Υπάρχουν δύο παράλληλα -αλλά όχι ασυνάρτητα- φαινόμενα που ίσως εξηγούν το γεγονός ότι ο «Μωυσής» και η αυλή του φαίνεται να μένουν αλώβητοι από την τρομακτική επέλαση του θανάτου και την πλήρη απώλεια ελέγχου σε όλα τα πεδία της πανδημίας και της οικονομίας που καίνε την πλειονότητα της κοινωνίας.
Το ένα είναι η επικοινωνιακή ομερτά. Η αξιοθαύμαστη συνωμοσία σιωπής που έχει επιβάλει μια αρκετά ευρεία συμμαχία ραδιοτηλεοπτικών μέσων, εφημερίδων, γραφείων Τύπου και επικοινωνιακών μηχανισμών της επιχειρηματικής ελίτ που, ό,τι και να συμβεί, όσα κρούσματα, διασωληνώσεις και θάνατοι από κορωνοϊό οποιασδήποτε παραλλαγής και μετάλλαξης κι αν ανακοινωθούν, είναι μες στην καλή χαρά. Τίποτε δεν διαταράσσει την αισιοδοξία τους για τα οικονομικά μεγέθη, τις επιδόσεις ανάπτυξης, τους τζίρους και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Ακόμη κι αν οι εντατικές και οι χειρουργικές και οι διάδρομοι των νοσοκομείων γεμίσουν με διασωληνωμένους και -πιθανά- μελλοθάνατους ασθενείς (αλλά ανεμβολίαστους στην τεράστια πλειονότητά τους, θα σπεύσουν να διευκρινίσουν οι «ειδικοί» και οι «ανειδίκευτοι»), ακόμη κι αν τα νεκροτομεία «φισκάρουν», τίποτε δεν πρόκειται κλονίσει την αποφασιστικότητά τους να απομυζήσουν τα Χριστούγεννα μέχρι το μεδούλι τους. «Κάτω τα χέρια απ’ τις γιορτές, από τους τζίρους μας» είναι το μήνυμα που εκπέμπουν σε όλους τους τόνους. Και το μόνο που ενδεχομένως σκιάζει την καταναγκαστική αισιοδοξία τους είναι η ανησυχία για τον πληθωρισμό. Κι αυτή με γερές δόσεις αυτολογοκρισίας.
Το δεύτερο φαινόμενο είναι η στάση της κοινής γνώμης. Ή, αν αυτή η οντότητα στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, η εκπληκτική απάθεια των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου εμού ή υμών, των ολίγων αναγνωστών- απέναντι στην καθημερινή ανακοίνωση μιας εκατόμβης, ενός εγερτηρίου νεκρών χωρίς όνομα, χωρίς καμιά υποσημείωση για το αν υπήρξαν θύματα μιας πλημμέλειας, μιας αδυναμίας του κράτους, του συστήματος Υγείας και της συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας του να τους προστατέψει, να τους κρατήσει στη ζωή. Μια θανατηφόρα εξοικείωση με τον θάνατο, που, όσο φυσική συνέχεια της ζωής είναι τόσο αφύσικος είναι όταν συμβαίνει μέσα σε ένα νοσοκομείο, ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι να τον αποτρέπουν, έχει εξελιχθεί στη θλιβερή κανονικότητά μας μόνο και μόνο για να προστατεύσει μια κυβέρνηση, με όλο τον περίγυρο τεχνοκρατών και τυχοδιωκτών που την πλαισιώνουν, από την κραυγαλέα αυτουργία της στο καθημερινό θανατικό.
Δυστυχώς, ζούμε τον ανελέητο θρίαμβο της θανατοπολιτικής, που είναι ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προκειμένου να μην διαταραχθούν η μπίζνα και η αναπτυξιακή φλυαρία, οι ροές του χρήματος που μοιράζεται δεξιά κι αριστερά για να συντηρήσει αφενός τη στατιστική ευμάρεια και αφετέρου τα επενδυτικά ή αποταμιευτικά χαρτοφυλάκια των κολλητών, οι θάνατοι από κορωνοϊό και οι εκατοντάδες άνθρωποι που καθημερινά χαροπαλεύουν στις εντατικές ή έξω από αυτές υποβαθμίζονται σε αδιάφορους αριθμούς. Και κουνούπια να ήταν οι νεκροί της καθημερινής ανακοίνωσης του ΕΟΔΥ, πιο πολύ συγκίνηση θα προκαλούσαν. Αλλά δεν σαλεύει φύλλο, δεν δακρύζει μάτι (ανεξάρτητα από τις μικρές τραγωδίες που βιώνουν οι οικογένειες).
Θεωρητικά, μετά το μεγαλοπρεπές ξεβράκωμα του άρχοντος του Μαξίμου από την αποκαλυπτική μελέτη των Τσιόδρα-Λύτρα για τη θανατηφόρα συνέργεια του κράτους και της κυβέρνησης στους θανάτους που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, ο ίδιος ο άρχων και η αυλή του θα έπρεπε να ψάχνουν χώρα να ζητήσουν άσυλο. Θεωρητικά, επίσης, μετά τον αυτοδιασυρμό του υποτιθέμενου κορυφαίου λοιμωξιολόγου, του ανθρώπου που όφειλαν να εμπιστευτούν 10 εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας εδώ και δύο χρόνια, ο τύπος έπρεπε να αλλάξει επάγγελμα. Τουλάχιστον.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη ούτε είναι πιθανό να συμβεί στο ορατό μέλλον. Ο συνδυασμός ομερτά των ΜΜΕ και συλλογικής αναισθησίας (προφανώς η πρώτη εξορύσσει με ζήλο τη δεύτερη) καταλήγει σε μια βαθύτατη ανθρωπολογική καταστροφή, μια τρομακτική νέκρωση αισθημάτων, συναισθημάτων, ενστίκτων και ανακλαστικών που κάνει τον άδικο και διόλου αναπόφευκτο θάνατο να ωχριά μπροστά στα κιτς λαμπιόνια του Μπακογιάννη.
