Αν με ρωτούσες χθες πού ήμουν τέτοια μέρα πριν από ένα μήνα είναι σίγουρο πως θα δυσκολευόμουν να απαντήσω. Αν με ρωτούσες όμως χθες πού ήμουν τέτοια μέρα πριν από ένα χρόνο, είναι σίγουρο πως θα σου έλεγα δίχως δεύτερη σκέψη. Είναι, βλέπεις, που εκείνη η μέρα χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου, όπως χαράχτηκε στις μνήμες όλων όσοι βρεθήκαμε μαζί στις 7 του Οκτώβρη έξω από το Εφετείο, περιμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου που πέρασε στη συλλογική μνήμη ως ημέρα νίκης κατά του φασισμού. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ εκείνη η ημέρα για τους παρόντες, σε αντίθεση με τους απόντες που επέλεξαν να κρατηθούν μακριά από την ουσία και τους συμβολισμούς εκείνων των ιστορικών για τη νεότερη Ιστορία μας στιγμών.
Έλαμψαν διά της απουσίας τους εκείνη την ημέρα όλοι αυτοί που ανέχτηκαν, που υπέθαλψαν, που χάιδεψαν και το αυγό και τα φίδια που έβγαλε. Απουσίαζαν ακόμη και αυτοί που δεν είχαν δει τίποτα και δεν είχαν ακούσει τίποτα για τα τάγματα εφόδου πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και είχαν φορέσει όψιμα τον μανδύα του αντιφασισμού. Δεν ήταν εκεί ούτε και οι εκ του μακρόθεν, λαλίστατοι υποστηρικτές τού περίφημου “δημοκρατικού τόξου”, που κατασκευάστηκε μετά τις συλλήψεις της ηγεσίας της εγκληματικής οργάνωσης για να ξεπλυθεί μια δεκαετία ανοχής, συγκάλυψης, ακόμη και συμπόρευσης με τους νεοναζί.
Ήταν πολλοί οι απόντες εκείνη την ημέρα. Μόνο που την Ιστορία την έγραψαν οι παρόντες. Όσες και όσοι ένωσαν τις φωνές τους με τη Μάγδα Φύσσα. Όσοι και όσες ξέσπασαν σε λυγμούς στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης. Όσοι και όσες έτρεξαν για να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία κάποιων οργάνων της τάξης που ξέσπασε πάνω στο ανθρώπινο τείχος του αντιφασιστικού κινήματος. Δεν την ξεχνάμε αυτή τη μέρα.
