Το κλίμα ανήκει σ’ εκείνες τις κατηγορίες των πολυσυζητημένων θεμάτων, έστω και αν η κοινή γνώμη το αντιμετωπίζει επιπόλαια. Οι από καιρού εις καιρόν καταστροφές που αποδίδονται στην αλλαγή του κλίματος δεν παύουν να θυμίζουν τις μεταβολές που επέρχονται και επιδρούν σε όλη τη ζωή. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες η χώρα υπέστη την τραγωδία του Μουζακίου ή πιο πρόσφατα της Ροδόπης και του Έβρου, με εκκένωση κατοικιών, με απεγκλωβισμούς και κλείσιμο σχολείων. Τα φαινόμενα αυτά είναι κυρίως χειμωνιάτικα, αλλά δεν παύουν να υφίστανται το καλοκαίρι - απόδειξη η πτώση χαλαζιού στην Κεφαλλονιά, με καταστρεπτικές συνέπειες στη παραγωγή κρασιού και ελαιοδέντρων.
Μια λύση, βέβαια, είναι η αποζημίωση των ανθρώπων που υπέστησαν τις ζημιές, αλλά εάν ψάξουμε σε βάθος, βλέπουμε ότι μέσω του κράτους έχουμε μια ανακατανομή του κόστους των ζημιών, μεταξύ παθόντων και μη παθόντων. Αυτή η διαπίστωση είναι υπογράμμιση ότι τις ζημιές τις υφιστάμεθα όλοι, έστω και αν αυτές γίνονται «αόρατες» μέσω των χρηματοδοτικών χειρισμών του κράτους...
Η υπόθεση του «θερμοκηπίου», με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, γίνεται αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας, όμως οι πολιτικοί καλούνται να πάρουν αποφάσεις όχι επί τη βάσει μιας πλειοψηφικής άποψης, αλλά επί τη βάσει της «αρχής της πρόληψης»: Δηλαδή της αρχής που επιβάλλει τη λήψη μέτρων όταν υπάρχει ισχυρή πιθανολόγηση ενός κινδύνου - κάτι που είναι «υποδεέστερο» της απόλυτης βεβαιότητας....
Στα καθ’ ημάς, η μείωση του «ενδοαστικού» και περιαστικού πράσινου των ελληνικών πόλεων, η επίστρωση περισσότερων επιφανειών γης με τσιμέντο και άσφαλτο, η μετά βδελυγμίας αποκήρυξη του γυμνού χώματος από τον δημόσιο ή ιδιωτικό «ευπρεπισμό», η απουσία ταρατσόκηπων και η δημιουργία ενός προβληματικού αστικού «δαπεδοτοπίου» (floorscape), συνεργούν στη μεγαλύτερη θερμική επιβάρυνση. Οι μικρές κτηριακές αποστάσεις, που ευνοούν τη διαμόρφωση μιας κατάστασης «πινγκ-πονγκ» όσον αφορά τη διακίνηση της θερμικής ενέργειας μεταξύ κτηρίων, έχουν κύρια ευθύνη. Είναι φανερό ότι μια κτηριακή ανάπτυξη εις ύψος, με παράλληλη απελευθέρωση επιφανειακού αστικού χώρου, θα μετρίαζε σημαντικά την κατακράτηση θερμότητας.
Σύμφωνα με τη συμβατική οικονομολογία, τα air condition παρέχουν μια νέα υπηρεσία, όμως στην πραγματικότητα αποτελούν «προϋπόθεση» της κατανάλωσης και όχι τελική κατανάλωση. Συνιστούν δηλαδή ένα επιπλέον «κόστος ζωής» και ευνοούν την απατηλή εικόνα ενός αυξανόμενου ΑΕΠ.
