Να σου οφείλονται δεδουλευμένα έξι μηνών, να έχουν πλαστογραφήσει την υπογραφή σου και εν αγνοία σου να κυκλοφορούν στην αγορά επιταγές πολλών χιλιάδων ευρώ και να σε βάζουν εγγυητή σε δύο δάνεια ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ. Ακούγεται σαν εφιάλτης, αλλά είναι η πραγματικότητα που βιώνει τα τελευταία δεκατρία χρόνια ο Κ.Σ., πρώην εργαζόμενος σε εταιρεία που δραστηριοποιούνταν προ ετών κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Ο ίδιος μοιράστηκε την ιστορία του με την ΑΥΓΗ, πώς έπειτα από χρόνια εργασίας σε μια εταιρεία που εμπιστευόταν τυφλά βρέθηκε εκτεθειμένος και την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλει να δικαιωθεί δικαστικά.
Πρόκειται για έναν εργαζόμενο (τα στοιχεία του οποίου βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας) σε αλυσίδα που είχε δίκτυο περίπου 25 καταστημάτων με ειδή οικιακής χρήσης και μικροέπιπλα και πτώχευσε το 2011. Ο εν λόγω εργαζόμενος απασχολούνταν στο υποκατάστημα της Βέροιας και επιπλέον ήταν ο άνθρωπος που έστηνε τα νέα καταστήματα και εκπαίδευε το προσωπικό. Τα προβλήματα ξεκίνησαν στα μέσα του 2011, όταν η εταιρεία σταμάτησε να καταβάλει δεδουλευμένα και εισφορές, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν χρέη προς το προσωπικό, τα ταμεία, το Δημόσιο κ.α. Η προσπάθεια της εταιρείας να υπαχθεί στο άρθρο 99 απέτυχε και τελικά πτώχευσε κλείνοντας όλα τα υποκαταστήματα.
600.000 ευρώ με την υπογραφή του
Τα απλήρωτα δεδουλευμένα αποδείχτηκε ότι ήταν η αρχή της περιπέτειας για τον Κ.Σ., ο οποίος, όπως καταγγέλλει, ανακάλυψε εκ των υστέρων ότι ο εργοδότης του πλαστογράφησε την υπογραφή του και κυκλοφόρησε στην αγορά επιταγές που εκτιμάται πως προσεγγίζουν τις 600.000 ευρώ, για τις οποίες είναι εκτεθειμένος ο ίδιος ως εγγυητής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην προσπάθειά του να εισέλθει στην ηλεκτρονική πλατφόρμα για ρύθμιση χρεών, ανακάλυψε επιπλέον ότι έχει μπει εν αγνοία του εγγυητής σε δύο δάνεια ύψους 3 εκατομμύριων ευρώ.
Εκτοτε έχει ξεκινήσει ένας αγώνας, και δικαστικός, για να δικαιωθεί και σε σχέση με τα δεδουλευμένα που του οφείλονται, και σε σχέση με τις επιταγές και τα τραπεζικά δάνεια. Όπως ανέφερε μιλώντας στην ΑΥΓΗ ο δικηγόρος του Τάσος Παπαγγέλου, ο εργαζόμενος έχει καταθέσει εργατική αγωγή και έχει δικαιωθεί, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει το ποσό που του οφείλεται. Επίσης, έχει καταθέσει μήνυση για τις επιταγές, κάτι για το οποίο σε πρώτο βαθμό το δικαστήριο τον έχει δικαιώσει, με τη δικαστική πραγματογνωμοσύνη να λέει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για πλαστογραφημένες επιταγές. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει δεκάδες ανακοπές και εκκρεμούν κι άλλες, ενώ υπάρχουν κι άλλα δικαστήρια σε εκκρεμότητα.
Οσον αφορά τα δάνεια, επιχειρείται μια προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης με την εισπρακτική εταιρεία που τα διαχειρίζεται, χωρίς να είναι γνωστό μέχρι στιγμής με ποιες εγγυήσεις δόθηκαν. Ενδεχομένως να χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες επιταγές, ενώ το διάστημα που χορηγήθηκαν τα εν λόγω δάνεια χαρακτηρίζεται «ύποπτο», γι’ αυτό όταν πρόκειται για υπό πτώχευση επιχειρήσεις, οι τράπεζες εξετάζουν πολύ προσεκτικά τα δεδομένα πριν δανειοδοτήσουν. Ερωτήματα γεννώνται επίσης από την ευκολία με την οποία δόθηκαν τέτοια δυσθεώρητα ποσά σε περίοδο κρίσης, όταν πολίτες δεν μπορούσαν να πάρουν δάνειο λίγων χιλιάδων ευρώ ακόμη και υποθηκεύοντας ακίνητό τους.
«Ένας ξαφνικός θάνατος»
Το σοκ του Κ.Σ. όταν έμαθε για όλες αυτές τις υποθέσεις στις οποίες έχει βρεθεί μπλεγμένος ήταν τεράστιο. «Ειδικά όταν ανακαλύψαμε τα δύο δάνεια, δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε την πληροφορία. Ήταν σαν ένας ξαφνικός θάνατος» περιγράφει ο ίδιος. «Τα είχα δώσει όλα στην εταιρεία και βρέθηκα εκτεθειμένος και προς τους συναδέλφους και προς τη σύζυγό μου, που δούλευε επίσης εκεί» προσθέτει και αναφέρεται στις προσπάθειες που είχε καταβάλει να πείσει τους συναδέλφους του να στηρίξουν την εταιρεία, την οποία πίστευε και εμπιστευόταν τυφλά.
Αυτή η περιπέτεια έχει καθορίσει τη ζωή τόσο του ίδιου όσο και της πολύτεκνης οικογένειάς του, που προσπαθεί να ορθοποδήσει με μεγάλο κόπο και με μεγάλες στερήσεις. Δεκατρία χρόνια μετά κι ακόμη η υπόθεση εκκρεμεί σε δικαστικό επίπεδο. «Προσπαθούμε να βρούμε το δίκιο μας, αλλά η δικαιοσύνη είναι ένα “χόμπι” πολύ ακριβό στη χώρα μας» σχολιάζει δηκτικά. «Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει. Ήμουν 33 ετών και έχω φτάσει στα 46. Πλέον δεν έχω όνειρα. Κυνηγώ να βγω από το πηγάδι που με έχουν ρίξει» σημειώνει συναισθηματικά φορτισμένος.
Θα μπορούσε να έχει υπάρξει μια διέξοδος όλα αυτά τα χρόνια αν δεν είχε αλλάξει το πλαίσιο του Πτωχευτικού Κώδικα, που έδινε το προνόμιο στους εργαζόμενους να είναι στην πρώτη κατηγορία πιστωτών. Από τις πρώτες αλλαγές στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση της Ν.Δ. ήταν να χαθεί αυτό το προνόμιο και πλέον οι εργαζόμενοι είναι μετά και από το Δημόσιο και από τον ΕΦΚΑ και τις περισσότερες φορές, αν υπάρχουν ενυπόθηκοι δανειστές, προηγούνται μέχρι και οι τράπεζες. Αυτά τα δεδομένα δημιουργούν εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για εργαζόμενους στους οποίους οφείλονται δεδουλευμένα και δεν έχουν τίποτα για να βιοποριστούν. Δυστυχώς, κατά την περίοδο της κρίσης δεν ήταν λίγες οι επιχειρήσεις που οδηγήθηκαν, ακόμη και εσκεμμένα, σε πτώχευση «καταδικάζοντας» τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα.
