Η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για την άρση της ασυλίας του Π. Πολάκη και της A. Αδαμοπούλου του ΜέΡΑ25 είναι μια συνοπτική περιγραφή της επίθεσης που δέχεται η Δημοκρατία από την κυβέρνηση της Ν.Δ. σε δύο βασικές πτυχές της.
Η υπόθεση Πολάκη, στην οποία οι βουλευτές κλήθηκαν να ξαναψηφίσουν για να διορθώσουν την ψήφο τους ώστε να αρθεί το «λάθος» τους που την προηγούμενη φορά δεν ήρθη η ασυλία Πολάκη, σε συνδυασμό με τις συγγνώμες προς τον προσκείμενο στην κυβέρνηση εκδότη - μηνυτή, αποτελεί την εικονογράφηση της διαπλοκής της Δεξιάς με τα επιχειρηματικά - εκδοτικά συμφέροντα, με τα δεύτερα να υπέρκεινται της πολιτικής εξουσίας αλλά και της Βουλής.
Η περίπτωση Αδαμοπούλου είναι όμως ίσως ακόμα πιο σοβαρή. Ο Π. Πολάκης είναι άλλωστε μόνιμος και προσωποποιημένος στόχος σε σύγκριση με την άσημη βουλευτή του ΜέΡΑ25, κάτι που καθιστά την περίπτωση ακόμα πιο προβληματική. Η νεοδημοκρατική πλειοψηφία, χωρίς να αρνείται ότι η έγκληση είναι προδήλως αβάσιμη, αποφάσισε να εισηγηθεί και να υπερψηφίσει την άρση της ασυλίας της. Και έτσι, με την άδεια της Βουλής, διώκεται βουλευτής για μη αδίκημα, και μάλιστα για κάτι που είπε από του βήματος της Βουλής. Αυτό εν συντομία περιγράφεται ως «γράφουμε το σύνταγμα και το Κοινοβούλιο στα παλιά μας τα παπούτσια και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε γιατί έχουμε την πλειοψηφία στη Βουλή».
