Αν κάποιος/α εκστόμιζε σε μια παρέα τις ανοησίες που είπε η υφυπουργός Παιδείας Δόμνα Μιχαηλίδου σχετικά με τις συγχωνεύσεις σχολείων απαντώντας στις επίκαιρες ερωτήσεις των βουλευτών Κατερίνας Νοτοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και Γιάννη Δελή του ΚΚΕ, θα γινόταν κραυγαλέα καταγέλαστος. Το ότι τα είπε μέσα στη Βουλή η εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης που καταστρέφει συστηματικά τη δημόσια Παιδεία δείχνει το μέγεθος του πολιτικού αμοραλισμού, την απουσία έστω και ίχνους από το θάλπος με το οποίο οφείλει να περιβάλλει τα παιδιά, τους πολίτες δηλαδή του μέλλοντός της, η Δημοκρατία και την ψυχρή απόφαση για καταστροφή και εμπορευματοποίηση της Παιδείας. Γεγονός όχι απλώς δυσοίωνο, αλλά φανερά κατεδαφιστικό. Κι από την άλλη, το ότι η κοινωνία δεν μοιάζει να δείχνει το ενδιαφέρον που αρμόζει σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά επιδεικνύει μια κουρασμένη απάθεια, φανερώνει ότι η καταστροφή είναι κιόλας εδώ. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου γενικότερα μοιάζουν ανίκανες να αντιδράσουν στο μέτρο που απαιτούν οι περιστάσεις, ευρισκόμενες σε εσωτερικές περιδινήσεις και μάχες πρωτοκαθεδρίας ενώ ο ταξικός εχθρός προχωράει καλπάζοντας, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο σκοτεινά - για να μην ειπωθεί κάτι χειρότερο.
Και για του λόγου το αληθές, ιδού τι είπε η Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία, ας σημειωθεί, δεν είναι η πρώτη φορά που προβαίνει σε δηλώσεις «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» για σοβαρότατες καταστάσεις («εθελοντισμός» ο πόλεμος του 1940), πράγμα που δείχνει ότι δεν της ξεφεύγουν, αλλά ότι συνειδητά παίρνει στο ψιλό αντιπάλους οι οποίοι δεν μπορούν και δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν απέναντι σε μια ταξική λαίλαπα που τους έχει (και μας έχει) πάρει κυριολεκτικά παραμάζωμα.
Είπε λοιπόν η οπαδός της… περιπατητικής Παιδείας στους δύο βουλευτές: «Τι λέτε και οι δύο, και καταλαβαίνω ότι συμφωνείτε σ’ αυτό; Ότι έχουμε δύο ή τρία σχολεία στα οποία τα παιδιά θα χρειαστεί να περπατούν 1 ή 2 χιλιόμετρα την ημέρα κι αυτό είναι πάρα πολύ. Εδώ θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσουμε. Δεν θα κάνω επίκληση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος λέει ότι είναι καλό και σωστό να περπατούμε όλοι 8 χιλιόμετρα τη μέρα. Αυτά μας λέει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Μακάρι να ήταν χαμηλότερο, να μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς. Δεν ξέρω αν πλέον το καταφέρνετε. Εγώ, δυστυχώς, δεν το καταφέρνω».
Αυτό ήταν το επίμαχο απόσπασμα και είναι ν’ αναρωτιέται κανείς μήπως δίνει ιδέες και σε αρμόδιους για την Υγεία υφυπουργούς και τους ακούσουμε να ξεφουρνίζουν ανάλογες αηδίες και για το κλείσιμο των νοσοκομείων. Ας μην το πολυλέμε όμως, γιατί, όπως διδάσκει και η παροιμία, «ό,τι κοροϊδεύεις στο κεφάλι σου έρχεται». Κι αυτά που πέφτουν στο κεφάλι μας, λιθοβολισμός ολόκληρος, δεν είναι αστεία. Περισσότερο μοιάζουν με τραγωδία. Η κατάσταση στην Παιδεία είναι τέτοια και τόσο μακριά από τις ανάγκες της εποχής (της εποχής, όχι απλώς της αγοράς), που μας πηγαίνει πίσω ακόμα και από την εμπνευσμένη μεταρρύθμιση του 1917, για την οποία αγωνίστηκαν με όλες τις δυνάμεις τους οι μεγάλοι μας δάσκαλοι Αλέξανδρος Δελμούζος, Δημήτριος Γληνός, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, όπως και το ζεύγος Ιμβριώτη και…, και…
Αλλωστε, οι αγώνες για την Παιδεία μέχρι και στις μέρες μας ανήκουν στις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας. Σελίδες που γράφτηκαν με υψηλό φρόνημα, υψηλό αίσθημα ευθύνης, στο πείσμα των κάθε φορά ισχυρών, γράφτηκαν με επίγνωση της απελευθερωτικής δυναμικής της Παιδείας, γράφτηκαν όποτε χρειάστηκε ακόμη και με αίμα, γιατί βάδισαν στους ίδιους δρόμους με τους αγώνες για τη Δημοκρατία.
Και είναι αυτές τις λαμπρές σελίδες για Δημοκρατία και Παιδεία που σκίζει μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας η αρμόδια για την καταστροφή της Παιδείας υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου. Ο ήχος του χαρτιού που σκίζεται είναι ο τελεσίδικος ήχος της καταστροφής. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση. Κυρίως σε όσους λένε ότι πασχίζουν για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί χωρίς Παιδεία το αύριο απλώς δεν υπάρχει.
