«Ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρουν ένα πρωί
σέρνοντας στο βλέμμα μας κάποια σιωπηλή κραυγή
Άδειο θα 'ν' το πρόσωπο κι η ματιά τους αδειανή
Μ' έναν αργό θάνατο να μας λιώνει το κορμί».
Ναι, ήταν ωραίος ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο Φλου που μας άφησε σαν σήμερα το 1990. Η ομορφιά του στη μνήμη μας και στις φωτογραφίες. Τα τραγούδια του στ' αυτιά και στην καρδιά μας. Ο Παύλος, ο ροκ Καζαντζίδης μας, το λουλούδι το σωστό με τα ακμαία τα αγκάθια του και το μονάκριβο άρωμα, λέει ο Γιώργος Ανδρέου και άγιος και αλήτης, σε μια στιχουργία ποιητικής του δρόμου, πέρα από τόπο και χρόνο τα λόγια του Κώστα Λειβαδά. Και πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια...
Πριν από λιγότερα χρόνια, μετά την αδιανόητη και άνανδρη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, η αγανάκτησή μου έγραψε:
Αλέξη, δε με γνώρισες και δε θα με γνωρίσεις ποτέ, όμως κι' εγώ δε σε ήξερα μέχρι χθες. Βλέπω τώρα την εικόνα σου στα κανάλια... θαμπή, όμως δε φταίει η φωτογραφία, τα θαμπωμένα απ' το μίσος μου για τους φονιάδες σου μάτια μου φταίνε.
Σε λίγο θα σε κάνουν ήρωα, δίχως να' σαι και χωρίς να το θέλεις ακόμη. Ποιός νέος θέλει να γίνει έτσι ήρωας και τόσο νωρίς, μόλις στα δεκαπέντε του, δίχως να' χει γνωρίσει το χάδι μιας αγαπημένης, χωρίς να' χει πιεί ακόμη και το πικρό ποτήρι μιας αποτυχίας. Κάποιοι θα πουν, δίχως να 'χει υπηρετήσει την πατρίδα. Πολλοί την υπηρέτησαν και την υπηρετούν, εσύ όμως δεν πρόλαβες. Και τι μ' αυτό; Πρόλαβες άραγε να μάθεις πόσους απ' αυτούς, όπως και σένα, μια μπολιασμένη από φονιάδες πατρίδα, έστειλε στο σκοτάδι; Μόνο που αυτοί τουλάχιστον, φύγανε πριν την τηλεόραση, και γλίτωσαν.
Εσύ, ψυχή μου δύσμοιρη, πώς να γλιτώσεις; Βλέπω τα κοράκια έτοιμα για το πάρτι της θέασης, μιλάνε για σένα, δακρύζουν για σένα, διαφημίζουν... με σένα. Εσύ δε βλέπεις, εγώ όμως βλέπω, αλλάζω κανάλι μπας και γλυτώσω απ' τους φαρισαίους. Έχει ντοκιμαντέρ με κροκόδειλους, κι εκεί δάκρυα. Θύελλα στο μυαλό μου... Άνθρωποι - Ζώα, τα ζώα για να γεμίσουν το στομάχι τους, οι άνθρωποι για να πλουτίσουν τ' αφεντικά τους, τους καναλάρχες, τους αχρείους πολιτικούς τους προστάτες, την τέλεια αμορφωσιά και την ανίκητη βλακεία τους.
Και αύριο που λες, παλικαράκι μου, θα ’ρθουν οι δικαστές του νόμου και της ιατρικής για να τους δικάσουν με χάδια. Όμως, γλυκέ μου άγνωστε, εσύ χάδια πρόλαβες να χαρείς; Και η αμέτοχη πολιτεία θα δείξει θλιμμένη, θα ψελλίσει τα λόγια που ταιριάζουν στις περιστάσεις, θα σου κάνει ίσως και δωρεάν κηδεία με πολλά στεφάνια. Δεν θα το ξέρεις εσύ, όμως θα ’θελες να τα δεις, όχι για τα στεφάνια. Απλά για να δεις... Όμως, εσύ δε βλέπεις.
Τυχερέ, γλίτωσες απ’ την ασκήμια της υποκρισίας.
Κακότυχε, δε σου αρμόζει το σκοτάδι, δε θα ξανακούσεις κελάιδισμα πουλιού, ούτε τραγούδι. Και ο έρωτας θα θρηνεί σα δε σε πρόλαβε.
Τυχερέ, μπήκες στις καρδιές μας!
* Ο Ιγνάτιος Αβαγιανός, αγωνιστής της Αριστεράς, έφυγε από τη ζωή στις 2 Νοεμβρίου 2021. Το κείμενό του για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο γράφτηκε την 8η Δεκεμβρίου του 2008. [Σημ.: Ο Παύλος Σιδηρόπουλος πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1990 και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2008.]
