Ειλικρινά δεν ξέρω τι έκανε τότε ο νυν υπουργός Δημόσιας Τάξης (και ουχί βεβαίως Προστασίας του Πολίτη).
Ξέρω όμως τι έκαναν οι φίλοι μου και οι συμμαθητές μου στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων και στα φροντιστήρια «Αττικόν» και «Ηράκλειτος», που ήταν το 1973-74 «φωλιές» της αντιδικτατορικής μαθητικής νεολαίας.
Ξέρω ότι ήμασταν εκεί και τις τρεις μέρες Και τη μεγάλη νύχτα.
Και ξέρω ότι όλοι μα όλοι γίνανε Πολίτες (με Π κεφαλαίο). Καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι. Κάποιοι και δημοσιογράφοι. Υπήρχαν βεβαίως ελαχιστότατοι (τότε) που μας έβγαζαν λόγους υπέρ της χούντας στις επετείους της «Επαναστάσεως» (μπρρρ...). Πρόκοψαν κι αυτοί... στελέχη και σύμβουλοι στους «νταβατζήδες» του δημόσιου βίου της τελευταίας τεσσαρακονταετίας.
Και ξέρω ότι και τότε μας έλεγαν αλήτες και αναρχοκομμούνια. Αυτοί που χάρη στη μέχρι παρεξηγήσεως μεγαθυμία της δημοκρατίας γλίτωσαν την εκτέλεση στου Γουδή («Οι προδότες στο Γουδί» ήταν το πάνδημο σύνθημα στην τεράστια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων Αθηναίων το βράδυ της νύχτας στο Σύνταγμα... γιατί εκεί μαζεύτηκε η Αθήνα και όχι στο αεροδρόμιο για τον Καραμανλή).
Σχεδόν όλοι που ήταν παρόντες τότε φρίττουν με τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του κ. Χρυσοχοΐδη. Εντάξει... Δεν ζούμε σε περίοδο κανονικότητας. Η ανθρώπινη ζωή έχει προτεραιότητα. Δεν νομίζω όμως ότι άτομα σαν τον άνδρα των ΜΑΤ που φώναζε χθες το πρωί από το παράθυρο του λεωφορείου της ΕΛ.ΑΣ. «οι ερπύστριες στον δρόμο» σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Ούτε τα αποξέσματα των χουντικών προπατόρων τους....
Εκείνο που ξέρω, τέλος, είναι ότι όλοι όσοι ήμαστε τότε εκεί (οι περισσότεροι τουλάχιστον...) αηδιάζουμε με τα όσα κάνει και λέει ο Χρυσοχοΐδης τις ημέρες αυτές -και όχι μόνο...
