Ας ξεκινήσουμε από ένα επιμέρους παράδειγμα. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ έχει εταιρεία κούριερ.
Στο πρώτο λοκντάουν επιχείρησε να κερδοσκοπήσει ανεβάζοντας εξοργιστικά τις τιμές του.
Μετά, ενώ τα κούριερ έπηζαν στη δουλειά, επιχείρησε να μπει στη λίστα με τις αναστολές σύμβασης. Ώστε να δουλεύει η επιχείρησή του και να πληρώνουμε εμείς τους μισθούς.
Τώρα, με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, οι εταιρείες κούριερ μπορούν να δουλεύουν και τα σαββατοκύριακα.
Και χωρίς υπερωρίες. Διότι ο νόμος τούς δίνει αυτό το δικαίωμα.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πώς έχει φτιαχτεί αυτός ο νόμος και ποιους εξυπηρετεί.
Ας δούμε λοιπόν λίγο σφαιρικά την πραγματικότητα.
Αυτό που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση είναι μη αναστρέψιμες αλλαγές υπέρ των ισχυρών, σε όλα τα επίπεδα.
Ακόμα περισσότερο, με αφορμή τις ευκαιρίες που της δίνει η πανδημία.
Και μάλιστα όταν οι τάσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ είναι μάλλον αντίθετες.
Τι εννοούμε μιλώντας για «ισχυρούς»: Πρώτον, τους τραπεζίτες.
Με τους οποίους η κυβέρνηση έχει σχέσεις. Αν κρίνουμε από τα 300 εκατομμύρια που χρωστάει ανενόχλητη η Ν.Δ.
Ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι τους έχουμε πληρώσει με 50 δισ. την τελευταία δεκαετία.
Αυτούς τους τακτοποιεί με τον Πτωχευτικό Κώδικα και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.
Και με διάφορα μετοχικά κόλπα, που εμείς οι πλεμπαίοι δεν καταλαβαίνουμε. Τράπεζα Πειραιώς.
Δεύτερον, καμιά εκατοστή επιχειρηματίες που έχουν βάλει στο μάτι διάφορες μπίζνες με ευρωπαϊκό χρήμα. Αιολικά, ψηφιακά κ.λπ.
Αυτούς θα τους τακτοποιήσει με τα 32 δισ. του ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης.
Τρίτον, διάφορους απ' έξω που θέλουν να πάρουν φιλέτα. Απολιγνιτοποίηση, φυσικό αέριο, ιδιωτική επικουρική ασφάλιση κ.λπ.
Και, τέταρτον, τους επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν την Ν.Δ. Αυτούς τους τακτοποιεί με διάφορα φωτογραφικά από τους αναπτυξιακούς νόμους.
Με τον νόμο για τα εργασιακά, όπως είδαμε στην αρχή.
Με τον περιορισμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια, που ευνοεί τους κολλεγιάρχες. Και ένα σωρό άλλα.
Φανταστείτε τι μίζα βγαίνει αν προχωρήσουν όλα αυτά.
Αλλά το μυαλό του κόσμου δεν πάει στη μίζα. Γιατί η κυβέρνηση δεν προσπαθεί καν να τα κάνει όλα αυτά στα κρυφά.
Αντιθέτως, υπερηφανεύεται.
Και υπερηφανεύεται γιατί έχει καταφέρει κάποια γελοία ψέματα να τα επιβάλει ως ιερά δόγματα.
Το πιο κλασικό από αυτά τα ψέματα είναι ότι αν δώσεις χρήματα στους πλούσιους, θα έρθει η ανάπτυξη.
Δηλαδή αν τους απαλλάξεις από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, αν τους δώσεις φτηνή εργασία, αν αφήσεις τον προσωπικό τους πλούτο και τα μερίσματά τους αφορολόγητα.
Στην πραγματικότητα, καμία ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει έτσι. Αλλά όταν ο κόσμος το ακούει από το πρωί μέχρι το βράδι από τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση, το αποδέχεται.
Και όταν του λένε για οριζόντιες φοροαπαλλαγές και γλιτώνει ένα εκατονπενηντάρι, χαίρεται πάρα πολύ. Και δεν πάει το μυαλό του τι τερατώδη ποσά γλιτώνουν οι πλούσιοι και τι ζημιά είναι αυτό για το Δημόσιο.
Και δεν διανοείται ότι αυτή ακριβώς η λογική αυξάνει το χρέος και μειώνει τα έσοδα. Γιατί όταν το χρήμα πάει στους πλούσιους, η κοινωνία φτωχαίνει. Οπότε φτωχαίνει και το κράτος.
Και αυτό οδηγεί μαθηματικά σε Μνημόνια.
Δεν το διανοείται γιατί ποτέ δεν άκουσε μια σοβαρή ανάλυση για τους λόγους που μπήκαμε στα Μνημόνια.
Θεωρεί ότι στα Μνημόνια μας οδήγησε ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό είναι μια εξαιρετικά βολική ερμηνεία, την οποία ο Μητσοτάκης επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία.
