Είδαμε πρόσφατα τον πρωθυπουργό να λέει, σε τηλεοπτική συνέντευξή του, πως, παρά τα κάποια προβλήματα, ωστόσο τα πράγματα πάνε καλά στον τομέα της Υγείας. Τον είδαμε να εγκαινιάζει ΜΕΘ υπό τις κραυγές αποδοκιμασίας του προσωπικού, τις οποίες απέκρυψαν τα γνωστά ΜΜΕ που υπηρετούν την κυβέρνηση. Ωστόσο οι εικόνες βγήκαν στο Διαδίκτυο κι έδειξαν πως άλλη είναι η πραγματικότητα από αυτήν που μας παρουσιάζουν καθημερινά τα δελτία.
Διαβάσαμε στην αρθρογραφία των ημερών ότι στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινκ» μια 80χρονη ασθενής πέθανε πριν προλάβει να μεταφερθεί σε ΜΕΘ. Ήταν για πέντε μέρες σε λίστα αναμονής. Ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού ότι υπάρχουν ΜΕΘ για όλους τους ασθενείς, έστω κι αν χρειαστούν μία ή δύο μέρες αναμονής, καταρρίπτεται από τα πράγματα. Άλλο μία και δυο μέρες κι άλλο πέντε, όταν ο ασθενής δεν μπορεί να αναπνεύσει. Κι όταν πεθαίνει εκτός ΜΕΘ, είναι έγκλημα που απλώς κανείς δεν θα το τιμωρήσει. Και να εξηγηθούμε: Δεν είναι έγκλημα των γιατρών ή του νοσοκομείου. Είναι έγκλημα αυτών που δεν φρόντισαν να υπάρχουν ΜΕΘ ή που αποφάσισαν να κάνουν διαλογή ασθενών. Είναι έγκλημα μιας πολιτικής που βλέπει την Υγεία με μέτρα επικοινωνιακά. Μια πολιτικής που αδιαφορεί για το πόσοι και πώς θα πεθάνουν, αρκεί να είμαστε κοντά στους μέσους όρους της ομάδας που διαλέγει για να συγκριθεί. Όχι με την Κούβα ή την Κίνα αλλά με την Ινδία, αν και ακόμα και σε σύγκριση με την Ινδία οι δικοί μας μέσοι όροι φαίνονται χειρότεροι. Μιας πολιτικής που, σήμερα που μιλάμε, έχει διασωληνωμένους ασθενείς εκτός ΜΕΘ για τέσσερις μέρες σε λίστες αναμονής. Ένα σύστημα που στηρίζεται εξ ολοκλήρου στον ηρωισμό των γιατρών που δουλεύουν δεκάωρα και κάνουν καθημερινές εφημερίες.
Η ομοσπονδία τους κάνει λόγο για εξώθηση γιατρών σε παραίτηση. Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ μιλά για κριτήρια ηλικιακά κυρίως, που αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τα νοσοκομεία προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ. Η παθολόγος Μαρία Καραμπέλη κατήγγειλε με τρόπο παραστατικό την τραγική έλλειψη προσωπικού και μίλησε για ακραία εξόντωση των γιατρών.
Οι λύσεις είναι γνωστές και τις έχουμε προτείνει κατ’ επανάληψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η υπόλοιπη αντιπολίτευση ζήτησαν από την πρώτη στιγμή την ενίσχυση του ΕΣΥ και του δημόσιου τομέα της Υγείας, όμως η κυβέρνηση προτιμά να βρίσκεται σε άλλη συχνότητα. «Έχουμε περισσότερα νοσοκομεία από όσα χρειαζόμαστε» έλεγαν χαριεντιζόμενοι ο δημοσιογράφος της Ν.Δ. κ. Πορτοσάλτε με τον βουλευτή της Ν.Δ. κ. Παπαδημητρίου. Σε αυτό το κλίμα κινούνται κι οι προτάσεις Πισσαρίδη, που είναι η πυξίδα με την οποία πορεύεται αυτή η κυβέρνηση.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι αυτή η κυβέρνηση. Κι επειδή είχαμε ως χώρα την εξαιρετική ατυχία να περάσουμε την πανδημία στα χέρια ανέμελων και ανεύθυνων αλλά και ακαταδίωκτων πολιτικών, πρέπει ως αντιπολίτευση να συνεχίσουμε την πίεση. Να μην τους αφήσουμε στιγμή σε ησυχία. Γιατί αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο το σύστημα Υγείας, το δημόσιο αγαθό και μαζί του η Δημοκρατία μας, είναι πρώτα από όλα η ζωή των συμπολιτών μας. Με περισσότερα από 10.000 θύματα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να το καταλάβει, θα νιώθει την ανάσα μας παντού και σε κάθε της βήμα.
* Η Εύη Καρακώστα είναι πρώην βουλευτής Β' Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ
