Οι πληγές που άφησε η κρίση στην ελληνική κοινωνία ήταν πολλές και βαθιές. Ανεργία, συρρίκνωση του εισοδήματος, περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων, υποχώρηση του κοινωνικού κράτους. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άσκησε μια πολιτική προσανατολισμένη στους αδύναμους και στη στήριξη του κοινωνικού κράτους, με τη Ν.Δ. να αποδίδει ως κατηγορία την ταξική μεροληψία. Παρ' όλα αυτά, όπως είναι λογικό, μέσα σε συνθήκες δημοσιονομικών περιορισμών καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποκαταστήσει στο έπακρο την αδικία και την καταστροφή που επέφεραν τα Μνημόνια.
Το πρόβλημα της στέγασης εντείνεται όλα αυτά τα χρόνια. Ιδίως για τους νέους, ακόμα και η ενοικίαση ενός αξιοπρεπούς διαμερίσματος μοιάζει άπιαστο όνειρο, πολλώ δε μάλλον η αγορά σπιτιού που δεν υπάρχει καν ως συζήτηση σε αυτή τη γενιά της κρίσης, που εύστοχα χαρακτηρίστηκε στη Βρετανία "Generation Rent". Σήμερα, το πρόβλημα της στέγασης παίρνει ευρέα χαρακτηριστικά και αφορά την κοινωνική πλειοψηφία, όχι μόνο τους νέους και τις νέες. Στις μεγάλες πόλεις και ιδίως στην Αθήνα, οι αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών και κατά συνέπεια των ενοικίων καθιστούν την εύρεση σπιτιού μια δραματική περιπέτεια.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για το 2020, βγαίνοντας από την τεράστια δημοσιονομική κρίση και παρά τη σχετική μείωση των δεικτών στην περίοδο 2015-19, η Ελλάδα καταγράφει τις υψηλότερες δαπάνες στέγασης σε όλη την Ευρώπη. Ειδικότερα, 1,5 εκατ. νοικοκυριά, σε σύνολο 4,1 εκατομμυρίων, έπρεπε να πληρώνουν πάνω από το 40% του μηνιαίου εισοδήματός τους για τις στεγαστικές τους ανάγκες (ενοίκιο ή δόση δανείου, ηλεκτρικό, νερό, κοινόχρηστα, με ή χωρίς δάνειο, θέρμανση, ψύξη). Αυτό ίσχυε και για νοικοκυριά με ιδιόκτητη στέγη, με ή χωρίς δάνειο, αφού μόνον 700.000 νοικιάζουν κατοικία.
Τα στοιχεία της Eurostat για το 2019 φανερώνουν και μερικές άλλες πρωτιές για τη χώρα μας. Το 69,4% των ανθρώπων της ηλικιακής ομάδας 18-34 ζει κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς του (77,1% των ανδρών, 61,8% των γυναικών). Ενώ στην ηλικιακή κατηγορία 25-34 τα αντίστοιχα ποσοστά ανέρχονται σε 57,8% (68,6% των ανδρών και 47,1% των γυναικών). Στην Ελλάδα οι νέοι εγκαταλείπουν την οικογενειακή κατοικία κατά μέσο όρο στην ηλικία των 29 ετών, όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρώπη βρίσκεται στα 25 έτη.
Την ίδια στιγμή, με την επέλαση του Airbnb και του real estate, το να βρει κάποιος αξιοπρεπή κατοικία στην Αθήνα με ενοίκιο "βιώσιμο" ισοδυναμεί με το να κερδίσει το ΤΖΟΚΕΡ. Σπίτια - "τρώγλες" σε αστρονομικές τιμές, αγγελίες κακόγουστα ανέκδοτα ή παραπλανητικές. Η έρευνα της ΑΥΓΗΣ που προηγήθηκε φανερώνει πως η στεγαστική κρίση ρίχνει βαρύ πέπλο πάνω από τους πολίτες και ιδιαίτερα τη νέα γενιά. Μια ακόμα κρίση που οξύνεται δίπλα στην ακρίβεια, τις αυξήσεις στους λογαριασμούς του ρεύματος, στους στάσιμους μισθούς.
Το ζήτημα της κοινωνικής κατοικίας, η οργάνωση των πολιτών, η ρύθμιση της αγοράς, η παρέμβαση του κράτους είναι θέματα που πρέπει να μπουν στην πρώτη γραμμή της ατζέντας. Τα παραδείγματα στην Ευρώπη είναι πολλά. Η ΑΥΓΗ θα δώσει συνέχεια προκειμένου να ληφθούν οι απαραίτητες πρωτοβουλίες από τους αρμόδιους αλλά και την αντιπολίτευση. Ασφάλεια χωρίς διασφαλισμένο δικαίωμα στην κατοικία δεν μπορεί να υπάρξει.
