Κάθε τόπος και κάθε λαός έχει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τις αναφορές του αλλά και τη διαφορετικότητά του σε σχέση με άλλους τόπους και λαούς.
Για παράδειγμα, ο επισκέπτης της Γαλλίας θα πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει ένα σουβενίρ από το Παρίσι, που συνήθως είναι ο Πύργος του Άιφελ ή ένα μικρό αντίγραφο του μύλου του Moulin Rouge αν ψάχνει κάτι πιο πικάντικο. Οπωσδήποτε πάντως θα πρέπει να πάει μια βόλτα στον Σικουάνα και να γευτεί κάποιο γαλλικό κρασί από αυτά που δεν εξάγονται.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη Βρετανία, που το σουβενίρ που τη χαρακτηρίζει είναι οι κόκκινοι τηλεφωνικοί θάλαμοι, η βασιλική φρουρά και κάποιες λίγες φορές οι μινιατούρες των Άγγλων αστυνομικών με το πρόσωπο μπουλντόγκ - έτσι, ως απόδειξη ότι όλοι δεν έχουν την ίδια μούρη.
Στην Ελλάδα, πάλι, το μεγάλο σύμβολο του πολιτισμού είναι φυσικά η Ακρόπολη, που συνοδεύει όλες τις τουριστικές αφίξεις, όπως επίσης και τα τσολιαδάκια που πωλούνται στις τουριστικές περιοχές ακόμα κι αν κάτω από το ελληνοπρεπέστατο τσαρούχι τους υπάρχει η στάμπα Made in China.
Ένας τουρίστας θα πρέπει οπωσδήποτε να γευτεί το ελληνικό σουβλάκι που παρασκευάζεται από κάποιο κεμπαμπτζίδικο, τον ελληνικό μουσακά με μια γαβάθα ελληνική σαλάτα, όπως επίσης θα πρέπει οπωσδήποτε να κολυμπήσει και να φωτογραφηθεί σε κάποια ελληνική παραλία, που αποτελεί κατά το γενικό αφήγημα το συγκριτικό πλεονέκτημα του ελληνικού τουρισμού.
Τούτα όλα είναι όμως το γενικό αφήγημα και επειδή με τον καιρό έχει γίνει κοινότοπο, οι ανά τον κόσμο επαγγελματίες του τουρισμού έχουν επικεντρωθεί στη μόδα των ξεναγήσεων ως ο επισκέπτης να ήταν κάτοικος της εκάστοτε περιοχής που επισκέπτεται.
Ο επισκέπτης του Λονδίνου, για παράδειγμα, θα πρέπει να επισκεφτεί το ανατολικό Λονδίνο για τα εναλλακτικά του μπαρ, ο επισκέπτης της Γαλλίας θα πρέπει να επισκεφτεί κάποιο παραδοσιακό μπιστρό για να φάει κάποιο σπάνιο τυρί, ο επισκέπτης στην Ιταλία να πιει το απεριτίφ του σε κάποιο μικρό ταβερνάκι και να επισκεφθεί κάποια φημισμένη υπαίθρια αγορά.
Στην Ελλάδα τους πάνε να φάνε ψάρι. Όχι πως δεν είναι ελληνικό, αλλά κανονικά θα έπρεπε να τους πάνε να φάνε ένα αυγό, μια και όλοι μεγαλώσαμε με μια γιαγιά ξωπίσω μας να μας ταΐζει ένα αυγό, οδηγούμε με ένα αυγό στο πόδι για να εξοικονομήσουμε καύσιμα, το σπάμε στον ουρανό του αυτοκινήτου το καλοκαίρι να ψηθεί μαζί με τον οδηγό.
Ίσως πάλι να έπρεπε να τους βάζουμε και να διαλέγουν ένα, όπως κι εμείς κάθε Πάσχα κι εκλογές, άλλοτε σκληρό, άλλοτε εύθραυστο, σπάνια δίκροκο και συχνέστερα κλούβιο.
