Με κεντρικό σύνθημα «Το Ποτέ Ξανά είναι Τώρα» ξεκινά σήμερα και θα διαρκέσει έως τις 22 Ιουνίου το 25ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο πάρκο Ξαρχάκου. Με εκδηλώσεις, συζητήσεις, συναυλίες, εκθέσεις και παράλληλες δράσεις το Φεστιβάλ έρχεται για άλλη μια χρονιά να μας θυμίσει τη σημασία της αλληλεγγύης και της ισότητας.
Μιλώντας στην ΑΥΓΗ, το μέλος της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης Μενέλαος Εξίογλου ανέφερε για τα βασικά προτάγματα της φετινής διοργάνωσης: «Τα συνθήματα και το πλαίσιο των αντιρατσιστικών φεστιβάλ πάντα προσπαθούσαν να συμπυκνώνουν και να φωτίζουν κομμάτια της συγκυρίας. Κάποιες χρονιές υπήρχε αρκετή συζήτηση για το τι πρέπει να προτεραιοποιήσουμε. Φέτος αυτή η κουβέντα ήταν -δυστυχώς- πολύ πιο εύκολη. Το συνεχιζόμενο έγκλημα και η σφαγή στη Γάζα επισκιάζουν τα πολλά μεγάλα ζητήματα που υπάρχουν τριγύρω. Αυτό αποτυπώνεται άλλωστε στην αφίσα και στο κεντρικό σύνθημα. Βέβαια, το σύνθημα “Το Ποτέ Ξανά είναι Τώρα”, αν και αρχικά συνδέεται με την εν εξελίξει εθνοκάθαρση/γενοκτονία, παίρνει πολλές διαστάσεις ακόμα: είναι ένα κατεπείγον “ποτέ ξανά” για τα ναυάγια και τους θανάτους στα σύνορα, για τις ρατσιστικές και τις ομοφοβικές επιθέσεις κ.ά.».
Μισαλλόδοξες κορώνες από τα ΜΜΕ
Δίνοντάς μας μια γεύση των συζητήσεων που θα βρεθούν στο επίκεντρο του φεστιβάλ, αναφέρει: «Συζητήσεις για την Παλαιστίνη αλλά και για την αντίσταση στον πόλεμο στην Ουκρανία/Ρωσία και στη Μέση Ανατολή, για το ποιες είναι οι διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος μετά τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφύλων, για τη στήριξη θυμάτων έμφυλης βίας, για την πόλη και τις προκλήσεις από την κλιματική κρίση, για τον θεσμικό/κρατικό αντιτσιγγανισμό, για την αλληλεγγύη τοπικά και διεθνώς. Φυσικά, από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και δύο κεντρικές σχετικές κουβέντες, μία με αφορμή τον έναν χρόνο από το ναυάγιο της Πύλου και τις κινηματικές και δικαστικές εξελίξεις γύρω από αυτό και μία που θα εστιάζει στα θέματα εργασίας των μεταναστ(ρι)ών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη». Ερωτηθείς για το κατά πόσο τα ζητήματα αυτά απασχολούν όσο θα έπρεπε τον δημόσιο διάλογο, ο Μ. Εξίογλου σημειώνει: «Κάποια από αυτά είναι σαφώς υποφωτισμένα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι μάλλον το ότι όταν συζητιούνται, γίνεται με μισαλλόδοξες, πολεμοχαρείς και ρατσιστικές κορώνες από τα ΜΜΕ και από την ακροδεξιά ρητορική που τα έχει κατακλύσει».
Κυριαρχία της ακροδεξιάς ατζέντας στην Ευρώπη
Για το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών και τη συντηρητικοποίηση που καταγράφεται το μέλος της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης υπογραμμίζει ότι «το τοπίο που διαμορφώνεται -ή, για την ακρίβεια, επιβεβαιώνεται- με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στην Ευρώπη είναι σκοτεινό και τρομακτικό. Λέω “επιβεβαιώνεται” γιατί η κυριαρχία της ακροδεξιάς ατζέντας συμβαίνει εδώ και δέκα-δεκαπέντε χρόνια σταδιακά και σταθερά. Νιώθουμε πολλές φορές πως ασφυκτιούμε ακριβώς γιατί η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός, το νοιάξιμο που είδαμε και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη π.χ. την περίοδο 2015-2017 έχουν υποχωρήσει και έχουν αφήσει τη θέση τους σε έναν σκληρό κυνισμό, όπου προκρίνεται η ατομική επιβίωση. Σίγουρα πάντως δεν είναι μια καλή συγκυρία όταν μια κυβέρνηση όπως η ελληνική, που πνίγει κόσμο στα σύνορα, αποσύρεται από κάθε κοινωνική πρόνοια για πρόσφυγες και μετανάστες, αναμοχλεύει κατά πώς τη βολεύει μικροκομματικά επικίνδυνες εθνικές φαντασιώσεις και συμβάλλει με τρομακτικό ενθουσιασμό σε κάθε ενεργό πολεμικό μέτωπο, φαντάζει πλέον μια μετριοπαθής και λογική φωνή σε ευρωπαϊκό επίπεδο».
Ανθρωποι και συλλογικότητες δίνουν σκληρές μάχες
«Ακριβώς στο τοπίο που περιγράφτηκε παραπάνω, οι υποχρεώσεις των κινημάτων, της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς, των συνδικαλιστικών φορέων κ.ο.κ. για αντίσταση, κινητοποίηση και αγώνες μεγαλώνουν» επισημαίνει ο ίδιος αναφορικά με τις εστίες αντίστασης απέναντι στο ζοφερό παρόν. «Η κούραση, η απογοήτευση, η αίσθηση ανημποριάς και ματαιότητας όμως μοιάζουν συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια για την οργάνωση και τη συμμετοχή σε τέτοιους αγώνες. Φυσικά, οι εστίες πάντα υπάρχουν, άνθρωποι και συλλογικότητες δίνουν σκληρές μάχες, αλλά δίνεται η αίσθηση πως λείπουν η ελπίδα, το όραμα, μια προοπτική ότι όλα αυτά τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ρυάκια καταλήγουν σε έναν μεγάλο ποταμό που μπορεί να παρασύρει και να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Οφείλουμε όλες και όλοι να παλέψουμε με τις πίκρες μας, τα πολιτικά μας αδιέξοδα και την ιδιώτευση, να θυμηθούμε ξανά ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις στα συλλογικά προβλήματα και ότι κανείς και καμιά δεν θα σωθεί μόνος ή μόνη στους δύσκολους αυτούς καιρούς. Πάντα θέλουμε -και φέτος το ελπίζουμε ακόμα παραπάνω- το τριήμερο του φεστιβάλ να δώσει χώρο για κουβέντα, για έμπνευση, για συλλογικοποίηση, έναυσμα για νέες προσπάθειες αντίστασης και να γίνει αφορμή για σύμπραξη και συντονισμό των υφιστάμενων» καταλήγει.
