Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε, αλλά δεν είναι δα και τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για να ξεχάσουμε πως, όταν αρρώστησε με κορωνοϊό ο Τραμπ -Πρόεδρος με πλήρεις αρμοδιότητες τότε, που ακόμα δεν του είχαν αφοπλίσει το διαβόητο βαλιτσάκι με τα πυρηνικά-, εισήχθη επειγόντως σε στρατιωτικό νοσοκομείο.
Έτσι γίνεται στις κανονικές χώρες. Αναγνωρίζεται ότι κάποιοι ξεχωρίζουν λόγω της πολιτειακής τους θέσης και, όταν προκύψει πρόβλημα υγείας, αντιμετωπίζονται ξεχωριστά, σε στρατιωτικές μονάδες. Οι υπόλοιποι, σύμφωνα με όλα τα δυτικά συντάγματα, “είναι ίσοι ενώπιον του νόμου”. Και επειδή έχουμε καπιταλισμό, αν κάποιος δεν θέλει να περιμένει τη σειρά του -μια σειρά που αναγνωρίζεται από όλους ότι δεν μπορεί να υπαχθεί σε άλλα κριτήρια από τα αμιγώς ιατρικά-, ανοίγει το πορτοφόλι του -το δικό του πορτοφόλι, και ας μην μπούμε τώρα στη συζήτηση με βάση ποιες υπεραξίες το φούσκωσε- και πηγαίνει σε όποιο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο επιθυμεί.
Α, και κάτι τελευταίο, αλλά όχι ύστατο: Σε όλες αυτές τις κανονικές χώρες το ποιοι ξεχωρίζουν κι επομένως δικαιούνται ειδικές συνθήκες περίθαλψης ορίζεται με απόλυτη σαφήνεια, με πρωτόκολλα, με αποφάσεις κοινά αποδεκτές. Ούτε ο γνωστός του τάδε γνωστού κυβερνητικού παράγοντα ούτε ο επώνυμος δείνα ούτε τίποτα -αυτοί, είπαμε, έχουν το πορτοφόλι τους.
Οι καταγγελίες που βλέπουν εδώ και μέρες το φως της δημοσιότητας, με αφορμή κάποιες μετακινήσεις επωνύμων σε ΜΕΘ, ξεκινούν ακριβώς από την ανυπαρξία μιας τέτοιας κανονικότητας. Και ορθώς αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη να διερευνήσει τις καταγγελίες για VIP ασθενείς. Η κυβέρνηση, ο Πλεύρης, ο Οικονόμου, ο Γεωργιάδης ας την αφήσουν να κάνει τη δουλειά της και, αντί να κραυγάζουν, ας απαντήσουν πόσες ΜΕΘ υπάρχουν, πόσες μένουν κενές και γιατί και πόσοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ.
