Όταν το 2006 η κατασκευή νέων κατοικιών στην Ελλάδα έφτανε στην κορύφωσή της, οι τράπεζες είχαν χορηγήσει στεγαστικά δάνεια ύψους 17 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τώρα το ποσό αυτό με βάση τα επίσημα στοιχεία των τραπεζών έφτασε την περασμένη χρονιά μόλις τα 900 εκατομμύρια ευρώ. Ήταν δηλαδή περίπου στο 5% ή στο 1/20 των προ 15ετίας χορηγουμένων στεγαστικών δανείων. Υπάρχει ζήτηση για κατοικίες; Σαφώς και υπάρχει. Όμως, μόλις το ένα στα πέντε δάνεια χρηματοδοτείται από τις τράπεζες συνήθως σε ποσοστό 60% όταν μέχρι το 2008 το αντίστοιχο ποσοστό έφθανε το 120%, μια και οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν ακόμη και τα έπιπλα και τα χαλιά... Τώρα τέσσερα στα πέντε ακίνητα (για κατοικία) αγοράζεται δι’ ιδίων μέσων.
Η μακρά και βαθιά ύφεση που ακολούθησε οδήγησε σε μεγάλη αποκλιμάκωση των τιμών των ακινήτων. Αλλά αυτό ανήκει στο παρελθόν.
Η ανυπαρξία προσφοράς ακινήτων για κατοικία σχεδόν για 13 χρόνια, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες και κυρίως τον πληθωρισμό, τη ζήτηση για Airbnb αλλά και τη μαζική ζήτηση ακινήτων από μεγάλα funds σε όλη την Ευρώπη λόγω των υψηλών αποδόσεων (προσόδων) επί του επενδεδυμένου κεφαλαίου σε συνθήκες σχεδόν μηδενικών επιτοκίων, οδήγησαν σε νέα έκρηξη των τιμών των ακινήτων. Ήδη η Ε.Ε. αναφέρεται σε νέα φούσκα.
Στην Ελλάδα όμως, μετά την έκρηξη των τιμών και στο ενεργειακό μέτωπο, το ποσοστό δαπανών στέγασης (ενοίκιο συν λογαριασμοί ρεύματος, νερού, αερίου κ.λπ.) εκτοξεύθηκε σε επίπεδα μεταξύ του 40% και 50% του διαθέσιμου εισοδήματος κατά μέσο όρο, όταν τα αντίστοιχα ποσοστά στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. είναι μονοψήφια.
Η ανάγκη παρέμβασης στο σκέλος της προσφοράς ακινήτων είναι προφανής. Ήδη υπάρχουν περιοχές και χώρες στην Ε.Ε. που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην Ελλάδα, τα μέτρα που κυοφορούνται από την κυβέρνηση θα είναι απλώς ακόμα μία μπίζνα μέσω ΣΔΙΤ...
