Βιώνουμε μία ουσιαστική αλλαγή του παγκόσμιου περιβάλλοντος, με το τέλος της παγκοσμιοποίησης όπως τη γνωρίσαμε, δίχως να έχει διαμορφωθεί ακόμα ένα σταθερό γεωπολιτικό και οικονομικό σκηνικό που θα την αντικαταστήσει. Οι πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις σε έναν διαμορφούμενο πολυκεντρικό κόσμο είναι δραματικά γρήγορες και ανορθολογικά αντικρουόμενες. Με την Αμερική να βγαίνει νικήτρια στα σημεία χωρίς τη μονοκρατορική παντοδυναμία της και την Κίνα να διεκδικεί, έστω σε μελλοντικό χρόνο, την παγκόσμια ηγεσία.
Η υποχώρηση της επιρροής της Ε.Ε. είναι γεγονός, ακόμα και σε προνομιακά πεδία, όπως των κοινωνικών δικαιωμάτων, της οικονομικής ανάπτυξης και της τεχνολογικής εξέλιξης. Η αυτονόμηση ισχυρών κρατών από την αμερικανική επιρροή (Βραζιλία, Ινδία, Νοτιοαφρικανική Ένωση, Τουρκία) δίνει νέα κίνητρα στην Κίνα να συνεχίσει τις επενδύσεις σε παραγωγικές μονάδες και υποδομές όπου και εφόσον την εξυπηρετούν.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, κατακερματισμένο και τραυματισμένο στα ζωτικά του σημεία, παραμένει παγκοσμίως το μόνο διαθέσιμο προς παρακολούθηση, από έλλειψη αντιπάλου. Οι παγκόσμιες φούσκες, χρεογράφων, κατασκευών, ενεργειακής επάρκειας, συρρικνώνονται, ενώ κανείς δεν γνωρίζει τι θα πέσει στο κεφάλι μας από τις μεγάλες χρεοκοπίες των τραπεζών.
Ολα αυτά όταν ο πλανήτης έχει υπερβεί την κόκκινη γραμμή της περιβαλλοντικής ανάκαμψης.
Νέο χρέος, ανεργία, κοινωνικές ανισότητες
Η Ελλάδα σήμερα, γλείφοντας πληγές από την τραγωδία των Τεμπών, συνεχίζει να ταλανίζεται από το διαχρονικό πρόβλημα του λαθεμένου παραγωγικού υποδείγματος και αυτό δημιουργεί νέο χρέος, ανεργία, κοινωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, η διακυβέρνηση της Ν.Δ. οξύνει τα προβλήματα δημοκρατίας, κρατικής διοίκησης, απόδοσης δικαιοσύνης, Παιδείας.
Οι μνημονικοί κανόνες τελείωσαν, συνεχίζει όμως η επιτήρηση της οικονομίας.
Η συσσώρευση πλούτου σε ελάχιστους οικονομικούς παράγοντες στραγγαλίζει τον υγιή ανταγωνισμό, ενθαρρύνει την καταλήστευση του εθνικού πλούτου, κατευθύνει λαθεμένα επενδύσεις σε υπηρεσίες και κατασκευές, επηρεάζει κυβερνητικές πολιτικές, που εξυπηρετούν αποκλειστικά ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Η ενημέρωση παραμένει το μεγάλο θύμα αυτού του καταστροφικού μείγματος.
Ποιες οι προσδοκίες της ελληνικής οικογένειας σε μια τέτοια κατάσταση; Το πρώτο που θέλει είναι η ειρήνη και η διασφάλιση των συνόρων, επιλύοντας με γενναίες αποφάσεις μακροχρόνιες έριδες και διχασμούς με τους γειτονικούς λαούς.
Θέλει ασφάλεια στο δικαίωμα της δουλειάς και της επιβίωσης, να γνωρίζει ότι δεν εργάζεται χαοτικά και τυχαία, αλλά επάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που, σιγά αλλά σταθερά, θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής.
Θέλει να έχει απλά την υγειά της, αλλά όταν η φύση φροντίζει διαφορετικά, να έχει δυνατότητα πρόσβασης σε κάθε είδους θεραπεία και νοσηλεία εκεί που χρειάζεται.
Το δικαίωμα στη μόρφωση και την παιδεία διαχρονικά η ελληνική οικογένεια το είχε και το έχει σε πρώτη προτεραιότητα. Τα παιδιά, εφόσον το επιθυμούν, πρέπει να έχουν προσβάσεις σε όλα τα επίπεδα μόρφωσης και σε άτομα που μειονεκτούν κοινωνικά και οικονομικά, να έχουν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία να σπουδάσουν.
Το πολιτιστικό παρελθόν και μέλλον βαραίνει καθοριστικά τον πυρήνα της ελληνικής οικογένειας και το βιώνει η καθεμία ξεχωριστά, διαφορετικά, αλλά ποτέ αδιάφορα.
Τέλος, όλοι, μα όλοι, θεωρούμε αναφαίρετο το δικαίωμά μας, στην ευτυχία, την καλή ζωή και τη διασκέδαση.
Ποιος είναι ο λόγος που αναφέρω αυτές τις τετριμμένες και χιλιοειπωμένες φράσεις, κλέβοντας χρόνο και κόπο από τους αναγνώστες; Είναι γιατί πιστεύω πως ξανά αυτές οι αυτονόητες αλήθειες είναι τα επίδικα των επερχόμενων εκλογών και ξανά μας καλεί η πραγματικότητα να αγωνιστούμε για την υπεράσπισή τους.
Ο Νίκος Ροής είναι μέλος του Τμήματος Βιομηχανίας και Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
