Από το 2008 έως τις παραμονές των εκλογών του 2015 οι διορισμένες διοικήσεις από την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ. έκαναν επιλογές που κόστισαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στη ΛΑΡΚΟ.
Με δύο διαδοχικές λανθασμένες κινήσεις δέσμευσε μακροχρόνια το μετάλλευμα σε χαμηλή τιμή όταν η τιμή ανέβαινε και ακύρωσε τη συμφωνία όταν η τιμή κατέρρεε.
Την ίδια στιγμή, το 2013 και το 2014, όταν τα οικονομικά της ΛΑΡΚΟ ήταν οριακά, η κυβέρνηση διόρισε 240 συγγενείς και φίλους με πρωτοβουλίες τοπικών βουλευτών, 130 από αυτούς μάλιστα παραμονές εκλογών του 2015, ενώ προχώρησε σε μαζικές αχρείαστες προαγωγές πάλι τις παραμονές εκλογών.
Προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματα, προχώρησε σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, γεγονός που οδήγησε στην καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αναγκάζοντας το υπουργείο Οικονομικών να απαιτήσει από τη ΛΑΡΚΟ 135 εκατομμύρια ευρώ ως «παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις».
Το βιώσιμο σχέδιο ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ
Σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε τη ΛΑΡΚΟ και προσπάθησε να δώσει λύση για τη μακροχρόνια βιωσιμότητα της εταιρείας. Η ΛΑΡΚΟ χρωστούσε 250 εκατομμύρια στη ΔΕΗ, με ένα μέρος μετοχοποιημένα (η ΔΕΗ έχει το 35% της ΛΑΡΚΟ). Γι’ αυτό κάναμε καινούργια συμφωνία μεταξύ ΛΑΡΚΟ και ΔΕΗ που βελτίωνε αποφασιστικά το κόστος του ρεύματος για την πρώτη και ρύθμιζε μακροχρόνια την αποπληρωμή της δεύτερης. Παράλληλα προσπαθήσαμε να λύσουμε το ιδιοκτησιακό καθεστώς και να ξεχωρίσουμε την ιδιοκτησία της εταιρείας και αυτή που ανήκει στο Δημόσιο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΛΑΡΚΟ / Η διαχρονική ληστεία
Το εναλλακτικό σχέδιο για τη μακροχρόνια βιωσιμότητα της ΛΑΡΚΟ εμπεριείχε τρία κομβικά σημεία.
Πρώτον, την προσπάθεια να εμπλουτίζεται το ίδιο το μετάλλευμα της ΛΑΡΚΟ με καθαρό μετάλλευμα από εισαγωγές από τρίτες χώρες προκειμένου να προστίθεται νέα αξία.
Το δεύτερο ήταν ένας κύκλος επενδύσεων με τη μορφή στρατηγικού επενδυτή και συνεργασίας διατηρώντας τη δημόσια πλειοψηφία μετοχών στη ΛΑΡΚΟ.
Το τρίτο σκέλος της παρέμβασής μας ήταν ένας νέος κύκλος επενδύσεων που χρειάζεται για το περιβάλλον και τον εκσυγχρονισμό του ίδιου του εργοστασίου, ενώ το τέταρτο ήταν μια προσπάθεια ελέγχου του κοστολογίου της ΛΑΡΚΟ ώστε να υπάρξει μια βιώσιμη κατάσταση και να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας.
Η μέριμνά μας ήταν να βρεθεί βιώσιμη λύση συμβατή με τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί από αυτή την καταστροφική δεκαετία, λύση η οποία περνούσε μέσα από την επίλυση για το κοστολόγιο του ρεύματος, την εισροή κεφαλαίων και την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της εταιρείας.
Η προσπάθεια ανάκαμψης της ΛΑΡΚΟ μέσω ενός βιώσιμου σχεδίου ανάκαμψης ήταν ο αντίλογος στις διαπραγματεύσεις με την Κομισιόν. Εν πολλοίς ήταν εναρμονισμένη με την ευρωπαϊκή πολιτική της επαναβιομηχάνισης. Υπενθυμίζω ότι η Ε.Ε. έχει θέσει ως στόχο να επανέλθει ο βιομηχανικός τομέας στο 20% του ΑΕΠ από το 14% που βρίσκεται σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις χρειάζονται κατεπειγόντως μία στρατηγική επαναβιομηχάνισης, ενώ η στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Η κυβέρνηση με σαφή τρόπο έχει κάνει γνωστή τη στρατηγική της, που δεν είναι άλλη από την επιστροφή στο παραδοσιακό μοντέλο: κατασκευές, τουρισμός και real estate. Αυτό αποτυπώνεται στους πόρους του ταμείου ανάκαμψης που είναι προσανατολισμένοι σε αυτή την κατηγορία έργων, ενώ ταυτόχρονα κάθε άλλο δημόσιο έργο ή υπηρεσία παίρνει πλέον τη μορφή του ΣΔΙΤ, της σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Φαίνεται επίσης από τις αλλαγές που κάνουν στον αναπτυξιακό νόμο με την επιστροφή σε οριζόντια και όχι στοχευμένα κριτήρια των επενδύσεων, ακυρώνοντας πρακτικά την προτεραιότητα που έδινε στις παραγωγικές επενδύσεις ο αναπτυξιακός νόμος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική της κυβέρνησης αποκλίνει από τις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής και απομακρύνει την ελληνική οικονομία από την προσπάθεια βιώσιμης ανάκαμψης, αποκλίνοντας τελικά και από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ανάπτυξης και ευημερίας.
Με δεδομένο ότι το σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης που έχει εγκριθεί, μετά τις γνωστές ισχυρές επιφυλάξεις της Κομισιόν, περιλαμβάνει στην τελική του μορφή τόσους αστερίσκους, προϋποθέσεις και περιορισμούς, που υπάρχει διάχυτη η εκτίμηση ότι η ροή των πόρων θα καθυστερήσει και το 2022. Είναι σαφές ότι αυτό το περίφημο ταμείο, που είχε δυνατότητες να χρησιμοποιηθεί σωστά και να ενισχύσει τον παραγωγικό και τεχνολογικό ιστό της χώρας, στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης έχει απολέσει κάθε αναπτυξιακή προοπτική.
Η Νέα Δημοκρατία έχει μια ισχυρή παράδοση στην κακοδιαχείριση και την αξιοποίηση κρατικών επιχειρήσεων για ψηφοθηρικούς λόγους. Όταν κλείνει ένας κύκλος και βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, επιλέγει την ιδιωτικοποίηση που κατά κανόνα οδηγεί σε συρρίκνωση και αποβιομηχάνιση. Το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι μια πολύ μεγάλη αποτυχία για τον ελληνικό παραγωγικό ιστό.
* Ο Γιώργος Σταθάκης είναι πρώην υπουργός
