Προβληματίστηκα για το αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το σημείωμα. Κι αυτός ο ενδοιασμός μου έβγαινε περισσότερο από την παιδεία που παίρνει κανείς από την οικογένεια και το σχολείο, αλλά και τη μετέπειτα όποια ενασχόλησή του με τα κοινά. Γιατί αν εντάσσει στους πιο βασικούς στόχους της ζωής του την όποια διάθεσή του για συνεισφορά στα κοινά, θα πρέπει να υπομένει και να μην βαρυγκωμά για τις πιθανές συνέπειες αυτής της επιλογής του. Όλα αυτά άλλωστε τα αποφασίζει σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, με όσες αξίες πίστευε μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να προσβλέπει έστω και στο παραμικρό προσωπικό του όφελος.
Απέναντι ωστόσο σ’ αυτό το... «δόγμα» της «υποχρέωσης» να παραμένω ψύχραιμος, θαρραλέος και άφοβος στις ταλαιπωρίες και τις πιθανές επιθέσεις από τους «βολεμένους της κάθε εξουσίας» -όλα αυτά τα πιστοποίησα πολλές φορές στη ζωή μου-, υπερίσχυσε η επιμονή των πολλών φίλων να καταγγείλω ένα θλιβερό φαινόμενο, συχνό στον Πολύγυρο των δύσκολων καιρών. Πρόκειται για το σχίσιμο των ελαστικών και το «χαράκωμα» των αυτοκινήτων, που ανήκουν στους... άτακτους, στους «παρασπονδούντας» κατά την άποψη των αγνώστων δραστών, που δεν έχουν το θάρρος και τη γνώση να αντιτείνουν και να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους σε τεκμηριωμένες απόψεις επί διαφόρων επίκαιρων ζητημάτων! Ορθά λοιπόν μου επισήμαναν οι καλοί συνδημότες μου ότι το ζήτημα της δημοσιοποίησης ενός τέτοιου συμβάντος δεν θα πρέπει να αφορά μόνο εμένα, αλλά και όλους τους συμπολίτες, ώστε να παρθούν επιτέλους μέτρα και να ερευνηθούν τα κριτήρια επιλογής... τέτοιων θυμάτων.
Περιγράφω εν συντομία το περιστατικό πιστεύοντας ότι από μόνο του τα λέει όλα. Την περασμένη Τρίτη το βράδυ παρκάραμε το αυτοκίνητό μας στον ιδιωτικό υπαίθριο χώρο στάθμευσης φίλου και γείτονα, που ο ίδιος μας παραχώρησε προς διευκόλυνσή μας. Εκεί μεριμνήσαμε για τον έλεγχο της κατάστασής του, καθώς θα έπρεπε να φύγουμε το πρωί προκειμένου να μεταβούμε έγκαιρα από τον Πολύγυρο στη Θεσσαλονίκη για την εισαγωγή σε κάποια μονάδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μια ενδεχόμενη εγχείρηση. Αλίμονο, την άλλη μέρα, πριν προφτάσουμε να κάνουμε μερικές δεκάδες μέτρα, σταμάτησα για να ελέγξω από πού προέρχονταν ένα περίεργος θόρυβος. Διαπίστωσα, όπως άλλωστε και όλοι όσοι προσέτρεξαν για να δουν τι συνέβη, ότι κάποιοι ασυνείδητοι και δειλοί, παραβλέποντας τους κινδύνους που προκαλούν επικίνδυνες ενέργειες..., είχαν «μαχαιρώσει» το πίσω λάστιχο στην ομόκεντρη προς τη ζάντα πλαϊνή επιφάνειά του και το αχρήστευσαν τελείως... Δεν είχε συμπληρώσει καν 600 χιλιόμετρα πορείας...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά συνειρμικά μου ήρθε στον νου και... παραλλήλισα το DNA των δραστών με εκείνο των θλιβερών και δειλών συνεργατών των κατακτητών, που, φορώντας κουκούλα στην Κατοχή για να μην τους αναγνωρίζουν, έκαναν ό,τι έκαναν... Αλλά φοβάμαι ότι αυτοί, που ελάχιστα διδάχτηκαν από την ελληνική Ιστορία, λίγα θα καταλάβουν απ’ όσα επισημαίνω. Οι ελπίδες όλων μας, λοιπόν, για τον τόπο και τους ανθρώπους του θα πρέπει πάντα να στηρίζονται αποκλειστικά στους ευαίσθητους και τους εχέφρονες.
* Ο Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του ΤΕΕ Κεντρικής Μακεδονίας
