Έχει γίνει πιο κοινός τόπος να χάνονται άνθρωποι εκτός ΜΕΘ, αβοήθητοι στη μάχη με την Covid ή στη μάχη με άλλες ασθένειες. Να κυκλοφορούν στις μικρές οθόνες μας απελπισμένοι, τρομαγμένοι, κουρασμένοι, λιπόθυμοι από ατελείωτες ώρες δουλειάς και αγωνίας γιατροί. Να προειδοποιούν μάταια ότι τα χειρότερα είναι μπροστά. Να παρελαύνουν στατιστικές θανάτου, εξισώσεις αδιαφορίας, τρομακτικοί αριθμοί στα δελτία ειδήσεων και στις στήλες των εφημερίδων. Να αιμορραγεί η πληγή της κοινωνίας: Πόσοι σήμερα, σε τι συνθήκες, με ποια διάμεση ηλικία, ποιες προδιαγραφές, ποιες ματαιωμένες προσδοκίες.
Έχει γίνει πια κοινός τόπος, εν μέσω σκιάς, αγωνίας για το αύριο και φόβου θανάτου, να συναντούν την έλλειψη και τη φτώχεια των μέσων αρωγής τα εκατομμύρια των διαμέσων αρπαγής του δημόσιου χρήματος. Να θεωρείται σπατάλη και πολυτέλεια ένα ευρώ για το ΕΣΥ, αλλά αναγκαία και φυσική η διανομή των ιματίων του κράτους μεταξύ φίλων και κουμπάρων, αμορτισέρ και μανάβηδων, σκόιλ και ελικίκου, ανθρώπων που είδαν όχι φως, αλλά σκοτάδι κι ανέβηκαν. Και που η πολιτική τους ταυτότητα είναι γαλάζια, εθνικώς άψογη και κομματικώς ανεπίληπτη.
Έχει γίνει πια κοινός τόπος το ψέμα, η διαστρέβλωση, ο βιασμός της αλήθειας. Η ωραιοποίηση μιας άσχημης πραγματικότητας, η ηρωοποίηση του άσχημου πρωταγωνιστή, η προπαγάνδα που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει για να αναδειχτεί το εθνικό μας παραμύθι: ότι φταίμε για όσα ζούμε όλες και όλοι, εκτός από κείνον που πραγματικά φταίει. Κι από κείνους που έχουν κάνει την τραγωδία ευκαιρία. Και συνεχίζουν απτόητοι να παράγουν δράμα, κατηγορώντας άλλους. Ως διακινητές ψευδών ειδήσεων, σαμποτέρ, αντιεμβολιαστές και ό, τι άλλο προκύψει στα χαλκεία τους.
Έχει γίνει πια κοινός τόπος η κοιλάδα των δακρύων. 72 ανώνυμοι νεκροί χθες βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές, ενώ η Κεραμέως αφήνει τα σχολεία ως έχουν, ο Καραμανλής τα μέσα μαζικής μεταφοράς ως έχουν, ο Άδωνις τα γαβ-γαβ του ως έχουν, ο Πλεύρης τα νοσοκομεία ως έχουν, ο Σκέρτσος τα πωλητήρια ως έχουν, ο Γεραπετρίτης την κατάψυξη της λογικής ως έχει. Και ο Μητσοτάκης την ανικανότητα, την αδιαφορία, τη λατρεία της εικόνας του, τον ναρκισσισμό του δράματος ως έχουν. Δεν είναι καιρός να αναρωτηθούμε επιτέλους: Έως πότε;
