Σπάνια μια δικαστική απόφαση παράγει τόσο ισχυρά αποτελέσματα, συμβολισμούς και συναισθήματα. Η 7η Οκτωβρίου θα καταγραφεί ως μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα σημαντική ημερομηνία για την πολιτική ιστορία του τόπου και τη συλλογική μας μνήμη.
Ακόμα και η ίδια η τεράστια, πρωτοφανής αντιφασιστική συγκέντρωση έξω από το Εφετείο της Αθήνας, το ξέσπασμα ικανοποίησης και ανακούφισης με την ανακοίνωση της απόφασης και η ακαριαία βίαιη επίθεση της αστυνομίας καταγράφονται αφ’ εαυτών με την ιδιαίτερη σημασία τους.
Άλλωστε οι χρυσαυγίτες, πριν βρεθούν στο εδώλιο για να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον διάχυτο και τον οργανωμένο μαχητικό αντιφασισμό στον δρόμο. Ένας τέτοιος αντιφασίστας ήταν ο ίδιος ο Παύλος Φύσσας, ο άνθρωπος που με τη θυσία του υποχρέωσε το κράτος και την τότε κυβέρνηση Σαμαρά να πάψουν να κάνουν τα στραβά μάτια στη Χρυσή Αυγή και την κατέστησε από συνομιλητή του συστήματος αποσυνάγωγη.
Συνεπώς η πρώτη μεγάλη σημασία της απόφασης είναι η δικαίωση του Παύλου Φύσσα και του αγώνα της μητέρας του Μάγδας Φύσσα, που αναδείχθηκε σε σύμβολο επιμονής και υπομονής κρατώντας τη δίκη ψηλά στο δημόσιο ενδιαφέρον επί πέντε βασανιστικά χρόνια. Δικαίωση για τον Σαχζάντ Λουκμάν και για τα υπόλοιπα θύματα των μαχαιροβγαλτών της Χ.Α., τους Αιγύπτιους ψαράδες, τα στελέχη του ΠΑΜΕ, αλλά και για τα δεκάδες επώνυμα και ανώνυμα θύματα της ναζιστικής συμμορίας, πρόσφυγες, μετανάστες, αλλά και Έλληνες.
Η απόφαση και συγκεκριμένα η απόδειξη ότι η Χ.Α. συνιστά εγκληματική συμμορία και όχι πολιτικό κόμμα αποτελεί το πολιτικό και οργανωτικό τέλος της Χρυσής Αυγής. Πολιτικά και ηθικά αίρεται έστω και αναδρομικά η ύβρις της παρουσίας της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο, στην Ευρωβουλή, στα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, στους θεσμούς της δημοκρατίας. Οργανωτικά η συμμορία, που ήδη βρισκόταν σε αποδρομή, διαλύεται οριστικά και αμετάκλητα.
Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη που ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που έχει περιβληθεί τον μανδύα του πολιτικού κόμματος δικάζεται και καταδικάζεται. Ειδικά στην Ελλάδα, που έχει τόσο υποφέρει επί δεκαετίες από τον φασισμό είτε με κρατικό είτε με παρακρατικό προσωπείο, είναι η πρώτη φορά που οι δημοκρατικοί και αριστεροί πολίτες μπορούν να χαρούν για μια θεσμική νίκη κατά των χρυσαυγιτών και των άμεσων πολιτικών τους προγόνων, χουντικών, χωροφυλάκων, δωσιλόγων και ταγματασφαλιτών.
Μαζί με τον Παύλο Φύσσα από το Κερατσίνι δικαιώθηκαν δηλαδή χθες και ο Στέλιος Καρδάρας από την Κοκκινιά, ο Γιώργης Τσαρουχάς από τη Θεσσαλονίκη και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές.
Το τέλος της Χ.Α. δεν συνεπιφέρει το τέλος του φασισμού στη χώρα μας. Οι σπόνσορες της ναζιστικής συμμορίας, "η σκύλα που τους γέννησε" κατά Μπρεχτ, "είναι πάλι σε οίστρο". Πολιτικές δυνάμεις, επιχειρηματίες και ΜΜΕ που έφεραν την παρέα του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη από τους υπονόμους στο προσκήνιο, που τους ξέπλεναν και τους παίνευαν, κανονικοποιούσαν τον τοξικό τους λόγο, είναι πάντα εδώ, δεν θα τα παρατήσουν τόσο εύκολα.
Δεν χωράνε εφησυχασμοί και αλληλοσυγχαρητήρια. Οι λαϊκοί αγώνες ξεριζώνουν τους φασισμούς, οι θεσμοί επισφραγίζουν. Συνεπώς, έως ότου συντελεστεί το "ούτε πουθενά" του συνθήματος, χρειάζεται η ευρύτερη λαϊκή αντιφασιστική εγρήγορση.
