικής σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ, που αντιμετωπίζει όλες αυτές τις αλλαγές με όρους πολέμου πολιτισμών. Διάφορες εκδοχές του τραμπισμού δηλαδή.
Η Αριστερά βλέπει μπροστά της την κατάρρευση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων και τη δικαίωση των δικών της βασικών προταγμάτων, χωρίς όμως να είναι σε θέση να κεφαλαιοποιήσει αντίστοιχα πολιτικά και ιδεολογικά κέρδη μέσα στην κοινωνία. Αυτό ισχύει και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν βρει τρόπο να το επιτύχει συντόμως, αν δεν προβάλει ένα απελευθερωτικό όραμα, η κοινωνία κινδυνεύει να κατρακυλήσει στη βαρβαρότητα του βαλκανικού τραμπισμού.
