Σαν χθες ξεκινούσε ένας εφιάλτης, που ίχνη του έβρισκες μόνον σε βιβλία Ιστορίας, απ' αυτά τα οποία διάβαζαν μόνον οι μελετητές των ανά τους αιώνες πανδημιών. Σαν χθες ο Κικίλιας ανακοίνωνε το πρώτο κρούσμα δηλώνοντας πως η κυβέρνηση είναι "απόλυτα προετοιμασμένη" και δεν υπήρχε "κανένας λόγος πανικού". Η πραγματικότητα ενός ΕΣΥ το οποίο επέμεινε να κατεδαφίζει τη διέψευσε οικτρά.
Βέβαια, οι εικόνες από τη Γιουχάν (που στην αρχή προβάλλονταν ως ένα εξωτικό κακό) και μετά από τη γειτονική Ιταλία μάς προϊδέαζαν γι' αυτό που, έναν χρόνο μετά, αποτυπώνει η εκατόμβη των σχεδόν 6.500 νεκρών της Ελλάδας και η κατεστραμμένη οικονομία - στην Ελλάδα. Γιατί η Κίνα, αλλά και το Βιετνάμ και η Ταϊβάν, διεκδικούν ήδη τον ρόλο πρωταθλητή, έχοντας αυξήσει, μάλιστα, κατά 10% το μερίδιό τους στην παγκόσμια οικονομία μέσα στην πανδημία. Αλλά και οι ΗΠΑ, με εμβολιασμένο πάνω από το 20% του πληθυσμού τους, ετοιμάζονται να ξαναμπούν δυναμικά στη μάχη της παγκοσμιοποίησης, καθώς οι διεθνείς συναλλαγές την περίοδο της πανδημίας υποχώρησαν μόλις κατά 5,3%, ξαναπαίρνοντας την ανιούσα πολύ ταχύτερα απ' όσο μετά τη χρηματοικονομική κρίση. Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα συνεχίσει τον ψυχρό εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, δηλώνοντας μάλιστα, διά στόματος της ειδικής διαπραγματευτού για θέματα εμπορίου Κάθριν Τάι, κατά την ακρόασή της στη Γερουσία, πως "πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολίτες είναι εργαζόμενοι και όχι μόνον καταναλωτές".
Μια δήλωση που, σε συνδυασμό με τη νέα οικονομική ενίσχυση με υπογραφή Μπάιντεν, δείχνει γιατί η Ε.Ε. -πόσο μάλλον η εμμονικά ιδεοληπτική κυβέρνηση Μητσοτάκη- μετατρέπεται σταθερά σε ασθμαίνοντα ουραγό των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων, που θα σφραγίσουν μια επόμενη μέρα, η οποία δεν θα έρθει ταυτόχρονα για όλους, είτε μιλάμε για κράτη είτε αναφερόμαστε σε εμάς, τους πολίτες.
Αν αφήσουμε για λίγο τα κράτη και πάμε στους ανθρώπους, οι ειδικοί -που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι οι λοιμωξιολόγοι, αλλά ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι- ήδη προσπαθούν να δουν πώς θα είναι αυτό το Μετά, με δεδομένη την αύξηση των καταθλίψεων, τα πρωτόγνωρα ψυχολογικά προβλήματα των αποκομμένων από σπουδές, διασκέδαση, από τη ζωή με δυο λόγια, νέων, τις ψηφιακές πραγματικότητες, που εισβάλλουν δυναμικά ανατρέποντας ό,τι γνωρίζαμε ως καθημερινότητα, τις φοβίες και τη μοναξιά. Ζοφερό παρόν, αλλά κάπου, λένε, διαφαίνεται μια αχτίδα ελπίδας. Μέσα από αυτή τη δοκιμασία απέναντι στον αόρατο εχθρό, πίσω από τις μάσκες μας, οι άνθρωποι -οι πραγματικοί άνθρωποι, όχι τα ψυχρά στατιστικά νούμερα- δείχνουν να προχωρούν σε μια συνολική επανεκτίμηση, να ξαναδίνουν σημασία στην οικογένεια, στις φιλίες, στις διαπροσωπικές αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις. Η απομόνωση φαίνεται να γεννά την επιθυμία μιας νέας συλλογικότητας. Αυτό ακριβώς το αίσθημα είναι που δεν υπολογίζει η πανταχόθεν απομονωμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, που νομίζει ότι προλαβαίνει να χτίσει το αυταρχικό της καταφύγιο. Στο χέρι της κοινωνίας, όλων ημών, είναι να της αποδείξει ότι είναι γελασμένη.
