Η πλέον εμβληματική ιδιωτικοποίηση -κρατικοποιημένης επί ΠΑΣΟΚ- επιχείρησης ήταν αυτής της ΑΓΕΤ Ηρακλής στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Μιας ιστορικής βαριάς βιομηχανίας παραγωγής τσιμέντου, που επί περισσότερο από μισόν αιώνα ανταγωνιζόταν σε παραγωγή, πωλήσεις, εξαγωγές και κέρδη μια άλλη ιστορική ελληνική βιομηχανία, την ΤΙΤΑΝ Α.Ε., που επίσης ήταν και είναι ιδιωτική. Περίπου ίδιος τζίρος, ίδια κέρδη, παρόμοια παραγωγή και αριθμός εργαζομένων για πολλές δεκαετίες.
Μετά από 28 χρόνια περίπου ιδιωτικοποίησης, μια σύγκριση της πορείας των δύο επιχειρήσεων είναι καταθλιπτική σε βάρος της ΑΓΕΤ Ηρακλής. Ο τζίρος της και τα κέρδη της έχουν μειωθεί δραματικά (σε αντίθεση με αυτά της ΤΙΤΑΝ). Ο αριθμός εργαζομένων στην ΑΓΕΤ έχει συρρικνωθεί δραστικά. Παραγωγικές μονάδες έχουν κλείσει.
Παρόμοιες συγκρίσεις μπορούν να γίνουν και για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Αλλά και οι ιδιωτικοποιήσεις της Εμπορικής Τράπεζας, της Γενικής (και μάλιστα σε χέρια έμπειρων Γάλλων τραπεζιτών) τις οδήγησαν στην παρακμή και την υποχρεωτική απορρόφηση από άλλες τράπεζες.
Αυτά και μόνο τα λίγα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι οι πωλήσεις κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιώτες δεν αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη ανάπτυξης και δημιουργίας πλούτου και νέων θέσεων εργασίας.
Πρέπει να συντρέχουν ακόμα πολλοί λόγοι. Αν μάλιστα δεν συνοδεύεται η πώληση με αυστηρό επιχειρηματικό σχέδιο νέων επενδύσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας, τότε στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η πώληση έτοιμων κερδών και μερισμάτων σε κάποιον ξένο επενδυτή. Ο οποίος, όταν κρίνει ότι τα συμφέροντά του το επιβάλλουν, θα συρρικνώσει τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα όπως ακριβώς συνέβη με τους Γάλλους ιδιοκτήτες της ΑΓΕΤ Ηρακλής.
