Πίσω από την πλάτη του Παρασκευά Βασιλείου, τυφλού ατόμου που κινείται με αμαξίδιο, βρίσκεται με κεφάλαια γράμματα η επιγραφή «Έξοδος». Σαν να θέλει μόνη της η πραγματικότητα να βάλει τίτλο στην αντιμετώπιση που έχει από το κράτος όλα αυτά τα χρόνια. «Όταν εσύ θες να σπουδάσεις, να κάνεις κάτι στη ζωή σου και να ξεφύγεις από την επιδοματική πολιτική, πώς θα το κάνεις αν ο μόνος τρόπος να βγεις από το περιθώριο βασίζεται σε μια λοταρία;» ρωτά.
Το ερώτημα του Π. Βασιλείου αντηχεί στην πλατιά είσοδο του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας στην οδό Δραγατσανίου 8. Ο ίδιος στέκεται στο κέντρο ενός αχανούς πεδίου αρχιτεκτονικής του 1970, με πολυάριθμες πόρτες ασανσέρ απέναντι και κόσμο που τις ανοιγοκλείνει, ενώ παραμένει αυστηρά προσηλωμένος στη δική του δουλειά. Λίγο μετά θα πήγαινε και ο ίδιος προς τα ψηλότερα πατώματα, ενώ νωρίτερα είχε πραγματοποιήσει μια πολύ μεγαλύτερη διαδρομή, ξεκινώντας, για να βρεθεί στην Αθήνα, ταξίδι από τη Λάρισα με το ΚΤΕΛ. «Υπάρχει δεν υπάρχει δυνατότητα, θα ανέβω. Θα συρθώ, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, θα βοηθήσει κι ο κόσμος…» εξηγεί για την επιβίβαση.
Η ανάγκη να βρεθεί τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, χωρίς να έχει κάπου να μείνει, με τις όποιες αποσκευές του να χωρούν σε μια νάιλον σακούλα, πηγάζει από την αδικία που αισθάνεται να συντελείται για ακόμη μια φορά σε βάρος των αναπήρων. Το παράδοξο είναι ότι αυτή εκδηλώνεται μέσα από ένα μέτρο στήριξης. Πρόκειται για το πρόγραμμα «Προσωπικός βοηθός για ΑμεΑ», το οποίο η κυβέρνηση είχε πολυδιαφημίσει την περίοδο των εκλογών, αποφασίζοντας ωστόσο η στήριξη να δοθεί μόνο στους 1.250 ανάπηρους που θα το «κερδίσουν» μέσα από κλήρωση.
«Θέλουν να μας βάλουν σε διχόνοια»
Αντί να αναγνωρίζεται δηλαδή ως καθολική υποχρέωση η υλοποίηση του μέτρου για να μπορεί να είναι βιώσιμη η καθημερινότητα του κάθε ανάπηρου που το χρειάζεται, ανάγεται σε μπόνους, αποσκοπώντας όχι μόνο σε εκλογικά οφέλη αλλά και στον κοινωνικό κατακερματισμό. «Θέλουν να μας βάλουν σε διχόνοια. Γιατί πήρες εσύ, γιατί δεν πήρα εγώ, εσύ έχεις μικρότερη ανάγκη, εγώ έχω μεγαλύτερη» λέει ο Π. Βασιλείου, ο οποίος δεν βρίσκεται ανάμεσα στους κερδισμένους.
Η παρουσία προσωπικού βοηθού στην καθημερινότητα του ανάπηρου επιτρέπει την κάλυψη αυτονόητων βασικών αναγκών. «Θα μπορούσε να με βοηθήσει στην προσωπική μου υγιεινή, με το μπάνιο και την καθαριότητα. Δεύτερον, με την κοινωνικοποίηση, να μπορώ να βγαίνω έξω και να πηγαίνω οπουδήποτε. Αλλά και με τη μετακίνησή μου στη σχολή ή στη δουλειά - αν καταφέρω ποτέ να σπουδάσω και να εργαστώ». Σήμερα οι καθημερινές ανάγκες του 39χρονου Παρασκευά καλύπτονται αποσπασματικά. «Η μητέρα μου έχει πεθάνει και ο πατέρας μου αντιμετωπίζει δικά του θέματα υγείας, που δεν του επιτρέπουν να με βοηθήσει. Οπότε παλεύω μόνος μου και έρχεται κι ένας άνθρωπος δύο με τρεις φορές την εβδομάδα για λίγες ώρες, όσο δηλαδή αντέχει να τον πληρώνει η τσέπη μου».
Το κόστος ανά ώρα για την πληρωμή ενός βοηθού κυμαίνεται μεταξύ 5 και 6 ευρώ. Που σημαίνει ότι μηνιαίως, για 8ωρη στήριξη όλη την εβδομάδα, το ποσό ανέρχεται το λιγότερο σε 1.120 ευρώ. Την ίδια η στιγμή, η οικονομική ενίσχυση που λαμβάνει ο Παρασκευάς φτάνει μετά βίας τα 1.200 ευρώ, συνεπώς τα χρήματα που θα του περίσσευαν για το φαγητό, το ρεύμα και το νερό του όλο τον μήνα θα έφταναν στην καλύτερη περίπτωση τα 80 ευρώ.
Με αυτά τα δεδομένα χτύπησε την πόρτα του γραφείου της αρμόδιας υπουργού Σοφίας Ζαχαράκη. Τον υποδέχτηκε μία από τις συνεργάτιδές της για να του πει ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. «Το πρόγραμμα έχει κλείσει. Τζάμπα καθόσαστε εδώ». «Σήμερα δεν είμαι εδώ για μένα μόνο. Δεν γίνεται να κοροϊδεύεις τον ανάπηρο, να τον βάζεις στα ζάρια» απάντησε γι’ αυτό που πραγματικά ζητά. Και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο Παρασκευάς παρέμενε μπροστά από το γραφείο της υπουργού. Μπροστά από την πόρτα που ξανάκλεισε…
